Broken promises // bankzitters

1.31 SAM NIET WEER!

Milo Pov:

Als ik mijn ogen open doe zie ik de jongens zitten. Ik weet direct al dat het is mislukt. Ik had het ook niet op impuls moeten doen, maar daar is het nu echt te laat voor. Ik sluit mijn ogen weer. "Milo blijf even bij. Even nog je ogen open houden." Zegt Robbie. Ik open ze weer. Er komt direct een dokter binnen lopen. "Hallo Milo hoe gaat het." Vraagt hij. Wat denkt hij dat ik ga antwoorden. "Fantastisch" ofzo. "Weet ik veel." Zeg ik maar. "Oké u heeft een grote wond op uw been. Vannacht moet u blijven slapen en dan kijken we morgen verder." Zegt hij, terwijl hij allerlei kleine testjes doet. Ik ben hier ook te moe voor.

Zodra hij weg is doe ik mijn ogen dan ook weer dicht. Ik ben nu te moe om te gaan luisteren wat de jongens zeggen of om na te denken. Ik val eigenlijk ook direct weer inslaap.

Matthy Pov:

Daar zit ik op mijn bed. We hebben nu twee mensen in ons huis waar we op moeten letten dat ze niets doms doen. We kunnen nu niet meer het huis uit zonder bang te zijn dat iemand zichzelf pijn doet of erger. Ik wil ze het liefst nooit meer alleen laten. Nu hopen dat ze elkaar helpen en niet verder de problemen in komen. Het ene moment denken we dat het beter gaat met Sam en het andere krijgen we door haar verschillende scherpe dingen in onze handen en zitten we voor iemand anders in het ziekenhuis.

Ik ben nu dan wel thuis, maar het voelt niet echt beter. Sam slaapt dat weet ik gelukkig wel. Ik was bij haar gebleven de hele avond tot ze sliep. Nu is het 11.30 en is net het bericht dat Milo wakker is geworden binnen gekomen. Ik heb zoveel vragen dat mijn hoofd bijna op knapen staat.

Hoe lang doet hij weer aan zelfbeschadiging? Eet hij wel normaal? Hoe ver is hij gevallen? Hoe hebben wij het niet kunnen zien? Waarom werd hij zo boos op Koen? Wat is hier de reden achter?

De vragen overspoelen mij nu ook. Slapen lukt niet meer. Hoe moe ik ook kan zijn. Het lukt niet.

Sam Pov:

Ik ben alweer wakker. De derde keer deze nacht. Het is inmiddels 3 uur en ik heb denk ik 2 uur geslapen sinds 11 uur toen ik naar bed ging. Ik kan niets meer doen. Matthy is terug naar zijn kamer, terwijl hij niet door heeft hoe erg ik mezelf weer de grond in werk. Ik wil nu mijn mesje even terug. Ik heb hem echt nodig, maar hij is weg. Ze liggen in dat kut doosje in de keuken. Ik zou eerst langs Matt zijn kamer zonder dat hij mij door heeft en dan een mesje zien te bemachtigen. Dat zal natuurlijk nooit lukken.

Ik wil gewoon normaal zijn en niet op maandagochtend om drie uur zitten na te denken over mezelf pijn doen en een vader in het ziekenhuis. Ik wil zo graag naar het ziekenhuis toe. Wat als ik er gewoon heen loop? Ik pak mijn telefoon en zoek het op. Bijna 2 uur lopend. Dan ben ik daar voor Matthy wakker is. Ik weet Milo's kamer nummer. Ik kan dit gewoon doe.

Ik trek goede kleding aan en loop langzaam naar de voordeur. Gelukt! Ik schrijf wel een briefje en leg die bij de voordeur. Voor ik weg ga. Ik trek snel mijn schoenen en jas aan en loop naar buiten. Ik begin te lopen en sommige stukken zelfs te rennen. Ik moet naar Milo. Het moet gewoon.

Ik zie het ziekenhuis al staan in de verte. Ik moet naar binnen en begin nog harder te lopen.

Matthy Pov:

Ik sliep net, maar ik ben toch weer wakker geworden. 5.00 staat er op mijn telefoon. Ik loop toch maar naar de keuken voor wat water. De deur naar de gang staat open. Dat is raar. Ik weet zeker dat ik hem heb dichtgedaan. Ik loop naar de deur dan zie ik een briefje op de mat liggen.

Hey ik ben naar het ziekenhuis toe. Maak je geen zorgen om mij :) love you <3
Van: Sam

Dit meent ze toch niet? Ik ren naar haar kamer. Niemand. Kut kut kut... "SAAMMMM." schreeuw ik door het huis. Geen reactie. Kutzooi. Ik pak mijn telefoon en bel Koen in.

K: hey wat is er?
M: is Sam bij jullie
K: nee hoezo dan?
M: ze is naar het ziekenhuis gegaan.
K: dat meen je?!
M: ja ik heb een briefje gevonden en ze is niet thuis.
K: godverdomme.. ik hou je op de hoogte als ze hier is dan denk ik..
M: dankje ik ga denk ik nog even hier wachten en anders kom ik ook naar het ziekenhuis...
K: is goed man. We vinden haar wel.
M: oké doei.

Hoe bedenkt ze het? Dat ze zelf daar heen kan. Ik weet zelf ook wel dat ze niet alleen thuis gaat komen. Ze is er echt heen gegaan. Als zij iets graag wil gaat het hoe dan ook gebeuren.

Sam Pov:

Ik ren het laatste stuk volle snelheid. Ik kan echt niet wachten. Ik moet Milo zien. Ik stop bij de ingang van het ziekenhuis. Ik loop langs de balie door naar kamers. "Mevrouw waar gaat u heen?" Vraagt Sade vrouw achter de balie. "Mijn vader." Antwoord ik kort. "Hoe heet hij?" Vraagt ze. "Milo ter Reegen." Zeg ik. "Sorry meisje dat kan nu niet dan zijn er te veel mensen daar." Zegt ze. "Ik heb net 2 uur hierheen gelopen. Ik denk dat ik dat even zelf bepaal." Zeg ik boos en ik loop door, terwijl ze nog blijf door praten. Wat denk die chick? Dat ik nu haar mij ga laten tegenhouden? Fuck no. Nu ga ik door. Hier ga ik niet stoppen en omkeren en dat mag ze weten.

Koen Pov:

"Wie was dat?" Vraagt Roel, terwijl Rob tegen hem aan in slaap gevallen is. "Matt." Zeg ik met een teleurgestelde stem. "Wat is er?" Vraagt hij. "Sam heeft hem gepeerd." Zeg ik, terwijl een lach mij ontsnapt. "Dat vind je grappig? Waarheen? Waarom?" Vraagt hij bezorgt. "Sam is komt naar ons toe, want ze wilde naar het ziekenhuis volgens het briefje dat op de deurmat lag. Ik vond het gewoon grappig dat ze dit doet voor Milo. Ze lijken echt veel op elkaar." Zeg ik. "Wacht wat! Hoe?" Vraagt hij. "Weet ik ook niet." Zeg ik. "Oh en ja ze lijken op elkaar. Jongere Milo zou dit zo hebben gedaan." Zegt hij dit keer ook met een lach op zijn gezicht.

"Sam doe echt alles voor je als ze van je houd." Denk ik hardop. "Echt een lief meisje en wij zijn de gelukkige ouders." Zegt Roel lachend.

Loef you all <3333333333