Broken promises // bankzitters

2.6 het lukt toch niet

Sam Pov:

Ik heb weer een studiedag. Vandaag hebben mijn vaders en Rutger opnames, dus dit keer zit ik ook op het kantoor. Ik heb mezelf op een bank neer gezet en ik zit lekker een film te kijken.

"Sam eten!" Schreeuwt een stem van beneden. "Jaaa Rut ik kom!"schreeuw ik terug.

Ik ren de trap af en claim snel mijn plek aan de tafel. "Hey kleintje!" Zegt Koen als hij naast mij komt zitten. "Hey pap." Zeg ik.

"Wat voor tosti wil je Sam?" Vraagt Anton van uit de keuken. "Jonge kaas met salami." Zeg ik. Langzaam stroomt de tafel vol. Ik ken iedereen goed. Ze komen vaak bij ons thuis als er opnames zijn en ik ben al vaak op kantoor geweest.

"Alsjeblieft mevrouw." Zegt Anton in een grappige toon, als hij het bord voor me neer zet. "Dank u zeer meneer." Zeg ik terug.

Milo Pov:

Daar zit ik. Dit keer aan een gevulde tafel met een tosti voor mijn neus. Ik wil graag maar dit keer lukt het gewoon echt niet. De gedachtes in mijn hoofd worden stemmen.

Kijk naar jezelf een keertje overslaan kan geen kwaad, je bent hier te dik voor, met het aantal calorieën dat hier in zit ga je straks nog rollen in plaats van lopen, denk je echt dat je dit moet eten? Kijk naar jezelf! Je bent dik! Lees de comments zij zien het zelfs, D-I-K dat ben jij

Het blijf maar door gaan. Het maakt niet uit hoelang ik hier kan blijven kijken naar het eten de stemmen stoppen nooit. Het lukt gewoon niet meer. Ik zie mensen opstaan voor een tweede portie, terwijl ik geen hap door mijn keel krijg. Ik wil gewoon niet meer zo zijn. Ik voel me zo ontzettend waardeloos. Alsof mijn leven gewoon geen nut meer heeft voor mijzelf en andere.

Nadat ik al meer dan een halfuur zit te kijken naar mijn eten en de mensen aan de tafel langzaam opstaan. Ik sta toch ook maar op. Ik heb mijn eten niet op en ik ga ook niet terug naar mijn bureau. Ik pak mijn jas en loop het kantoor uit naar mijn auto en volgens mij heeft niemand het door.

Ik start mijn auto en begin te rijden. Ik zou nu zo graag weer dat mesje willen hebben, dat gevoel als je een puntenslijper opent en het koude ijzer over je huid heen haalt. Ik moet het gevoel terug hebben, dus zodra ik langs een HEMA rij stop ik de auto en ga ik naar binnen. Ik loop direct naar de schoolspullen toe. Ik pak twee puntenslijpers, een paar potloden en een schrift om het niet op vallend te laten lijken. Ik voel mensen naar mij wijzen. Ik zie dat mensen mij herken. Ik loop gewoon door. Ik reken alles af en ik ga weer terug naar mijn auto.

Ik rij totdat ik een verlaten parkeerplaats vind naast een bos. Ik krijg met moeite een mesje uit de puntenslijper. Ik duw mijn broek naar beneden en zet het mesje op mijn huid. Eerste een keer dan nog een keer en nog een tot er uiteindelijk een stuk of zes nieuwe strepen staat.

Bijna maand had ik het volgehouden, maar de verleiding werd te groot. Ik maak met een pakje zakdoekjes de wonden schoon. Gelukkig zijn ze niet diep. Ik laat mijn blik over de littekens vallen. Bij de grootste blijf ik even hangen. Dat was het moment dat alles even aan een zijde draadje hing, maar ook de het moment waarop alles erger werd. Plots wist ze het. Ik was teruggevallen. De grappige Milo was niet met grapjes aan het maken als tevoren. Die Milo ben ik kwijtgeraakt en ik zou alles geven om hem terug te vinden, maar het lukt niet.

Kort hoofdstuk.. Sorry!
Loef you all <333333