Broken promises // bankzitters

1.19 ga ik echt nog lager?

Sam Pov:

Ik wordt weer wakker op de badkamer vloer. Ik zie nog wat bloed rond mijn sneeën zitten en maak ze direct schoon. Ik heb het weer verpest. Ik kan nog geen dag zonder. Ik voel me schuldig tegenover mijn vader's. Zij verdienen mij niet. Ik ben echt te irritant voor hun.

Ik loop de badkamer uit en ga op mijn bed liggen. Ik zet een random film op. Geen idee wat ik kijk, maar ik kijk dan ook niet echt. Ik kijk, maar ik zie niks. Niets komt bij mij binnen. Ik lig hier met mijn gedachten en mijn brein. Nooit een goede combi geweest, maar we zijn weer zover dat het mij niets boeit.

"Sam gaat het wel?" Vraagt Milo plots. Ik schrik me kapot, want ik zat zover verzonken in mijn gedachtes dat ik niet eens door had dat hij was binnengekomen. Het moest ook al laat zijn, want Milo was vandaag naar het kantoor geweest. Ik pak snel mijn telefoon en ja hoor, 6.03 staat er op. Ik heb de afgelopen 3 uur in bed liggen rotten en na gedacht. " Sam gaat het?" Vraagt Milo nog bezorgder dan de vorige keer. "Oh ja hoor." Zeg ik zo positief mogelijk. "Sam eerlijk zijn." Zegt Milo streng. Bij Milo liegen kan echt niet. Bij de andere is het makkelijk, maar Milo ziet er dwars door heen.

"Het gaat zo goed het nu kan gaan." Zeg ik. Dit keer minder positief. "Wat is er aan de hand?" Vraagt hij. "Het is gewoon die kut sonde. Hij moet weg. Ik voel me er niet fijn door en op school gaan de "grapjes" erover maar door." Stort ik eruit. "Sam je weet dat het niet kan. Je moet eerst goed normaal kunnen eten." Zegt hij. Ik zucht, want ik weet dat hij gelijk heeft en ik er sowieso nog wel even aan vast zit. "Kom je anders nu wat normaal eten misschien helpt dat." Zegt hij hoopvol. Ik zucht, maar sta toch op en we lopen naar de woonkamer. Ik plaats mezelf in het hoekje van de bank. Ik pak mij telefoon en open TikTok.

"Sam kom je er bij zitten?" Vraagt Matthy. "Ja is goed." Zeg ik en ik loop naar de tafel. Ik ga in een hoekje zitten. "Wat wil?" Zegt Milo die tegenover mij is komen zitten. Hij doelt op het eten. "Weet ik niet." Antwoord ik eerlijk. "Waar heb je een beetje zin in of wat denk je dat je nu het lekkerste zou vinden?" Vraagt hij. "Ik denk gewoon één of twee crackers met kaas." Zeg ik twijfelend. "Ik zal het voor je maken" zegt hij en hij loopt naar de keuken. Ik ga weer bezig met het friemelen aan mijn handen en mijn trui.

"Alsjeblieft." Zegt Milo als hij het bordje voor mij neer zet. "Dankjewel." Zeg ik zachtjes kijkend naar het eten voor me. Ik weet dat ik het lekker ga vinden. Dan is het probleem ook niet, maar wat daarna komt. Het twijfelen, het overdenken, het net iets te lang wakker liggen 's nachts en het ergste het gevoel dat ik niet goed genoeg ben en mijzelf daarna zonder na te denken pijn doen om mij vervolgens nog schuldiger te voelen.

"Als het niet lukt moet je het zeggen." Hoor ik Robbie naast mij zeggen. Ik knik, maar begin dan toch met de eerste hap van de eerste cracker. Ik eet langzaam de crackers op. Na een half uurtje ben ik klaar met eten. Ik ben precies tegelijkertijd met mijn vaders klaar. Ze kijken mij trots aan, maar ik vind mezelf maar triest. Dit was het enige dat ik op kon. Serieus Sam? Meen je dit?

Ik sta op en loop naar mijn kamer toe of beter gezegd mijn badkamer. Het lukt weer niet. Nu ga ik erg laag vallen. Ik heb het nog nooit twee keer op een dag gedaan. Ik kijk naar mijn benen. Ik kan ze bijna gaan scannen als een streepjes code so veel littekens staan er. Veel van vroeger zijn vervaagd, maar er zijn er een heel aantal die vers zijn en donker rood kleuren. Ik haal het mesje over mijn huid en ik krijg direct spijt. Ik stop het wondje met bloeden maak direct alles schoon. Waar ben ik mee bezig?

De tranen komen langzaam weer op. Waarom moet ik het zo moeilijk hebben? Waarom? Ik wil het schreeuwen. Ik wil het vragen. Ik wil gewoon even iemand hebben die even tegen mij zegt dat het goed komt en dat ik dit kan, maar die daarna verdwijnt en niets van consequenties geeft. Mijn vaders weten niet dat ik weer snij. Ik doe het al maanden in het geheimen. Het is bijna 2.5 maand sinds die dag en ik ben niets langer dan een week maximaal clean geweest, terwijl ik daarvoor 1,5 jaar clean was. Ik weet wel dat ze er niet achter mogen komen. Soms is het de enige uitweg, maar ze pakken gegarandeerd alles af als ze het weten. Dat kan ik er nou net niet bij hebben. Niet vandaag en ook niet morgen of volgende week.

Loef you all <333