Broken promises // bankzitters

2.8 terug

Milo Pov:

Ik moet weer terug naar het kantoor. Ik ben weggegaan zonder echt te denken. Nu kom ik terug met een clean streak van minder dag een dag en niemand weet het. Ik moet maar weer gewoon doen alsof het beter gaat. Alsof ik niet telkens moeite hebben met eten, slapen en soms zelfs normaal denken. Ik voel me net zo nuttig als een gebroken glas.

Ik loop terug richting mijn auto. Mijn broek schuurt tegen mijn wonden en mijn ogen en wangen nat van de tranen. Ik sta in mijn auto en droog mijn tranen en zorg ervoor dat er zo min mogelijk te zien is van dat ik heb gehuild. Ik start de auto en rij terug naar kantoor. Ik hoef er niet eens bij na te denken. Mijn hoofd staat automatische piloot, dus voor ik het zelfs door heb sta ik in de garage van het kantoor. Ik verstop snel de puntenslijpers in de auto en dan sta ik toch maar uit. Het liefst was ik de hele dag blijven zitten, maar dat kan niet.

Ik blijf even stil staan voor de deur. Ik zie iedereen nerveus kijken. Zachtjes doe ik de deur open. Ik zie Sam als eerste omkijken. "Papa!" Roept ze en ze rent naar mij toe. Langzaam zie ik de andere ook kijken en naar mij toe lopen. Sam knuffelt mij direct. De andere volgen bijna direct. "Milo waar was?" Vraagt Koen. Ik haal mijn schouders op, want zelfs ik weet het niet eens. Langzaam laten ze mij allemaal los en loop ik naar mijn bureau.

~

"We filmen wel een andere dag." Zegt Roel. Iedereen stemt in en hij begint met de productie te overleggen. De rest is allemaal weer rustig bezig met werk. Rutger en Sam zitten in de vensterbank en kijken naar buiten en lachen gezellig samen. Ik heb geen energie om nu te werken of überhaupt iets te doen. Ik wil een slapen en nooit meer wakker worden. Ik wil sowieso een keer normaal slapen en niet om 3 uur 's nachts nog wakker zijn doordat mijn hoofd nooit uitgaat.

Ik sta op en loop naar boven. Ik voel de ogen op mijn rug branden, maar ik loop door. Ik loop totdat ik bij onze woonkamer studio komen. Er staat een grote bank en het is knus ingericht. Ik ga op de bank liggen en maak mezelf klein. Ik voel mijn ogen zwaar worden en niet lang erna val ik rustig inslaap.

Sam Pov:

Ik zit rustig met Rutger in de vensterbank. We kijken naar iedereen die langs loopt. Sommige zijn fans en dan zwaaien we even, maar we kijken vooral naar mensen die iets grappigs of doms doen. Milo is net naar boven gelopen. Niemand loopt er achter aan. Je ziet dat hij even alleen moet zijn. Hij is kapot. Hij wil het vaak niet laten zien, maar zijn ogen staan moe en leeg. Alsof alle emoties er uit zijn gehaald. Iedereen wil dat hij beter wordt, maar of hij echt de goede kant op gaat of dat hij doet alsof weet niemand.

"Sam gaat het?" Vraagt Rutger ik schrik op uit mijn gedachtes. "Ehm ja hoor." Zeg ik snel. "Ga maar even snel kijken." Zegt Rutger dan. Hij kijkt zo door mij heen. Ik knik en ik sta op. Ik zie mensen opkijken, maar als ik de trap oploop kijken ze weer weg. Er zijn geen woorden meer nodig.

Ik kijk rond tot ik hem op de bank in de studio zie liggen. Helemaal opgerold als een balletje. Hij is inslaap gevallen. Ergens diep vanbinnen ben ik bang. Bang dat hij nooit meer de oude wordt. Bang dat hij het ooit nog een keer wilt proberen en het hem wel lukt. Ik ben zo bang dat hij ons ooit verlaat.

Ik pak een dekentje en leg het over hem heen, want het is best fris in de kamer. Ik ga naast hem zitten op de bank en laat mijn gedachten los. Ze razen door mijn hoofd. Sommige zijn trots op wat ik heb bereikt andere niet en zijn nog negatief. Het worden steeds meer positieve gedachten, maar toch blijven de negatieve gedachten ook. Ze zijn niet trots op mij en hadden gewild dat ik allang weg was geweest. Ze wil dat klein mesje weer terug. Gewoon nog een keer, maar het kan niet meer. Ik al 1 maand en 14 dagen clean. Ik denk er elke dag wel een keer aan. Meestal blij dat ik het niet meer heb gedaan, maar niet altijd.