Broken promises // bankzitters

1.23 ze zien haar, maar niemand ziet hoe zwaar ik het heb.

Milo Pov:

"Hey Miel!" Zegt Koen als ik binnen kom in de woonkamer. "Zo zo jij hebt lang geslapen." Zegt Matthy. "Ik was heel moe denk ik." Zeg ik, terwijl ik mijn schouders ophaal. "Oké." Zegt Matthy als hij zich weer op de tv richt. "Waar is de rest?" Vraag ik als ik niemand meer zie. "Robbie is met Sam naar therapie toe. En Roel is aan het opnemen denk ik." Zegt Matthy. "Oh oké." Zeg ik. Kut zooi ik had beloofd Sam te brengen. Ik had het altijd gedaan. Als ik wel naar beneden was gegaan optijd zonder aan mijzelf te denken dan had ik haar kunnen brengen.

Ik loop naar de keuken. Ik heb totaal geen honger. Ik kan eerder kotsen dan wat eten nu. Toch pak ik twee rijstwafels met smeerkaas. Ik ga expres niet op de bank zitten. Dan zien ze hoe weinig ik eet. Dat hoeft niet per de van mij. Ik pak mijn telefoon en zit doelloos te staren er na. Ik kijk gewoon naar mijn telefoon die inmiddels uit is gegaan om dat ik er niks op deed, terwijl ik probeer mijn eten naar binnen te krijgen.

Ik zet mijn bord op het aanrecht en loop naar boven. Ik wil geen contact met niemand en doe daarom ook mijn deur op slot als ik in mijn kamer ben. Ik laat mijzelf tegen de muur aan vallen en zak naar beneden. Ik doe mijn oortje in en laat mijn gedachten weer vrij gaan. Ik denk dat ik zo zit voor een uur of misschien wel twee. Tot ik een klop op mijn deur hoor. Ik doe een oortje uit. "Wat is er?" Vraag ik, terwijl ik op sta en een glimlach op mijn gezicht zet. "Gaat het weer?" Vraagt een stem. Sam ik herken haar stem direct. Ik doe de deur van het slot. "Ja tuurlijk. Waarom niet?" Zeg ik, terwijl er een klein meisje zich om mijn lichaam klemt. "Je was er vanochtend niet. Je bent er altijd." Zegt ze, terwijl ze recht in mijn ogen kijkt. "Ik was heel moe gister. Ik had al de hele dag een moe gevoel en ik heb gewoon even uitgeslapen. Ik had niet door dat ik het had gemist. Het spijt me." Zeg ik verontschuldigend. "Het is al goed." Zegt ze. Ze laat los en loopt weer naar beneden.

Ik kijk op mijn telefoon 5 uur staat er. Goed moment om weg te glippen. "Jongens ik ga effe naar Frank." Zeg ik als ik de voordeur dicht doe en naar mijn auto stap. Ik bel Frank in.

F: yo gast wat is er?
M: yo gast heb je zin om nu af te spreken?
F: ja is goed!
M: kan ik naar jouw toe komen?
F: ja tuurlijk! Tot zo.
M: tot zo!

Ik hang op en rij weg van huis en naar Frank. Een doorgedacht plan. Bij Frank ga ik net voor het eten weg. Ik zeg dat ik thuis eet. Onderweg rijd ik een iets onhandige route waardoor ik thuis aan kom na dat hun hebben gegeten. Hierdoor kan ik zeggen dat ik bij Frank at en dat hij nog iets had dus dat ik, maar naar huis was gegaan na het eten. Ik deed dit altijd al of ik liet mijzelf overgeven. Ik ben er een pro in geworden. Ik kan binnen vijf minuten weer normaal doen en als van ervoor achter laten.

Ik weet dat dit een slecht idee is voor nu, voor later, voor mijzelf en de mensen om mij heen.

* Tijdskip van een week!

Het plan werkt perfect. Niemand doet moeilijk of er raar over. "Yo jongens ik ga binnenkort iets vaker naar char toe. Ze zei dat ze me mist dus vrouwtje gaat voor." Zeg ik op mijn grappige manier, maar toch nog wel serieus. "Hahaha herkenbaar!" Zegt Robbie en we kijken weer door naar de tv.

Het enige dat ze niet weten is dat char morgen naar Bali gaat en er niet is voor twee maanden. Een geheime plaats voor mij om even mezelf te zijn.

"Ik ga naar het vrouwtje toe!" Zeg ik tegen de jongens die de volgende ochtend op de bank zitten. Het is zondag Sam zou dus in bed een film kijken als ik het goed heb. Morgen naar kantoor weer en direct ook opnames. Een eetwedstrijd. Ik heb er niet echt veel zin in dus nu wat eten hoeft ook niet per se. Char is niet thuis. Ze zit in Bali inmiddels, maar ik ben wel bij haar thuis. Ik ga even tv kijken.

Ik moet echt nodig naar het toilet. Ik zie iets liggen zou ze het vervelend vinden als ik het gebruik. Misschien wel, maar mijn hoofd heeft alles overgenomen. Het is nog, maar een week geleden en ik ga het toch weer doen. Ik denk dat het een soort comfort is, want ik duw haar scheermesje op mijn heup. Ik voel me ongelofelijk schuldig, maar dat gevoel begint langzaam te vervagen als ik het nog een keer doe en nog een keer. Daarna stop ik als ik het bloed weer zie lopen over mij benen. Ik verpest het altijd en het maakt niet uit wat het is. Clean blijven? Verpest. Blijven eten? Verpest. Me niet weer schamen voor dit lelijke lichaam? Verpest. Het vertrouwen van de mensen om mij heen? Verpest zonder dat ze het weten.

Ik ruim het bloed op en plak pleisters over mijn wonden. Op de terug weg naar huis stop ik expres nog even langs de winkel. Puntenslijper? In het mandje. Schroevendraaier? In het mandje. Pleisters? In het mandje. Ontsmettingsmiddel? In het mandje.
Ik ga het dit keer wel goed verzorgen. Maakt niet uit wat er gebeurt. Ik wil niet dat het gaat ontsteken.

Loef you all <333333 Milo toch..