Broken promises // bankzitters

1.30 bewegingsloos

Milo Pov:

Ik kan dit echt niet meer. Het moet stoppen en wel nu. Ik pak de puntenslijper die ik net over het hoofd had gezien en haal een mesje eruit. Ik pak hem stevig vast en steek hem mijn been in vol in de andere wond. Steeds verder, steeds dieper. Als ik het bloed er volop uit zie lopen leg ik het mesje terug en ga ik rustig liggen. Langzaam wordt alles zwart, maar het voelt goed. Ik moet weg. Helemaal en nu.

Sam Pov:

"We zijn er meisje laat maar los" zegt een man naast mij. Ik sta op en wordt vast gepakt en in een knuffel getrokken. Het is Roel. "Je hebt je best gedaan onthoud dat." Zegt hij streng, maar voor mij voelt het alsof ik niet genoeg heb gedaan. "Hij moet snel naar het ziekenhuis, want hij heeft te veel bloed verloren. Er kan een iemand mee." Zegt de man, terwijl ze Milo meenemen. "Rob wil jij gaan?" Vraagt Roel. Hij knikt en volgt de Ambulancebroeders mee naar de ambulance.

"Matt rij jij met Koen dan rij ik met Sam." Vraagt Roel. Hij knikt. Ik stap in de auto van Roel. Het voel niet echt. "Is Milo weg?" Vraag ik voorzichtig aan Roel. "Misschien? Ik weet het ook niet zo goed. Ga maar van het slechtste uit, want als hij nog leeft dan zal het niet makkelijk worden." Antwoord Roel. Ik knik. Mijn hoofd draai nu echt over uren.

Plots valt er een traan op mijn schoot. Ik had niet eens door dat ik aan het huilen was. "We zijn er." Zegt Roel plots. Ik geef geen antwoord. Ik kan het niet. Het lukt niet. "Ohh Meisje toch. Het is niet jouw schuld." Zegt hij. Mijn deur wordt open gedaan en daar staan Matthy en Koen. "Waarom?" Vraag ik alleen maar. De tranen rollen sneller over mijn wangen. "Kom hier." Zegt Matthy als hij zijn armen heeft geopend. Ik sta uit en val er bijna in.

"Kom ik til je wel." Zegt Roel als hij door heeft dat er met mij niets meer is te beginnen. Ik ben op en het is te veel, maar ik wil wel bij Milo kijken. Roel pakt mij op als een baby en we lopen naar binnen. Matthy en Koen gaan in gesprek met de mevrouw achter de balie.

"Hij is binnen, maar ze zijn nog bij hem bezig. Geen verdere informatie." Zegt Koen. "We moeten nu gaan wachten." Zegt Matthy. We gaan in de wachtkamer zitten. Te wachten tot we worden geroepen. Ik zit bij Roel op schoot. Ik ben een klein kind geworden. Ik kleef echt aan alles vast en laat niet los.

Na iets van een half uur komt er een dokter. "Milo ter Reegen." Wordt geroepen. "Sam blijf jij hier even zitten dan gaan wij even luisteren naar de dokter." Zegt Roel, terwijl hij opstaat en mij terug op de stoel zet. Ik knik en trek mijn benen op en leg mijn hoofd daar op. Het voel als uren dat ze praten met de dokter. Ze knikken, praten en knuffelen.

Dan komt eindelijk Matthy terug gelopen. Koen en Roel lopen weg met de dokter. "Hey hij is stabiel." Zegt Matthy als hij mij een knuffel geeft. Ik haal eindelijk opgelucht adem. "Hij heeft redelijk wat bloed verloren en hij moet hier sowieso blijven slapen, maar het is dan ook al 8 uur. Hij is nog niet wakker en er mogen drie mensen bij hem zijn." Zegt hij. "Mogen wij zo ook. " vraag ik verwachtingsvol. "Ja, maar daarna gaan wij samen terug naar huis." Zegt hij. "Ik wil niet naar huis." Zeg ik. "We kunnen moeilijk de hele nacht hier blijven zichten." Zeg hij. Ik knik en knuffel hem weer. "Ik zal zorgen dat we hem snel kunnen zien." Zegt Matthy, terwijl hij op zijn telefoon kijkt en wat typt.

Na iets van een kwartiertje komen Koen en Roel terug. Ik ren direct naar ze toe om ze een knuffel te geven. "Hey schatje." Zegt Koen, terwijl hij door mijn haren gaat. "Schrik niet van hoe je Milo straks ziet." Zegt Roel. Daarna loopt hij naar Matthy toe. Ze praten even, terwijl ik bij Koen blijf knuffelen. Ik ben dan 15, maar nu voel ik me even 4 en heel afhankelijk van mijn vaders. Ze zien het allemaal wel, want zodra Matthy zegt dat wij kunnen gaan pak ik direct zijn hand en laat hem niet los.

Bij Milo's kamer aangekomen. Zien we een jongen in het bed liggen en Robbie ernaast zitten. Hij slaapt, maar het lijkt niet zo. Hij is heel wit en hij ziet er niet goed uit. "Het komt echt goed." Zegt Matthy. Ik knik alleen maar, terwijl er voor de zoveelste keer vandaag tranen over mijn wangen rollen. Waarom Milo? Ik kan dit niet zonder jouw. Blijf alsjeblieft.

We zitten voor mijn gevoel nog, maar net in zijn kamer. "Kom we gaan weer." Zegt Matthy. "Tot morgen denk ik." Zegt Robbie. "Nee. We zijn hier nog maar net." Huil ik. "Sam we zitten hier al een kwartier." Zegt Matthy, terwijl hij mij onder mijn armen pakt en optilt. Ik tegenstribbelen, maar ik te moe om iets te doen ga er in mee.

"We zien jullie thuis wel weer." Zegt Roel. Koen geef mij nog een kusje op mijn voorhoofd en Matthy pakt onze jassen. Ik pak zijn vrije en we lopen naar buiten. Het is al donker dat is overigens niet gek, want het is november en al half negen. Ik ga in de auto van Koen zitten. Matthy's auto staat nog thuis, dus dit was de beste optie. Ik leg mijn hoofd tegen het raam en niet veel later val ik dan ook in slaap.

Loef you all <33333