Broken promises // bankzitters

1.12 zelfs dit kan niet lukken

Fly high little one! But always come back. We love you to much!

Ik wordt wakker van allerlei piepjes om mij heen.

Sam Pov:

Het is niet gelukt. Godverdomme. Niets lukt ook bij mij. Ik kan niet eens zelf mijn eind kiezen. Ik realiseer het direct als ik mijn ogen op en ik zie dat ik in een ziekenhuis kamer lig.

"Hey, rustig aan." Zegt een mevrouw die binnen komt. "Je hebt geluk gehad." Zegt ze rustig. "Hoezo?" Vraag ik verbaasd. Ik ben toch niet dood? Denk ik. "Een man dichtbij heeft je net optijd gered. Iets later en we hadden je verloren." Zegt ze rustig. "Oh." Stamel ik uit. "Hoe heet je?" Vraagt de mevrouw. "Sam." Zeg ik kalm. "Oké hoi Sam, ik ben Mila een verpleegkundige." Zegt ze met een glimlach. "Oh oké." Zeg ik. Ik heb geen energie meer om blij te worden.

Er komt een dokter en een politieagent binnen lopen. "Hoi. Ik ben dokter van Dijk." Zegt hij. "Hoi." Zeg ik terug. Ik heb geen zin een gesprek. Niet nu en niet later. Als het gewoon was gelukt had ik nooit meer een gesprek hoeven voeren. De verpleegkundige zegt mijn naam tegen de dokter en agent. Ik wil niet meer gevonden worden. Waarom kan ik niet gewoon verdwijnen. "Sam je hebt zwaar ondergewicht. Dus we hebben een sonde geplaatst om even aan te sterken en je moet nog een paar dagen blijven voor observatie. Sowieso tot we je ouders hebben gevonden en hebben ingelicht." Zegt de dokter mij aan kijkend. Ik kijk niet terug. Ik wil niets meer. Ik hoor hem weglopen, maar de agent komt juist op de stoel in de kamer zitten. Niet echt mijn bedoeling. Ik wil gewoon slapen en nooit meer wakker worden.

"Sam wat is het nummer van je ouders? We moeten ze gaan bellen." Zegt de agent. Ik hou mijn mond en draai mij naar de andere kant. Ik voel de slaap opkomen. Ik kan er niet tegen vechten. Ik ben dan ook kapot en val dan ook snel in slaap.

"Hey, je bent wakker. Lekker geslapen?" Zegt de agent opgewekt, zodra ik wakker wordt. "Prima." Zeg ik. "Sam wil je mij uitleggen wat er is gebeurt." Zegt hij streng. Wat boeit het ook ze komen er vanzelf achter als ze mijn vaders vinden. Wat ze toch wel doen. "Ik heb een poging tot zelfmoord gedaan." Zeg ik. Het besef komt plots wel heel hard binnen nu ik het hard op uitspreek. De tranen komen op en ik hou ze niet tegen. Ik ben weer bij en ik heb iedereen bang gemaakt. "Sam waarom heb je het gedaan?" Vraagt hij door. Kan deze gast ze mond niet houden? "Het was te veel geworden en..." zeg ik. "Sam leg het hele verhaal gewoon maar uit. Ik ben er echt voor je." Zegt hij rustig. Ach Fuck it ik ga het nu ook gewoon zeggen. Ze komen er toch wel achter. Ik begin met praten als vloeit er als een waterval uit.

"Ik heb een mishandelde vader gehad tot mijn twaalfde. Hij gaf mij een reden om te huilen. Dit deed ik niet zelf." Zeg ik snel als hij naar mijn armen kijkt. Ik zie hem het begrijpen. "Toen ik tien was heeft hij mijn armen gesneden en toen wilde ik niet meer leven en ben ik bijna uitgebloed en toen ik twaalf was wilde ik van een brug springen. Mijn adoptievader heeft mij gered en daar woon ik nu." Zeg ik. De agent kijkt mij begrijpend aan.

"Ik ben meer dan een maand geleden verkracht en dat heb ik te lang verzwegen. Tot ik brak. Ik ging al naar therapie een tijd terug en we zijn op nieuw gestart er mee. En nu was de week eigenlijk al te veel en niet lukt meer. Ik had gym en ik had niets gegeten de hele dag en toen was er een jongen die niet van mij af ging. Ik heb geschreeuwd naar de leraar, maar die deed niets. Toen zijn we in een gevecht geraakt en de leraar werd boos op mij. Toen ben ik weggerend naar huis. De school heeft mijn vader gebeld en die heeft mij een boos appje gestuurd. Ik snap niet waarom ik nooit genoeg ben voor iedereen. En de rest weet u beter dan ik." Eindig ik met mijn verhaal. "Sam dit is ernstig. Snap je dat?" Zegt hij. Eigenlijk doe ik dat niet. Ik ben er toch nog? "Ja dat snap ik." Zeg ik rustig. "Sam we moeten je ouders gaan bellen. Ze zijn waarschijnlijk bezorgd om je." Zegt hij. "Nee Dankje." Zeg ik. Ik wil niet meer gevonden worden. Ik heb hem net alles uit gelegd, maar toch wilt hij meer weten. Onnodig vindt ik.

De volgende ochtend komt er en nieuwe verpleegkundige mij een paar crackers te eten geeft en later bijvoeding via mijn sonde geeft. Ik hoef er niet veel voor te doen, maar ik kan er ook niet aan doen met afvallen. Ze kijken mij allemaal met medelijden aan. Ik snap het wel. Ik wil hier ook niet zijn. Ik ga weer slapen. Het is ook het enige wat ik kan doen.

In de middag komt er weer iemand binnen om mij eten te geven. "Hoi ik ben Bram." Zegt hij als hij de deur dicht doet. Nee dit kan niet. "B-Bram." Stamel ik. "Sam wat doe jij hier?" Zegt hij boos. Ik wil dit niet. Hij mag hier niet zijn. "Kennen jullie elkaar?" Vraagt de agent verbaasd. "Ja dat is mijn zusje." Zegt Bram. "Nee dat ben ik niet. Ik ben een kind van dezelfde ouders, maar zeker geen familie van jouw." Roep ik boos. "Sam doe normaal. Ik ben je fucking broer!" Roept hij. "Ga weg..... BRAM GA WEG." Schreeuw ik nu. "Nee Sam." Zegt Bram. Ik zak meer in mijn bed. Ik wil erin verdwijnen. "Bram ga weg." Zeg ik zachtjes. Hem hier zien brengt de herinneringen op die ik niet wil. De agent kijkt ons raar aan, maar vraagt Bram nu ook om weg te gaan. Als hij merkt hoe overstuur ik er van wordt.

Ik verberg mijn hoofd in mijn bed. "Hey Sam gaat het wel?" Vraagt de agent. "De vorige keer moest hij bij mijn nieuwe huis naar buiten geduwd worden." Zeg ik zachtjes. "Sam ik denk dat het een goed idee is als we je ouders gaan bellen." Zegt de agent. Ik wil niets meer en het boeit me niet meer of ze bellen. "Mag ik je telefoon? dan bel ik zelf wel." Antwoord ik. Ik wil niet dat ze door ene of andere agent worden gebeld over hun nietsnut van een dochter. "Op speaker." Zegt de agent streng.

Loef you all <3333