Becoming an American girl

8.

(Vanuit Laura)

"Hoe laat ben jij thuis vanmiddag?" Vroeg mijn moeder toen we zaten te ontbijten. Ik haalde mijn schouders op en zei:"ik ben om half 2 al vrij, geen idee." Mijn moeder knikte en zei:"is er wat? Je bent zo afwezig." Ik schudde snel mijn hoofd en zei:"nee, er is niks." Mijn moeder zei:"oke, ik moet gaan, doei!" Ze gaf mij en mijn broer en kus en ging weg. Ik stond op en zei:"ik ga ook." Tom zei:"oke, doei zussie." "Doei!" Zei ik en ik pakte mijn tas. Toen ik buiten kwam voelde ik mijn telefoon in mijn zak trillen. Ik pakte mijn telefoon. Mijn hart sloeg over toen ik zag dat het weer een berichtje van Ruben was. Wilde ik het wel lezen? Moest ik het niet gewoon verwijderen zonder het te openen? Ik zuchtte diep en opende het bericht. 'Waarom reageer je niet? Ben je bang? ;) ' las ik. Ik verwijderde het bericht en liep snel door. "Hey." Hoorde ik ineens achter me. Ik keek om en zag Ilse staan met haar vriend. "Hey!" Zei ik zo opgewekt mogelijk. Ik gaf haar vriend een hand en Ilse zei:"wat is er? Je kijkt zo bang?" Ik schrok, had ze me door? "O niks hoor haha." Lachte ik. Ilse glimlachte en zei:"gelukkig." We praatten even en toen ik op school aan kwam was ik nog maar net op tijd voor de les. "Hey, new one." Hoorde ik opeens naast me. Ik keek op en zag dat een jongen mijn aandacht probeerde te krijgen. "Hey." Zei ik. Ik kende hem vaag, ik had hem laatst bij een training van het football team gezien, toen ik de cheerleaders diste zeg maar. "What are you doing on friday?" Vroeg hij. Serieus? 'Gymnastics." Zei ik. Ik had geen zin in nu al een date. Ik raakte nooit meer een jongen aan na wat er was gebeurd met Ruben. Toen ging de bel. Ik haastte me het lokaal uit en Katy zei:"He asked you on a date, that was what he wanted." Ik zei:"I know. I'm just to busy." "I understand it, and he is a bit... Yeah, wrong." Zei Katy. Ik lachte en zei:"just what I thought."

Na een lange dag school en een zware training lag ik eindelijk in bed. Ik wilde slapen, maar het lukte maar niet. Ik moest er met iemand over praten, maar ik schaamde me zo erg.. Ik kon het gewoon niet. En wat nou als Uben erachter zou komen dat ik het iemand verteld had? Iedereen zou vinden dat ik aangifte moet doen en mijn ouders zouden meteen aangifte doen. Ik zuchtte diep en viel uiteindelijk in slaap.

(Vanuit Ilse)

Het was nog maar half 8 's ochtends, maar ik liep al door het park van Nashville. Vraag me niet waarom. Ik kon toch niet meer slapen en Bart sliep nog, dus die had toch niks door. Opeens zag ik een meisje met donkerbruine haren in gedoken in elkaar op een bankje zitten. Toen ik dichterbij kwam herkende ik Laura. "He Lau, gaat het wel?" Zei ik toen ik bij haar neerknielde. Laura keek geschrokken op. Ze huilde. Ze veegde snel haar tranen weg en zei:"ja. Het gaat." Ik ging naast haar zitten en zei:"wat is er toch met je?" "Ik kan het niet vertellen." Snikte Laura. Ik snapte er niks van. "Waarom niet Laura?" Zei ik. Laura keek me met betraande, bange ogen aan en zei:"omdat... Omdat het echt niet kan." Ze begon weer harder te huilen en ik sloeg mijn armen om haar heen. "Rustig maar meisje..." Zei ik. Wat was er met haar aan de hand?

COMMENTS?
TIPS?