Broken promises // bankzitters

2.4 ik MOET beter worden voor hun!

Milo Pov:

Zodra ik wakker wordt voel ik direct een scherpe hoofdpijn en ik voel me duizelig worden als ik opsta. Alles van gisteravond komt terug. Ik heb echt veel te veel gedronken en te weinig gegeten. Dat laatste boeide me niet zoveel totdat ik dat gesprek met Sam had gister. Ik moet beter worden. Ze moeten geen dode vriend en vader hebben. Dat kan niet. Ik ga er alles aan doen en dat moet nu beginnen.

Als ik normaal beneden kan komen zonder flauw te vallen dan. Ik moet naar beneden en iets gaan eten hoe naar het dan ook mag zijn. Ik probeer weer op te staan. Dit keer gaan de vlekken snel weg. Ik kijk mijn kamer rond. Het is echt een tyfus bende. Overal liggen kleren, papieren en nog veel meer random spullen. Het is echt heel erg geworden. Ik MOET iets gaan eten hoe moeilijk dan ook ik heb energie nodig en dan gaan opruimen. Ik MOET beter worden. Al is het voor Sam.

Sam Pov:

Ik word langzaam wakker. 10 uur staat er op mijn wekker. Ik ben echt kapot. Het was gister echt heel leuk, maar zo druk voor mij en ik ben eigenlijk nog steeds een beetje overprikkeld. Ik pak mijn favoriete knuffel en trek een joggingbroek aan en ik hou mijn slaap shirt aan. Ik loop langzaam naar de woonkamer. Als ik de deur open zie ik Matthy al zitten. "Hey! Lekker geslapen?" Vraagt hij. "Ja, maar ik nog wel moe." Antwoord ik. "Dat is logisch." Zegt hij. Ik loop naar de keuken en open de koelkast en pak wat eten en ga aan de eettafel zitten.

De woonkamerdeur gaat na een halfuurtje open. Milo komt binnenlopen. Hij zegt niets en loopt door naar de keuken. Ik hoop zo dat hij beter wordt ooit.

Milo Pov:

Daar sta ik dan. Bij de paracetamol er ligt een leeg doosje. Er lig altijd maar een doosje de rest zit op slot zodat we niet een herhaling hebben van wat Sam vorige keer heeft gedaan, maar dat betekent dat ik er ook niet zomaar bij kan en nu dus Matthy moet vragen. "Matt... de paracetamol is op. Kun je nieuwe pakken?" Vraag ik vanuit de keuken. "Ja hoor. Kater?" Vraagt hij en ik zie hem mijn kant op lopen. "Ja helaas wel." Antwoord ik. Hij opent het slot van het kastje boven de oven en opent het kastje. Hij haalt een nieuw pakje paracetamol eruit en ik pak het dankbaar aan. Hij sluit het kastje weer en loopt naar de bank toe. "Dankje." Zeg ik nog. "Geen probleem." Zegt hij en kijkt weer terug naar de tv.

Ik neem een paracetamol en hoop dat het snel gaat werken. Ik open de koelkast. Normaal was ik nu terug naar boven gelopen en had iemand mij moeten op te halen om te eten. Nu niet. Ik moet iets gaan eten als ik beter moet worden. Ik heb na gisteren nog een keer nagedacht en ingezien dat ik echt alleen maar slechter wordt. Ik kijk door de koelkast heen. Ik wil iets gaan eten, maar niet te veel en ik heb geen idee wat. Normaal krijg ik een bakje yoghurt dat ik dan niet op eet en weer boos naar boven loop.

Ik pak het pak yoghurt, een banaan en wat muesli. Ik doe het in een bakje en mix het. Ik heb geen idee hoeveel ik van wat er in moet doen, dus probeer ik maar wat.

Ik pak mijn bakje en mijn telefoon. Ik ga bij Sam aan tafel zitten. Ze heeft weer haar knuffel bij zich, dus waarschijnlijk is ze moe. Ik ga expres geen gesprek met haar aan en ik eet heel langzaam mijn yoghurt op, terwijl ik op mijn TikTok scroll. Het eten is niet vies, maar toch moet ik moeite doen om het te eten. Mijn gedachtes zijn de grootste uitdaging. Je bent te dik, je hoeft echt niets te eten jij kunt echt wel zonder kijk naar jezelf

Zo gaat het elke keer. Gewoon niet eten is dan makkelijk, maar dat kun je niet volhouden en ergens vanbinnen weet ik dat wel. Hoe hard ik ook probeer ik krijg het niet op. Er zit nog de helft in, maar ik zit vol en ik sta op het punt te kotsen dus ik zet het op het aanrecht en loop terug naar boven.

Sam Pov:

Ik zit rustig op de bank met mijn knuffel, iPad en mijn koptelefoon op. Inmiddels zijn Roel, Rutger en Robbie ook beneden en alleen Koen slaapt nog.

"Ik ga Milo halen in de hoop dat hij wat gaat eten." Zegt Roel. Ik kijk verbaasd op. Hij heeft al gegeten. Ik heb het zelf gezien. Heeft Matthy het echt niet door gehad? "Nee niet doen." Zegt ik snel tegen Roel. "Wat is er Sam?" Vraagt Robbie verbaasd. "Hij heeft al gegeten." Zeg ik. "Ik heb het niet gezien." Zegt Matthy als Roel hem vragend aankijkt. "Ik wel. Hij vroeg Matthy om paracetamol en daarna heeft hij yoghurt gegeten met muesli. Ik weet het zeker. Hij zat tegenover mij aan tafel." Zeg ik. Ze moeten me nu gaan geloven. "Sam weet je het zeker?" Vraagt Roel. Ik sta op en loop naar de keuken. Milo ruimt nooit zijn spul op en ik weet zeker dat er hier dus een bakje moet staan. "Kijk hier! In dit bakje zit zelfs nog yoghurt in." Zeg ik. Roel komt naar mij toe gelopen. "Weet je het zeker?" Vraagt hij bezorgd. "Ja ha niemand anders eet hier 's ochtends yoghurt. Van wie zou jij dan denken dat dit is." Zeg ik.
"Roel..Sam heeft gelijk. Milo heeft zelf al gegeten." Zegt Robbie.

Iedereen kijkt blij, want Milo heeft gegeten. Zelf!

Milo Pov:

Ik loop naar beneden. Ik blijf staan bij de deur. Ik hoor dat ze het over mij hebben. Roel denkt dat ik nog niet heb gegeten, maar ik kan nu niet twee keer gaan eten. Plots hoor ik Sam. Ze heeft mij wel gezien en weet het zeker en haalt de andere over. Het klopt inderdaad echt. ik heb gegeten.

"Roel..Sam heeft gelijk. Milo heeft zelf al gegeten." Hoor ik Robbie zeggen. Ik opende deur en nu wel en loop naar de keuken. Ik heb vuilniszakken nodig voor alle troep uit mijn kamer. Ik zie dat ze naar mij kijken. Dit keer wel blij. "Miel ik ben trots op je." Zegt Rutger plots. Ik draai me om. "Dank je." Zeg ik emotieloos terug en ik pak de vuilniszak en loop weer terug naar boven. Waarom kan ik ook nooit normaal reageren?

Loef you all! <3333