Broken promises // bankzitters

1.27 "Milo doe normaal." Leg mij dan uit hoe? HOE?

Milo Pov:

Daar zit ik. Nog steeds opgesloten in de badkamer, maar bij mij kijkt niemand. Ik zit hier met bloed dat over mijn benen loopt. Ik kijk erna alsof het een wedstrijd is. Welke druppel zou als eerste van mij been afvalt en mij verlaten. Het mesje ligt op de grond naast mijn benen. Mij trui is doorweekt van mijn tranen. De tranen die geruisloos zijn, want wat als iemand het hoort. Wat ik doe hoort überhaupt niet bij een man van mijn leeftijd en huilen is niet bepaald beter.

"Huilen is voor meisjes of kinderen die een snoepje niet krijgen! Ben je een van die twee?" Vraagt hij. Ik schud mijn. "Stop dan nu met huilen of anders." Zegt hij nog bozer dan de vorige keer. "Ja papa." Zeg ik en ik veeg mijn tranen weg. "Goed nu oprotten uit mijn zicht." Zegt hij. Ik loop zo snel ik kan naar mijn kamer.

Ik was nog maar dertien toen dit mijn standaarden waren. Niet huilen dat is niet voor jongens. Niet over je gevoelens praten niemand hoeft het te weten. Niet terug praten tegen volwassenen anders heb je een groot probleem. Ik kan nog wel even door gaan, maar dat waren de belangrijkste regels voor mij vroeger. Papa had voor mij duizenden regels en voor mijn zusje niks. Zij kon niets fout doen. Nooit.

"Milo kom je ook even?" Schreeuw Koen naar mij. Ik schrik op uit mijn gedachten. "Ja." Roep ik terug. Ik pak de pleisters die ik eerder deze week had gekocht en plak ze over de wonden. Ik trek een joggingbroek aan en loop naar beneden.

Ik ga beneden aan de tafel zitten. "Miel moet je nog eten?" Vraagt Roel. "Nee ik heb onderweg Maccie gehaald." Lieg ik. "Oké." Zegt Roel en komt ook aan tafel zitten. Ik zit naast Robbie, tegenover mij zit Koen, daarnaast zit Matthy met Sam op zijn schoot en daarnaast gaat Roel zitten. Sam gunt mij geen blik meer waardig.

Ik hoor wat gefluister tussen Matt en Sam, maar ik besteed er geen aandacht aan en staar een beetje voor mij uit. "Milo kom je ook nog eens wat eerder thuis?" Vraagt Koen. "Ik ben vaak genoeg thuis." Zeg ik snel. "Gast je zit altijd bij char of op je kamer." Zegt Robbie. "Ik ben weer video's gaan maken." Antwoord ik. "Ja dat doen wij ook. Wij kunnen ook nog normaal filmen zelf, filmen voor bankzitters, naar onze vriendinnen en ook hier tijd door brengen." Zegt Roel. "Alsof jij zo vaak iets uploadt." Zeg ik boos. Ze moeten nu echt stoppen, want ik probeer het zo hard, maar het lukt soms gewoon niet. "Miel doe effe rustig gast." Zegt Matthy. Ik zucht maar gewoon en kijk weg.

"Gast doe effe normaal. Je bent geen kleuter." Zegt Koen. Alleen heeft hij geen idee dat het meer doet dan hij realiseert. Het is alsof mijn vader voor mij staat. Dat hoeft nu niet. Ik sta op zonder iets te zeggen en loop terug naar boven. Ik doe mijn deur op slot. Ik hoef niet meer te zien. Ik kijk naar mijn spiegel. Hij is bedekt met kleding, maar ik kan er nog wel door de niet bedekte stukje zien dan mijn broek roodachtig is gekleurd. Kutzooi. Ik hoop dat niemand het heeft gezien.

Hoe vaak kan hetzelfde mijn hart nog breken?
Want alles wat jij ooit zei blijft zich herhalen in mijn hoofd.
Ook al was het jouw stem niet meer.

Sam Pov:

"Waarom kijkt Milo mij niet meer aan?" Vraagt ik aan Matthy. "Hoe bedoel je?" Vraagt hij terug. "Hij geeft niet meer om mij. Kijk zo maar." Zeg ik. Milo komt binnen. Hij loopt iets raar, maar ik besteed er geen aandacht aan. "Kijk dan." Fluister ik naar Matthy. "Het spijt me." Fluistert hij terug.

Koen probeert een gesprek te starten met Milo, maar die heeft er duidelijk niet zo veel zin. Hij kapt alles af en schuift het af op werk. Dan wordt de rest er boos op. Ze doen allemaal hetzelfde werk, dus iedereen zo ongeveer dezelfde tijd over hebben, maar hij lijkt het altijd druk te hebben.

"Gast doe effe normaal. Je bent geen kleuter." Zegt Koen. Ik zie iets veranderen in Milo zijn blik en hij staat op, maar dan zie ik het. De reden waarom. Oh Miel toch. Heb ik dit gedaan?

Niemand zag het
Niemand kon het zien
Je droeg een lach op je gezicht alsof je anders dood zou gaan
Jij hielp mij, maar niemand hielp jouw
Niemand zag jouw

De regen is mooi, maar zonder het raam zou je doorweekt zijn.
Jij was mijn raam
Je ziet pas hoe belangrijk het raam was nadat je het breekt...

Loef you all <33333