Broken promises // bankzitters

1.20 Sam ik wordt niet boos

Milo Pov:

"Miel vraag even aan Sam of ze komt. Ze moet nog extra bijvoeding, want die crackers zijn niet genoeg." Vraagt Roel uit de keuken. "Is goed. Zal ik doen." Zeg ik, terwijl ik naar haar kamer loop. "Sam mag ik binnenkomen?" Vraag ik. Niets. Raar? "Sam? Sam?" Vraag ik opnieuw. Dan doe ik de deur toch open en hoor ik heel zachtjes iemand snikken. Het geluid komt uit de badkamer. Ik probeer de deur te openen, maar hij zit op slot. "Sam doe je de deur even open?" Vraag ik. Weer geen antwoord en het snikken stopt abrupt. "Sam doe open." Zeg ik streng dit keer. Ik weet zelf goed genoeg wat er achter deze deur gebeurt. Of ze heeft zichzelf pijn gedaan of ze is in een paniekaanval terecht gekomen. Ik heb een naar gevoel en heb een vermoeden dat ze zichzelf weer pijn heeft gedaan. Ze was bijna twee jaar clean. Het zou echt jammer zijn als ze dat heeft verloren, maar ik snap het ergens ook wel.

Ik hoor plots de deur openen. Ik zie een gebroken Sam daar staan. Ogen rood, haar door de war en een blik die gebroken is. Ik zeg niets en trek haar in een knuffel. "Sam wees eerlijk. Ik wordt niet boos, maar wat deed je daar binnen." Vraagt ik voorzichtig om haar niet erger over stuur te maken dan ze is. "Het spijt me zo. Ik heb het verpest. Ik kon het niet meer aan. Het lukte niet meer." Zegt ze huilend in mijn armen. "Het is goed. Ik snap het volledig." Zeg ik, terwijl ik haar optil en samen met haar opschoot op haar bed ga zitten. Ze heeft haar gezicht verborgen in mijn trui. Ik voel hem met de seconden natter worden. Haar tranen rollen over haar wangen.

We moeten nu echt snel wat gaan doen, want dit houd ze niet lang meer vol. Dat zie ik dondersgoed. "Sam het spijt me, maar wil je het mij alsjeblieft laten zien waar?" Vraagt ik zo rustig mogelijk. "Beloof niet boos te worden." Zegt ze twijfelend en ze kijkt naar mij met een blik die zoveel heeft meegemaakt echt veel te veel. Ze is nog maar 15 en dit alles is al gebeurt. "Tuurlijk." Zeg ik rustig en ze schuif langzaam van mijn schoot en gaat naast mij zitten, terwijl ze haar joggingbroek uittrekt. Ik kijk op haar benen. Ik kan de eerste keer dat zij mij dit liet zien nog herinneren als de dag van gisteren. Ze had misschien op beide benen 10 of 15 sneetjes. Nu kijk ik naar iets van 50 op beide benen. Ik zeg niets, maar trek haar in een knuffel. "Ben je echt niet boos?" Vraagt ze voor de zekerheid na.

"Nooit zal ik boos zijn. Om dit soort dingen." Zeg ik. Ze legt haar hoofd weer op mijn schoot. Nu moet ik het vragen. De scherpe dingen. Ik moet ze hebben. "Sam. Wordt alsjeblieft niet boos, maar ik zou graag de mesje of andere dingen willen waarmee jij jezelf pijn doet." Zeg ik. De tranen komen ook op in mijn ogen. Ik moest ze ooit ook af geven. Dat was een van mijn dieptepunten. Haar blik veranderd. "Milo.." zegt ze met het laatste beetje hoop. "Sam het is moeilijk. Ik ken het gevoel goed genoeg geloof mij nou, maar ik kan echt niet anders." Zeg ik met tranen die over mijn wangen rollen.

Ze staat langzaam op en kijkt mij aan of ik haar volg. Ik sta op en volg haar. Ze geeft mij een paar losse delen van puntenslijpers en nog andere voorwerpen die ik niet goed kan plaatsen waar ze van zijn, maar scherp zijn ze wel. "Dit was het denk ik." Zegt ze twijfelend. "Sam het spijt me, maar ik zou heel graag je scheermesje willen. Je kan altijd naar mij toe komen om ernaar te vragen als je wil scheren dat is geen probleem. Oké?" Zeg ik voorzichtig. Haar blik wordt wat somberder. "Ik snap het. Ik had het ergens wel verwacht." Zegt ze dapper, maar haar stem is gebroken.

Ik leg de spullen in mijn hand op haar bureau en geef haar een knuffel. "Sam ik ben ongelofelijk trots op je." Zeg ik. "Dankje." Zegt ze snikkend. "Wil jij het de rest vertellen?" Vraagt ze met een blik die bang staat. "Tuurlijk. Ik zal er altijd voor je zijn. Als je het wilt doen kom wel alsjeblieft naar mij of een van de andere toe." Zeg ik. Ze knikt en we knuffelen nog even door.

"Oh trouwens je moet nog bijvoeding van Roel." Zeg ik. "*zucht* kut bijvoeding." Zegt ze boos. Ik lach om de manier waarop ze het zegt. "Als jij even hier blijft om rustig te worden zal ik het de rest vertellen en haal ik je daarna wel voor bijvoeding." Zeg ik. "Is goed. Dankjewel papa" zegt ze en ze gaat op haar bed liggen. Ik pak de spullen weer van het bureau en ik loop haar kamer uit.

Nu dit gaan vertellen. Dit zal niet goed vallen dat kan ik nu al zeggen.

Loef you all <333