White lotus

හතලිස් පස්වෙනි පරිච්ඡේදය

ලමායී.... මෙතන ඉඳන් වර්තමානෙත් අතීතෙත් කලවමේ යන්නේ.. ප්‍රස්න තීනවදෝ?

අහිංසක ස්නේහ කෙනෙකුයි වස ස්නේහ කෙනෙකුයි , දඟ දේශ් කෙනෙකුයි අහිංසක දේශ් කෙනෙකුයි එකපාර දැකල මොලේ විකාර වෙයි වගේ නම් දැම්ම කියන්න....

තේරෙන්නෙ නැති තැනක් තිබුණොත් කියන්න හොඳද?

.

.

.

.

Desh's pov
"ඔච්චර ආදරෙන් ඉඳලා වෙන් උනයි කිව්වාම හිතා ගන්න බෑනේ.."

මගෙ එහා පැත්තෙ ඉඳපු පොඩි ට්‍රේනිං ඩොක්ටර්ට හිනා වෙන ගමන් මං ආයෙ හද හද ඉඳපු රිපෝර්ට් එකට අවධානෙ දුන්නා..

"ම්... එහෙම තමයි.. කොච්චර අසාධාරණ උනත් ලැබීම වගේම නොලැබීමත් සමහර වෙලාවට මිනිස්සුන්ට දරා ගන්න වෙනව පොඩ්ඩෝ.."

"ම්ම්.. එහෙම වෙයිද? නෑ.. ඒ උනාට අයියේ මං නම් හිතන විදිහට එහෙම නෑ.. ඔයාලා දෙන්නට දෙන්නා අවංකයි නම් ඔයාලට හැමදාටම වෙන් වෙලා ඉන්න වෙන එකක් නැහැ.. ඔන්න බලන්නකෝ... මම අද කිව්වයි කියලා හිතා ගන්නකො.. love always wins අනේ"

සමහර වෙලාවල් වලදී කතා කරනවටත් වඩා නිශ්ශබ්ද වෙන එක හොඳයි කියනවනේ.. ඉතින් මේකත් එහෙම අවස්තාවක් කියල මං හිතනවා..

මමත් සමහරවිට ආයුගේ වයසෙ හිටියා නම් ඔහොම හිතයි..

ඒ උනාට ඉතින් මට එයාට වඩා වයස හින්දා , වයසටත් වඩා දේවල් මං දැන් තේරුම් අරන් ඉන්න හින්දා , වයසටත් වඩා අත්දැකීම් තියෙන හින්දා.. වගේම මං එදා ආවෙ මං ඇතුළෙ හිටපු පොඩි එකාව මරලා දාලා වෙද්දී ආදරේ ලස්සනයි කියන එක එයාට විශ්වාස කරන්න දීලා මම කට පියා ගත්තා..