Until Dawn

Hoofdstuk 41

"O, Joshua." begint dr. Hill. Zijn kantoor staat vol met bomen, struikjes en sneeuw. Alsof hij in een bos zit met een muur van hout eromheen en een raampje. Tegenover dr. Hill zit Josh. Josh, die altijd de sessie had bijgewoond. "Je had naar me moeten luisteren. Door jouw keuzes zijn er mensen gestorven. Ik weet niet wat erger is: dingen laten gebeuren die tot iemands dood leiden of toekijken hoe een drama zich voltrekt omdat je weigert iemand anders te helpen." gaat dr. Hill verder. Josh pakt zijn hoofd tussen zijn handen en beweegt zachtjes heen en weer terwijl zijn ademhaling versnelt. Een doodse stilte valt even en alleen hoe Josh ademt is te horen. Dr. Hill grijpt zijn woorden weer bij elkaar en hij praat verder. "Weet je nog, vorig jaar? Toen je je arme zussen liet sterven? Je deed niets om ze te helpen. Je was verstijfd door je egocentrische angst terwijl een echte dreiging naderde. Maar het draait om jou, Josh. Het draait altijd om jou." bijt dr. Hill Josh toe en hij pakt een tissue uit het zakdoekendoosje. Hij houdt voor Josh gezicht en net als Josh de tissue wil pakken laat dr. Hill het los en de tissue vliegt mee met de wind. Met lichtjes dicht geknepen ogen kijkt Josh de tissue na en dr. Hill grijnst even. "Je spel is uit de hand gelopen. Je vrienden en je zussen hebben je verlaten. Zelfs Nikita die haarzelf wanhopig aan je vastklampte. Je staat er alleen voor." zegt dr. Hill traag en een glimlach verschijnt op zijn gezicht als hij de bange blik in Josh zijn ogen ziet. "Voel je hoe koud je eenzaamheid is geworden." gaat de psychiater verder. Josh houdt zijn adem in en een frisse wind strijkt over zijn gezicht. Alsof hij Josh wil meelokken naar een plek die beter is dan de eenzaamheid. "Waarom deed je ze pijn, Joshua? Waarom deed je ze pijn?" zegt dr. Hill op een boze toon. "Ik heb niemand pijn gedaan." floept er uit Josh' mond. Een beetje schuldig kijkt hij naar de grond waar sneeuw en aarde op ligt. "Maar natuurlijk. Ze waren je vrienden. Je hebt ze misleid. Je hebt gelogen. En je bezorgde ze een nacht vol verschrikkingen." somt dr. Hill op. Haat voor zichzelf borrelt op bij Josh en hij houdt zijn tranen binnen. "Het spijt me zo." zegt Josh. "Hopelijk kun je het nog goedmaken en kunnen je vrienden, als ze dat nog zijn, je redden van..." begint dr. Hill en hij leunt met zijn onderarmen op zijn bureau. "...iets wat erger is dan de dood." zegt dr. Hill en Josh buigt voorover terwijl hij zijn hoofd tussen zijn handen houdt. Zijn hart gaat tekeer en zijn ademhaling gaat snel.

2 uur tot zonsopgang

Door een gang vol pijpen en leidingen loopt Mike met een zaklamp in zijn handen. Een grote, geel gekleurde, deur doemt op uit het donker en krakend gaat hij open als Mike aan de greep trekt. "En wat is...?" mompelt Mike terwijl hij de deur achter zich dichtdoet. Hij schuift de grendel voor de deur en de deur kan niet meer worden geopend behalve als de grendel er weer wordt afgehaald. Een nieuwe gang vol met afgebrokkelde stenen, buizen, houten planken en een putdeksel strekt zich voor Mike uit. Een wind waait door de verlaten gang en Mike schijnt met de zaklamp om zich heen. Hij slaat een hoek om en een leeg mijnkarretje staat tegen de stenen muur aan. Een ruimte dat lijkt op een mini-gymzaal verschijnt. Ook hier staat het vol met puin. Rotzooi, overal. Door een gat in het dak dwarrelen er sneeuwvlokjes naar beneden. Mike loopt een trap, die aan de linkerkant van de ruimte is, op. Een rood kleed ligt in het midden van de trap als een rode loper. Als hij boven is ziet hij als eerst de hoeveelheid ligt die door een groot raam schijnt. Mike loopt naar het raam en als hij niet uitkeek stond hij in een foto. Mike knielt neer en hij bekijkt de afbeeldingen van een paar reddingswerkers. "'De wondermannen.'" leest Mike voor van het bordje dat boven de foto staat. Mike zucht even terwijl hij naar de andere kant loopt van het raam en hij ziet een totem liggen. Even twijfelt Mike om het voorwerp op te pakken. Maar Mike duwt de twijfel weg en hij knielt neer. De totem heeft een zwarte rand en het lijkt wel het gezicht van een indianenmannetje te hebben. Met een snelheid verschijnt er een beeld en Mike concentreert zich. 

Met een aansteker in zijn hand ligt Mike op de grond in het ski-huis. Hij bijt op zijn lip en wendt zijn hoofd af. Dan doet hij de aansteker aan en een grote vlam schiet door de grote woonkamer. Iets wordt gepakt door de vlammen en kleurt langzaam lichtjes zwart.

Snel legt Mike de totem terug. Gaat hij dood? Vermoord hij zichzelf door het vuur? En wat was dat wezen? Een Wendigo of een mens? Mike loopt met langzame stappen weg van de totem en het beeld dat verscheen. Hij loopt door de deuropening en Mike kan kiezen houdt twee deuren om doorheen te gaan. Hij kiest de deur aan de linkerkant en hij staat weer in de ruimte waar hij ooit een wolf zag. Waar ooit de man met de vlammenwerper liep en een bot gooide naar de twee wolven. De man met de vlammenwerper die nu dood is door een Wendigo. "Holy shit." mompelt Mike als hij een groot stuk steen van het plafond ziet liggen op de plek waar een kist stond met botten. "Wat is er met de wolven gebeurd?" vraagt Mike zich hardop af. Mike loopt snel naar de andere kant van de enorme ruimte en hij loopt een trap op die naast de deur staat waar hij doorheen ging de vorige keer. Hij komt op een klein plateautje en loopt dan een nieuw stuk trap die naar links gaat. Aan het einde van het korte pad zit een gat in de grond en daardoor kan Mike in een ruimte waar hij eerst niet in kon. Doen? denkt Mike. Hij knikt zachtjes met zijn hoofd en laat zich naar beneden zakken.