Becoming an American girl

20.

(Vanuit Laura)

"Nou meid, je bent een goede aanwinst voor team USA." Zei mijn oude coach de volgende dag. Ik glimlachte en zei:"jammer voor jullie." De coach lachte en zei:"dat is heel jammer voor ons, maar we zien je toch nog een beetje als teamlid." "Ben ik ook." Zei ik lachend. Na een uur was ik weer in Hilversum. Op naar Ilse en Bart. Ik wist waar ze woonden, dat had Ilse me ooit een keer in Amerika verteld. Niet dat ik heel goed was in de weg vinden, maar goed. Mijn oma woonde ook hier, dus ik wist het wel zo ongeveer. "Laura van Buren?" Hoorde ik ineens achter me. Ik keek om en zag een meisje van een jaar of 10 staan. "Hey!" Zei ik opgewekt. "Ik ben echt fan! Mag ik een handtekening?" Zei het meisje. Ik glimlachte en zei:"eh ja hoor." Ik wist niet eens dat ik zo bekend was in Nederland. Vreemd. Ik gaf het meisje een handtekening en het meisje zei:"ik turn ook en ik wil later net zo goed worden als jij." Ik glimlachte en zei:"ik hoop dat het lukt! Dat kun je wel." Het meisje glimlachte en even later liep ik door. Grappig.

(Vanuit Ilse)

De deurbel ging. "Ik doe wel open!" Zei ik. Ik stond op en deed de deur open. "LAURA!" Zei ik. Laura stond met een grijns voor me en ik gaf haar een knuffel. "Wat doe jij dan hier?" Zei ik verbaasd. "Ik ben uit Amerika gevlucht." Zei Laura. Ik zei:"nee toch?" Laura lachte en zei:"nee natuurlijk niet gek, we zijn een weekje in Nederland." Ik glimlachte en zei:"kom binnen!" Laura liep achter me aan en Bart zei:"Laura?" Laura gaf hem een knuffel en Laura zei:"ik dacht laat ik jullie eens verassen." "En je hebt het geflikt.. Het Olympische team." Zei Bart. Laura knikte en zei:"jaja." Ik zei:"ik ben zo trots op je. Echt super knap." Even later zaten we op de bank. "Hoe is het trouwens met Ruben?" Vroeg ik. Laura zei:"o, dat is een heel verhaal."

(Vanuit Laura)

Ilse zei:"wat dan?" Ik zuchtte en zei:"hij is in Amerika nu. Hij kwam gister bij de training." Ilse en Bart keken me geschrokken aan en Bart zei:"maar hoe wist hij dat jij juist daar woont?" Ik haalde mijn schouders op en zei:"geen idee, ik heb het hem nooit verteld. Ik heb hem eigenlijk ontlopen na die nacht. Gister was de eerste keer dat ik hem weer aankeek." Ilse zei:"en wat gebeurde er?" Ik zei:"hij zei dat ik niet van hem af was en zo, en de coach snapte er niks van maar merkte dat ik het niet fijn vond, en die heeft hem uiteindelijk weggekregen." "Wat heftig.." Zei Ilse. Ik knikte en zei:"ik ben nu wel blij dat ik in Nederland ben." "En hij is volgende week weer in Nederland?" Vroeg Bart. Ik zei:"ja, dus het is mooi gepland." Ilse zei:"maar wat nou als hij nog een keertje zoiets doet?" Ik zei:"ik weet het niet.. Als hij nog een keer bij me in de buurt is ga ik het huis niet uit. Nu dacht ik dat hij me niet kon vinden in de sportzaal, beetje stom want hij weet waar je mij meestal kunt vinden." Ilse zei:"ik hoop dat ze hem snel oppakken." Ik zei:"dat hoop ik ook." Wat moest ik nu? Daar had ik nog niet eens aan gedacht. Misschien had Ruben wel gezegd dat hij weg was als ik er weer was zodat ik gewoon de straat op zou gaan. Dan kon hij me pakken... Kut.. En nu?

COMMENTS?
TIPS?