Becoming an American girl

10.

(Vanuit Ilse)

Ik zat op ons bed in onze hotelkamer. De mannen waren beneden en ik moest me nog even opnieuw opmaken. Ik dacht aan Laura. Dat had ik niet verwacht. Dit is heftiger dan ik hoopte. Ik dacht meer aan een gebroken hart, maar dit is wel heel heftig. Zo'n jong meisje... Eigenlijk zou ze aangifte moeten doen, maar ik snapte ook wel dat ze dat niet had gedaan. Waarschijnlijk had ze dit nog aan niemand verteld en was ik de enige die dit wist. Wat moet Laura bang geweest zijn... Ik probeerde me er een voorstelling van te maken, maar ik stopte halverwege. Verschrikkelijk. Daarom had ze natuurlijk ook geen vriendje... Behalve dat turnen dan. Ze was getraumatiseerd. Bang voor jongens en alles wat daarmee te maken had. Logisch natuurlijk. En dan die berichtjes die hij haar nog steeds stuurde. Gewoon bedreigingen... Arm kind. Dit moest stoppen, en wel meteen.

(Vanuit Laura)

"Hold on." Hoorde ik de coach roepen. Ik haatte de ongelijke leggers. Het was mijn minste onderdeel en ik wilde er hoe dan ook beter in worden. De afsprong, daar gingen we dan. Verbazingwekkend kwam ik zonder wiebel op beide voeten terecht. De coach zei:"good job Laura, you're getting better every time." Ik glimlachte en zei:"thanks." Ik was al lang blij dat ik niet gevallen was. Op de een of andere manier was ik meer ontspannen nu ik Ilse over Ruben had verteld. Net alsof ik er nu niet meer helemaal alleen in stond. "Your floor routine is really good and difficult. If you go to the Olympics, this floor routine can deliver you gold." Zei de coach. Ik glimlachte en zei:"only if I perform it perfectly." "That's true, but you can do that." Zei de coach met een lach. Ik zei:"I hope so." Daar ging de muziek. Hoe groot was de kans dat ik op mijn hoofd terecht zou komen? Ehhh iets van 70%. Ik wil niet dood ik wil niet dood ik wil niet dood ik wil niet dood. Godzijdank landde ik op mijn voeten. "Good Laura!" Zei de coach. "Good enough for the Olympics?" Vroeg ik. De coach glimlachte en zei:"you are really good and I'm impressed. You really making a chance to get into the team." Ik zei:"I hope so..." De coach glimlachte en zei:"train train train." Ik knikte met een glimlach. "One time uneven bars?" Zei de coach. Ik knikte met tegenzin maar het moest. Ik moest beter worden. Dit keer landde ik ook bijna perfect. "That was amazing!" Hoorde ik. Ik keek om en zag Ilse met Bart in de deuropening staan. Ik gaf ze een knuffel en even later liepen we weer door het parkje. "Je bent echt goed." Zei Bart. Ik zei:"bedankt. Ik was zelf ook verbaasd. Normaal gaan de ongelijke leggers niet zo soepel." Ilse lachte en zei:"niet?" Ik zei:"nope. Vloer en balk gaan goed, sprong en ongelijke leggers zijn altijd eng. Het is een wonder dat ik nog niet dood ben eigenlijk." Bart en Ilse lachten en Ilse zei:"nog nooit gewond geweest?" Ik zei:"1 keer. Ook door ongelijke leggers. Ik draaide mijn schouder uit de kom." Ilse zei:"jezus." Ik lachte en zei:"maar alles is weer oke." Ik was best vrolijk, maar toch was ik bang voor Ruben. Ik had geen bericht meer gehad na vanmorgen, maar iets in me zei dat dat bericht nog niet de laatste was wat ik van hem zou krijgen.

COMMENTS?
TIPS?