Becoming an American girl

19.

(Vanuit Laura)

Vandaag gingen we eindelijk naar Nederland. Ik kon niet wachten. Ik wilde zo snel mogelijk zo ver mogelijk weg van Ruben zijn. "Heb je alles Lau?" Zei mijn moeder. Ik knikte en zei:"ja." Mama draaide het slot van de voordeur op slot en we reden naar het vliegveld. Doei Ruben, en tot nooit meer ziens hopelijk. Toen we in het vliegtuig zaten dacht ik aan de keer dat we naar Amerika vertrokken. Ik was zo verdrietig.. En nu, ik had nieuwe vrienden, een lieve turncoach en ik was wereldkampioen all-around. En dan het Olympische team.. Maar toch vond ik het fijn om weer naar Nederland te gaan, ook al was het maar voor een week. Ik zat naast mijn moeder en toen Tom en mijn vader sliepen vroeg ze:"je zit nog steeds met Ruben of niet?" Ik was een beetje verbaasd over die vraag, maar ik besloot eerlijk te zijn. Ik knikte en zei:"ik ben gewoon bang voor hem." Mijn moeder zei:"dat snap ik wel meisje... Je had ons dit meteen moeten vertellen." Ik zei:"weet ik. Ik durfde het gewoon niet." Mijn moeder zei:"het komt allemaal goed." Ik knikte en staarde uit het raam. Ik hoopte het maar...

(Vanuit Ilse)

Ik had vanmiddag met Waylon afgesproken. Dat voelde zo gek.. Na 21 juni vorig jaar had ik hem niet meer gesproken, tot het WK turnen dan. Ik was blij dat we weer vrienden waren. Dat hele gedoe van vorig jaar sloeg nergens op. Ik wist niet eens meer waarom ik zo boos op hem was eigenlijk. En nu lag ik nog naast Bart in bed. Hij sliep nog. Ik gaf hem een kus en stapte zo zachtjes mogelijk uit bed. Toen ik me had omgekleed en opgemaakt opende Bart zijn ogen. "Goedemorgen schat!" Zei ik vrolijk. "Hey liefje, wat klink je vrolijk." Zei Bart. Ik lachte en zei:"dat ben ik ook." Bart zei:"je ziet er nog prachtig uit ook." Ik glimlachte en zei:"bedankt." Even later zaten we samen aan het ontbijt. "Dus, geen geschreeuw met Waylon dit keer?" Vroeg Bart plagerig. Ik lachte en zei:"ik heb nooit geschreeuwd tegen Waylon!" "Grapje schatje." Zei Bart met een glimlach. Ik zei:"ik heb hem alleen maar genegeerd, dat is wat anders." Bart lachte en zei:"wel net zo erg, maar oke." Ik lachte en zei:"we hadden ruzie oke? Dan mag dat." Bart schudde lachend zijn hoofd en zei:"natuurlijk.

(Vanuit Laura)

"OMA!!!" Riep ik toen ik op oma afrende. We waren net geland. Oma knuffelde me en zei:"ik ben zo trots op je meisje.." Ik glimlachte en zei:"het is me eindelijk gelukt." Een uur later zaten we bij oma thuis. Ze woonde in Hilversum en we bleven hier een week slapen. Want ja, we hadden hier natuurlijk geen huis meer. Het voelde goed om zo ver bij Ruben vandaan te zijn. Ik was dood moe, maar dat maakte me niks uit. Ik was veilig. Mijn ouders vertelden oma het verhaal over Ruben. Ik wilde het helemaal niet nog een keer hoor. Niet nog een keer een geschrokken reactie krijgen. Niet nog een keer. Later die middag stonden mijn vriendinnen voor de deur. "LAURA!" Riepen ze. Ik lachte en knuffelde ze. Ik had ze zo gemist... We hadden het over school, Ruben, en natuurlijk over turnen. Morgen zou ik naar mijn oude turncoach gaan en naar Ilse. Dat wist zij nog niet, maar dat was een verassing. Ze zou wel raar opkijken als ik morgen ineens voor de deur stond. Ik had er zin in..

COMMENTS?
TIPS?