Until Dawn

Hoofdstuk 3

Een jaar later

"Vandaag een jaar geleden vond de tragedie plaats op Mount Washington. Sheriff Annie Cline leidde toen het onderzoek." zegt een radio-interviewer. "Bedankt, Marty." zegt de sheriff. "Luisteraars een update en Hannah en Beth Washington, de tweeling die nog steeds wordt vermist." zegt de radio-interviewer. "Een jaar geleden verlieten Hannah en Beth de veiligheid van hun ouderlijke huis en belandden in een sneeuwstorm." zegt de sheriff. "Zou er opzet in het spel zijn?" vraagt de radio-interviewer. "Nee, niet officieel. Er is een persoon die van belang is voor het onderzoek, maar zijn huidige verblijfplaats is onbekend. Zijn relatie met de familie Washington is interessant. Hij heeft ze gewaarschuwd niet verder te gaan met het bouwproject op het heilige land van zijn voorvaders." antwoordt de sheriff. "Zou hij zich verstoppen in het oude sanatorium op de berg?" vraagt de radio-interviewer. Tijdens het luisteren van het nieuwsbericht kijkt Sam naar buiten terwijl ze in de bus zit richting de ski-lodge waar ze vorig jaar samen met Mike, Emily, Jess, Josh, Matt, Chris, Ashley, Hannah en Beth de vakantie heeft doorgebracht. "Mijn mensen hebben het gebied doorzocht, maar de meisjes kunnen niet zo ver zijn gekomen." zegt de sheriff als antwoordt op de vraag van de radio-interviewer. "Er gebeuren alleen maar nare dingen op die berg." "Meer dan je denkt, Marty." "Bedankt dat u luistert Annie. Vanavond aan de familie Washington hun zoon Josh, een jaar naar de mysterieuze verdwijning van Hannah en Beth Washington." zegt de radio-interviewer en er verschijnt een filmpje op Sam's telefoon. Sam kijkt naar haar scherm en glimlacht even. "Hallo, vrienden en fans. Dat moet over." zegt Josh en hij loopt naar de camera. Hij zoemt in en stapt weer achteruit. "Oké. Hallo, vrienden en fans. Wat geweldig dat iedereen er weer is dit jaar. Ik ben zo blij dat al mijn vrienden weer aanwezig zijn bij ons jaarlijkse uitje in Blackwood! Ahhhh." roept hij enthousiast en hij gooit zijn armen in de lucht. "Ik wil eerst een momentje stilstaan bij wat we allemaal denken. Jullie zijn waarschijnlijk allemaal bezorgd om me. Het is voor ons allemaal zwaar om terug te zijn na wat er vorig jaar is gebeurd. Maar ik wil dat jullie weten dat dit heel veel voor me betekent. Hannah en Beth zouden het fijn vinden dat we nog allemaal samen zijn en aan ze denken. Ik wil met ieder van jullie tijd doorbrengen om onvergetelijke momenten te beleven, ter nagedachtenis aan mijn zussen. En voor de gezelligheid komt mijn jongere zusje Nikita ook mee. Ze had er zo lang om gesmeekt dat ik dacht: waarom ook niet. Gezellig toch? Zo... We gaan feesten als beesten en er een gedenkwaardige trip van maken. Oke. Yess!" roept Josh. Sam glimlacht even en ze werpt weer een blik naar buiten.

"Nikita! Kom je? De bus is er bijna." roept mevrouw Washington, de moeder van Josh, Hannah, Beth en Nikita. "Ja. Ben bijna klaar. Ik pak nog één boek." roept Nikita vanuit haar kamer op zolder. "Je hebt er al tien. In de ski-lodge zijn er ook nog boeken. " roept mevrouw Washington. "Ik kom eraan." roept Nikita terug en ze propt nog een boek in haar rugtas. Dan neemt ze haar rugtas op haar rugtas op haar rug en ze valt bijna om door het gewicht. Snel pakt ze haar andere tas en ze rent de trap af. In het voorbijzijn naar beneden werpt ze een blik op de deur van Hannah en Beth's kamer. Een roze deur met witte sterren. De kamer is voor de helft roze geschilderd en de andere helft is lichtjes blauw. Ze slikt even, maar rent dan snel de tweede trap af. "Is Josh al weg?" vraagt ze. "Al een tijdje. Hij wou zijn vrienden opwachten." zegt mevrouw Washington en ze geeft Nikita haar jas. Nikita laat al haar tassen vallen en er klinkt een grote klap door het huis. "Wat heb je allemaal in je tassen zitten." vraagt mevrouw Washington verbaasd. "Gewoon spullen die ik nodig heb." zegt Nikita terwijl ze haar jas aantrekt. De jas is nog van haar zus geweest. Beth droeg hem erg vaak, maar na een tijdje paste hij niet meer. Toen kreeg Nikita hem en ze draagt hem nu zo vaak als ze kan. "Veel plezier en gedraag je." zegt mevrouw Washington en ze drukt een zoen op de wang van haar dochter. "Zal wel lukken. dag, mam." zegt Nikita en ze doet de rugtas weer op haar rug. Dan pakt ze haar andere tas en ze doet de voordeur open. "Doe je een kus van mij aan papa?" vraagt Nikita en ze draait zich naar haar moeder. "Zal ik doen. En nu opschieten. Anders mis je de bus." zegt mevrouw Washington. Nikita knikt en ze loopt naar buiten. Sneeuwvlokjes dwarrelen op haar tas en ze zwaait nog even naar haar moeder. Dan begint ze te rennen naar de bushalte op de hoek van de straat. In de verte ziet ze de bus komen en als hij stopt stapt ze snel in. Op een bankje, helemaal alleen, ziet ze de beste vriendin van haar zus Hannah. "Sam!" roept ze en ze loopt naar Sam toe. "Hé, Nikita. Gezellig dat je meegaat." zegt Sam en ze doet haar muts iets omhoog. "Ik had er lang om gesmeekt, maar ik mag." zegt Nikita blij en ze gaat naast Sam zitten. "Ik heb er zin in." zegt Sam en ze kijkt Nikita aan. Nikita knikt en de bus begint te rijden.