Becoming an American girl

11.

(Vanuit Laura)

'Je bent nog niet van me af! We doen het zo nog een keer...' Was het eerste wat ik las toen ik de volgende ochtend op mijn mobiel keek. Afzender Ruben. Mijn hart klopte weer in mijn keel. En nu? Wat moest ik nu? Ilse had gezegd dat ik het haar moest zeggen als ik weer een berichtje kreeg, maar wat wil ze er mee doen? Als ik aangifte zou doen wist Ruben me zeker weten te vinden, en dat was het laatste wat ik wilde. Na een tijdje nadenken besloot ik het berichtje te bewaren om het vanmiddag aan Ilse te laten lezen. Ik was echt bang... "LAURA! schiet je op?!!" Riep mijn vader van beneden. "JA!" Riep ik terug. Ik maakte me snel op en rende naar beneden. "Waarom duurde het zo lang?" Vroeg mijn moeder. Ik zei:"o, geen idee. Waar is Tom?" "Bij dat meisje, hoe heet ze ook alweer.." Zei mijn moeder. "Lauren." Zei ik. Mijn moeder zei:"o ja, bij Lauren." "Om half 8 's ochtends?" Vroeg ik verbaasd. Mijn moeder zuchtte en zei:"ja, ik snap er ook niks van, maar goed." Ik pakte eten en ging aan tafel zitten. "Doei lieverd, tot vanmiddag!" Zei mijn moeder toen ze naar haar werk ging. "Doei!" Zei ik. Toen mijn moeder weg was las ik het berichtje nog een keer. Het gaf me kriebels. Waarom was ik toch zo bang voor hem?

(Vanuit Ilse)

"En toch keek Laura bang gister." Zei Bart. Ik was mijn make-up aan het doen. Ik had hem nog niet verteld wat Laura me gisteren op het bankje huilend vertelde. "Ja.." Zei ik. "Jij weet hier meer over he?" Zei Bart. Hij kende me gewoon te goed. Moest ik dit wel aan Bart vertellen? Ik besloot het wel te doen, Laura zou het vast niet erg vinden. Ik keek om en zei:"oke, dit mag ik helemaal niet vertellen, maar aan jou vast wel." Bart keek me aan en zei:"vertel." Ik ging naast hem op bed zitten en begon te vertellen over wat Laura me vertelde gisteren. Ik zag Bart geschrokken naar me kijken. "Wat erg.." Zei hij. Ik knikte en zei:"ja, en wij zijn dus de enige die het weten." Ze heeft niemand ooit wat verteld omdat ze bang was dat hij haar weer wat aan zou doen. Maar nu krijgt ze dus nog steeds berichtjes van hem." Bart zei:"maar dat is hartstikke strafbaar!" "Ja, maar ze heeft geen aangifte gedaan en ik denk ook niet dat ze dat gaat doen omdat ze nu hier woont." Bart keek me bedenkelijk aan en zei:"en nu?" Ik haalde mijn schouders op en zei:"hopen dat die jongen stopt met berichtjes sturen en anders vinden we wel wat." Bart keek me aan en zei:"je vindt het echt erg he?" Ik knikte en zei:"ze is zo lief.." Bart trok me naar zich toe en gaf me een kus. "We lossen dit op." Zei hij.

(Vanuit Maud)

"So, you don't have a boyfriend?" Vroeg Katy. Ik schudde mijn hoofd en zei:"nope, to busy." Katy lachte en zei:"finally somebody who doesn't have a boyfriend. Boys are stupid." Ik knikte lachend en zei:"they are." Ja, ze zijn stom, vertel mij wat. "We're gonna drive with Jasmine's car tomorrow, are you going with us?" Vroeg Katy. Ik dacht na. Turntraining was toch pas om 8 uur. Ik knikte en zei:"sure!" "Nice, we're gonna drive to... Yeah I have no idea, just drive." Zei Jasmine. Ik lachte en zei:"right." Na een kwartier liep ik weer door het parkje, waar ik mijn telefoon weer voelde trillen. Ik keek naar het scherm en las het berichtje. 'Denk je nou echt dat dit vanzelf stopt? Beter reageer je anders gaat er iets ergs gebeuren.' Weer van Ruben. Mijn hart klopte in mijn keel. "Wat lees je?" Hoorde ik ineens achter me. Ik keek om en zag Ilse staan. "Niks." Zei ik terwijl ik het berichtje snel weg drukte. Daar trapte Ilse dus niet in. "Berichtjes of niet?" Ik knikte en zei:"het word alleen maar erger. Dit is de tweede al vandaag." Ilse zei:"pakte mijn telefoon en zei:"laat eens lezen." En toen schrok ze..

COMMENTS?
TIPS?