Broken promises // bankzitters

2.5 nieuw begin hoop ik!

Milo Pov:

Ik loop mijn kamer in met voor het eerst echt een realisatie dat mijn kamer echt een tyfus bende is. Overal liggen kleding stukken, vuilnis dat nooit is opgeruimd, spullen liggen op plekken waar ze niet moeten liggen.

Ik pak mijn oortjes en zet mijn playlist op. Eerst maar mijn kleding in een vuilniszak gooien, zodat het straks snel naar de was kan. Er ligt meer kleding in mijn kamer dan in mijn kledingkast zelf en ik weet niet eens meer of ik wel of niet aan het gehad. Ik weet niet eens meer hoelang ik mijn kleding die ik nu aan heb aan heb gehad. Er ligt eigenlijk niks in de kast. Ik ben dan ook een kwartier bezig met alleen kleding opruimen. Er liggen echt zoveel sokken overal achter en onder.

Als het een beetje is opgeruimd en mijn kleding bij de was zit. Zie ik pas hoe vies de vloer van mijn kamer is en ook hoe stoffig. Ik loop daarom ook snel naar beneden en pak de stofzuiger uit het washok. Ik stofzuig, maar er blijft maar meer stof komen lijkt het wel.

Na een uurtje ben ik eindelijk klaar in mijn zwijnenstal van een kamer en ziet het er weer een beetje normaal uit. Ik ga op mijn bed liggen. Ik ben echt heel moe.

Het is best bijzonder hoe het de afgelopen weken is gegaan. Ik heb sinds die dag mezelf geen pijn meer gedaan. Ik kon het ook niet meer, maar dat betekende niet dat het beter met mij ging. Nu heb ik de eerste stap gezet hopelijk, want ik wil dit niet meer. Mijn hele lichaam is ook naar de klote. Mijn spiegel is weer zichtbaar voor het eerst in een maand de kledingstukken die ervoor hingen zijn weg en ik herken de jongen die ik zie niet meer. Ik zie er niet uit. Ik heb wallen van hier tot Tokyo en ik zelfs als ik met moeite weer een glimlach opzet herken ik de jongen niet meer. Ik kan bijna mijn ribben tellen en ik zie eruit als een skelet met een dun laagje huid erop. Niemand heeft volgens mij door hoe echt ik eruit zie onder mijn kleding. Ik doe expres ook geen strakke kleding aan. Ik durf het niet. Toch blijf ik maar allemaal dingen zien die ik lelijk vind. Ik kan gewoon niet tevreden meer zijn. Zodra er het kleinste laagje vet op mijn botten komt voel ik me dik. De gedachtes blijven maar komen. Hoe graag ik ook beter wil worden en wil dat ze stoppen.

Als ik foto's terug kijk van een half jaar terug. Zie ik een jongen die lacht, met je en drankje bij het zwembad zit en zelfs een buikje heeft. Nu zie ik een jongen die niet meer echt blij is maar doet alsof, niks meer eet behalve kauwgom en soms wat water neemt en niks van vet of spieren heeft. Ik heb inmiddels lunch alweer gemist volgens mij, want ik lig al best lang op bed. Het is inmiddels 3 uur 's middags. Vanochtend heb ik gegeten. Ik weet niet echt wat ik daar van moet denken. Ik wil echt graag weer beter worden, maar vanochtend was ik er echt zeker van dat ik iets moet eten. Nu voelt het alsof ik wel weer zonder kan. Ik weet dat ik ook best nu zonder kan, want ik heb al het dubbele gegeten van vorige week. Maar hoelang kan ik nog zonder één maaltijd. Hoelang tot ik het niet meer redt? Hoelang tot ik echt nul energie meer over heb?

Ik scroll door al mijn foto's heen. De afgelopen weken is er eigenlijk niets meer bij gekomen. Ik scroll terug naar onze vakantie foto's. We waren nog zo blij allemaal. We gingen naar Frankrijk voor 2 weken. We hadden een leuke camping aan de kust gevonden, zodat we veel konden genieten en zwemmen. Sam was in een bikini en niet eens bang. We gingen met Sam, wij vijven, onze vriendinnen, Rutger en zijn vriendin en Zoey natuurlijk. Het was echt fantastisch. We hebben elke dag bijna op het strand gezeten en gezwommen in zee.

Ik zou alles geven om dat opnieuw te doen.

~

"Eten! Komen jullie." Roept Sam van beneden. Ik wordt langzaam wakker. Ik was dus blijkbaar in slaap gevallen. Met grote moeite sta ik op uit mijn bed. Ik zie er waarschijnlijk toch weer eens niet uit, dus ik ga er ook geen moeite voor doen als ik thuis ben. Ik loop langzaam naar beneden. Iedereen zit al aan tafel. Ik ga rustig op mijn plaats zitten.

We eten blijkbaar pizza, want nog geen 2 seconden nadat ik ben gaan zitten komt Matthy aan lopen met 6 pizza dozen. Ik wil proberen te gaan eten, maar dit was niet bepaald mijn bedoeling. Ik wil eten, maar geen vette troep dan weet ik zeker dat ik niets binnen houdt.

"Miel neem je ook een stukje?" Vraagt Rutger. Hoe kom ik hier onder uit? Ik wil geen stukje. "Ehm liever niet." Zeg ik snel in de hoop dat hij er niet over begint. "Pap je moet iets eten." Zeg Sam dan. Ze noemde me pap dat voelde wel goed, maar dat ik moet eten voelde wat minder goed. Ik doe nu liever even niets. Ik sta toch maar op en loop naar de keuken.

Daar sta ik dan voor koelkast. Ik heb echt geen idee wat ik nu moet eten. Wat kan ik eten waarbij ik me nog steeds goed blijf voelen. Ik wil zo graag gewoon lekker eten, maar dan ga ik gegarandeerd over me nek en voel ik er niet echt beter op. Wat kan ik eten waardoor ik misschien niet meer lijk op een levend skelet en het helemaal op krijg zonder te kotsen. Dat wil ik eten, maar wat is dat. Met wat gaat dat lukken.

"Miel lukt het?" Vraagt Robbie vanaf de tafel. "Ehm ja hoor." Zeg ik snel. Nee natuurlijk niet. Ik sta denk ik al vijf minuten voor een koelkast te kijken. Ik pak uiteindelijk twee crackers met smeerkaas en een kiwi. Dan eet ik iets, maar ook weer niet te veel. Ik kijk wel hoeveel lukt

Ik maak de crackers en ga weer aan tafel zitten. Ik begin langzaam te eten. Het lukt redelijk. Ik krijg het uiteindelijk half op. De kiwi was als eerste weg, maar bij de eerste cracker lukte het al bijna niet meer, ik moest telkens bijna overgeven. Ik denk ik er zeker een half uur over heb gedaan. De tweede crackers heb ik laten staan. Ik ben bijna ter gelijkelijk tijd klaar met de rest. Alleen het verschil is dat hun bijna allemaal een hele pizza op hebben en ik een kiwi en een crackers.

Aan de ene kant ben ik deels trots op mezelf dat ik wel iets heb binnen gehouden, maar toch voel het ergens verkeerd alsof ik iets fout doe.

Loef you all <333