Until Dawn

Hoofdstuk 10

Met een klap slaat Nikita haar boek dicht. Ze heeft wel even genoeg van het lezen. Ook al is ze gek op lezen en een echte boekenwurm, ze wil nu toch liever iets anders doen. Ze staat op van de bureaustoel en ze loopt naar de fotowand. Haar aandacht wordt getrokken door een foto heel familie Washington. Het was Kerst. Het sneeuwde niet normaal hard en de hele familie Washington was binnen rond de kerstboom met warme chocolademelk. Opa's, oma's, ooms, tantes, neven en nichten. Een gezellige avond. Er werd veel gelachen en er werden hier en daar soms boze blikken gewisseld, omdat hun koekje was gestolen en ze wisten wie de dader was. Op een gegeven moment had opa Washington een camera erbij gepakt en hij zei: "Laten we een familiefoto maken." Iedereen stemden in en al snel stond de hele familie bij elkaar. Nikita moet glimlachen als ze terugdenkt aan de tijd toen ze haar zussen nog had. Waar ze mee kon lachen en spelen met de poppen. Soms kwam Josh meedoen en dan had hij één van zijn speelgoedvliegtuigen meegenomen. Die tijd is voorbij en het kan niet worden teruggedraaid. En Nikita snapt dat dat helaas niet kan. Wat had ze graag de tijd teruggedraaid. Dan was ze meegegaan op vakantie en had ze Mike flink op zijn donder gegeven, omdat hij Hannah had bedrogen. Maar dat kan niet. Het is te laat en ze zijn weg. Een eenzame traan rolt over Nikita's wang. Snel veegt ze hem weg. Ze moet zich focussen op de toekomst, ook al zijn sommige dingen uit het verleden slecht geweest. Ze moet sterk zijn en het accepteren dat Hannah en Beth weg zijn. Maar diep in haar hart blijft het slechte gevoel over de verdwijning. En Nikita weet dondersgoed dat dat gevoel nooit weg zal gaan. Ze haalt even diep adem en dan loopt ze naar de tekentafel die bij het raam staat. Ze pakt er een kladblok vanaf en een etui met potloden. Gekleurde en grijze potloden. Ze pakt ook een gum en die stopt ze bij de potloden in de etui. Ze propt het kladblok en de etui in een tas en ze loopt naar de deur van de kamer. Ze kijkt nog één keer achterom, maar dan loopt ze de kamer uit.

Wanneer ze buiten staat, voelt Nikita de kou. Ze duikt iets dieper in haar jas terwijl ze een plek zoekt om te gaan tekenen. Uiteindelijk gaat ze zitten op een eenzame boomstronk die op het pad ligt. Ze haalt het kladblok uit haar tas en nadat ze een potlood heeft gepakt begint ze te tekenen. Eerst een schets, maar daarna duidelijker lijnen. Af en toe vallen er sneeuwvlokjes op het kladblok en Nikita veegt ze er dan vanaf. Haar blik wisselt van het kladblok naar het bos en ze bestudeerd elk detail. Een eekhoorn in een boom. De kleine pootafdrukjes in de sneeuw. Elk detail tekent ze na. Plots klinkt er gekraak van sneeuw. Nikita draait zich om, maar ze ziet niemand. "Hallo?" vraagt ze. Ze probeert stoer te klinken, maar haar handen trillen. Er klinkt niks en Nikita draait zich terug naar haar kladblok. Weer klinkt er gekraak van sneeuw en Nikita draait zich opnieuw om. Ze stopt het kladblok in haar tas en ze staat op. "Wie is daar? Hallo?" vraagt ze en ze kijkt zoekend om zich heen. Zoekend naar een glimp van de bezoeker die zich niet wil laten zien. "Ik weet dat je er bent." zegt ze en ze stapt over de boomstam heen. Er klinkt gekraak en geritsel links van haar in de bosjes en met een ruk draait ze zich naar het bosje. Een eekhoorn schiet weg en een diepe zucht verlaat haar keel. Was dat het, denkt ze. Ze stapt terug over de boomstam en ze gaat zitten. Met haar rug in de richting van het ski-huis begint ze verder te tekenen. Opnieuw klinkt er gekraak en Nikita weet zeker dat het dit keer geen eekhoorn was. Het lijken meer mensen voeten die zich door de sneeuw verplaatsen. Nikita wordt langzaam bang. Wie zou het kunnen zijn? Emily en Matt zijn naar de kabelbaan. Mike en Jess naar de blokhut. Sam is in bad. En van Chris, Ashley en Josh heeft ze geen idee waar die zijn. Ze heeft ze niet gezien. "Chris? Ashley? Josh? Zijn jullie het? Dit is niet grappig! Kom tevoorschijn." zegt Nikita en ze staat op. Ze legt het kladblok op de tas en ze draait zich om. Ze kan een gil niet onderdrukken als ze een persoon ziet staan met een wit masker. Op het masker zijn de lippen gescheurd en je ziet het tandvlees. Het masker heeft geen neus en bij de ogen zijn scheuren te zien. De persoon begint te lachen als hij de angst ziet op Nikita's gezicht. Nikita laat haar spullen achter en ze begint te rennen. Weg van de persoon. Die vreselijke persoon. Zo snel als ze kan rent Nikita door het bos. Takken slaan in haar gezicht en er komen krassen op haar wangen en voorhoofd. Nikita trekt zich er niks van aan en ze blijft rennen. Het pad splitst zich in tweeën en Nikita rent het rechter pad in. Ze voelt steken in haar zij, maar Nikita blijft rennen. Ze kijkt niet achterom. Ze wil niet zien hoe dichtbij hij is. In de verte ziet ze een grote struik en ze twijfelt of ze er achter zal verstoppen. Ze stopt met rennen als ze bij de struik is en ze kijkt achterom. De persoon is niet te zien, maar Nikita voelt zich nog niet veilig. Ze duikt achter de struik en in de verte ziet ze de persoon aan komen lopen. Alsof hij gewoon een boswandeling maakt. Als hij bij de struik staat, houdt Nikita haar adem in. Dan ziet ze tot haar grote schrik dat de persoon naar de struik kijkt en hij komt naar de struik toelopen. Nikita springt op en ze begint verder te rennen. De steken in haar zij doen pijn, maar ze wilt weg. Weg van die persoon die achter haar aankomt. In de verte doemt een afgrond op en Nikita draait zich naar de persoon die dichterbij komt. Voetje voor voetje schuifelt ze naar achter. De persoon komt steeds dichterbij en de angst maakt een prop in Nikita's keel. "Ga weg! Wat wil je van me?" roept Nikita terwijl ze nog steeds naar achter loopt. De persoon antwoordt niet, maar komt steeds dichterbij. "Ga weg!" gilt Nikita. "Ga weg!" De persoon wijst naar haar en Nikita's ogen worden groot als ze voelt dat de grond ophoudt. Met een gil valt ze over de rand. Snel grijpt ze zich vast aan een kapotte wortel. "Help!" gilt Nikita en er komen tranen in haar ogen. "Help! Ik ben bang. Help me!" gilt ze nog harder. Een traan rolt over haar wang. Ze kijkt naar beneden en ze ziet een grote puntige steen onder haar. Nikita begint te hyperventileren bij de gedachte dat ze zo misschien wel dood gaat. "Help me!" gilt ze. De persoon met het masker knielt neer en hij hangt over de rand. Hij steekt zijn hand uit en Nikita probeert hem te pakken. "Ik kan er net niet bij. Iets verder nog. Alsjeblieft! Ik wil niet dood!" De laatste woorden komen er met zoveel kracht uit, dat de persoon nog iets verder hangt over de rand. Nikita strekt haar vrije arm uit en ze grijpt de hand van de persoon. "Trek me omhoog. Snel! Alsjeblieft! Snel!" smeekt Nikita. De persoon trekt met al zijn kracht Nikita omhoog. Plots schiet hij een stuk naar beneden en Nikita gilt. "Laat me niet doodgaan! Alsjeblieft." zegt Nikita en haar stem trilt. Tranen rollen met een grote snelheid over haar wangen en Nikita trilt als een gek. Zo bang is ze nog nooit geweest. "Alsjeblieft." smeekt ze en ze voelt hoe ze weer omhoog wordt getrokken. De persoon trekt met al zijn kracht. Als Nikita bij de rand kan, pakt ze die stevig vast en ze trekt zichzelf omhoog. De persoon laat haar los en Nikita gaat zitten om de grond. Ze begint hard te huilen en de persoon hurkt bij haar neer. Even kan het Nikita niks schelen dat ze hem niet kent en ze drukt zich tegen hem aan. "Dank je wel. Dank je wel." herhaalt ze. Plots voelt ze een masker die zich over haar neus en mond sluit. "Slaap zacht." zegt de persoon. Zijn stem klinkt net als een robot, alleen dan meer menselijker. Nikita voelt zich wegzakken en haar ogen vallen langzaam dicht.

Hey iedereen. Nog een spannend stukje. Ik dacht, misschien wel leuk. Ik hoop dat jullie hem leuk vonden. Wat zouden jullie doen als er plots een persoon voor je staat die je niet kent en die maar achter je aan blijft lopen. Laat maar weten in de reacties. Dit was het hoofdstuk en tot het volgende. :)