Until Dawn

Hoofdstuk 4

"Waar?" zegt Sam en ze volgt Chris die naar de achterkant van het kabelbaanstation loopt. "Deze kant op. Je weet niet wat je ziet." zegt Chris terwijl hij even omkijkt naar de meiden. Chris stopt bij een soort hutje zonder muren of een deur, met alleen een plankje waar een geweer op ligt. "Tada!" zegt Chris en hij maakt een verrassing-beweging. "Cool, toch?" "Ja , hoor." zegt Nikita en ze loopt naar Chris toe. "Moet je deze schoonheden zien." zegt Chris en hij wijst naar een gebied met jutten zakken die uit bomen hangen en een blikje en flesje die op een ton of de grond staan. "'Schoonheden' is niet het woord dat bij me opkomt. Waarom staat dit hier?" vraagt Sam en ze kijkt Chris verbaasd aan. "Hoe bedoel je?" vraagt Chris verbaasd. "Wat doet een schietbaan in godsnaam in de buurt van een skihut?" vraagt Sam en ze kijkt naar de flessen en jutten zakken. Chris pakt het geweer en hij kijkt er even naar. "Ken je de vader van Josh?" vraagt Chris. "Ja, duh." zegt Nikita met een grote grijns. "Jij niet. Ik bedoel Sam." zegt Chris en hij geeft Nikita een por. Sam lacht even, maar zegt dan:" Ja?" "Hij denkt dat hij Grizzly Adams is. Proberen?" vraagt Chris. "Ga jij maar, Grizzly." zegt Sam en ze wijst naar de schietbaan. "Ik wil wel zien of jij het kan." zegt Nikita en ze laat haar tassen vallen in de sneeuw. Chris knikt. "Oké. Daar gaat -ie." zegt hij en hij richt het wapen. Hij schiet en er valt wat zandkorreltjes uit één van de zakken. "In de roos!" juicht Nikita. Chris richt zijn wapen weer en dit keer schiet hij op een blikje die naar achter valt als hij ertegen aanschiet. "Niet slecht." zegt Sam en ze slaat haar armen voor een paar tellen over elkaar. Chris schiet tegen een blikje op de grond en die schiet weg als het kogeltje ertegenaan knalt. "Nog een keer een zak." zegt Nikita en ze komt naast Chris staan. "Ga maar even weg. Door de kracht tijdens het schieten gaat het wapen wel eens naar achter." zegt Chris. "Maar ik sta naast je." zegt Nikita. "En niet achter je." "Je bent eigenwijs. Blijf dan maar staan." zegt Chris en hij richt op een jutten zak. Hij schiet en er vallen weer wat zandkorrels uit het gat waar de kogel inkwam. "Wow. Mooi schot, cowboy." zegt Sam en ze leunt op de plank. "Jep, ik ben cool." zegt Chris en hij maakt een dansje. "Ik ben supercool." "Ik hou het op beginnersgeluk." zegt Nikita en ze geeft Chris een por in zijn zij. Chris stopt met zijn dansje en hij zwaait met zijn wijsvinger heen en weer. "Echt niet, meisje." zegt hij en hij richt zijn wapen weer. Hij schiet een fles kapot en scherven vliegen in het rond. De scherven vallen naast de ton in de sneeuw en Sam zegt: "Iedereen kan zo'n grote fles raken op die afstand." Een eekhoorntje komt uit de struiken vandaan en klimt op een ton waar een paar nootjes op liggen. Chris richt zijn wapen en hij denkt even na. Zal hij het eekhoorntje schieten of gewoon een jutten zak. Hij richt op de jutten zak en schiet. "Goed schot." zegt Sam en ze glimlacht. "Je ligt eruit." zegt Chris en Nikita begint te grinniken. "Het was geen wedstrijd. En al was dat het wel dan klopt het niet, want beide deelnemers moeten iets doen en Sam heeft niet geschoten." zegt ze. "Scherpschutter, we moeten gaan." zegt Sam en ze wijst naar de gondel die over de bergen gaat via een kabel. "Wacht, het gaat net lekker." zegt Chris en hij laat het wapen zakken. "Kom op, Chris. De gondel." zegt Sam. Nikita knikt en ze pakt haar tassen uit de sneeuw. Samen met Sam loopt ze richting de gondel en Chris legt zuchtend het geweer terug. Hij loopt achter de meiden aan richting de deur. Op een muur hangt een gezocht-poster. "Het is echt vreemd om hier naar een jaar terug te komen." zegt Chris. "Meteen toen ik aankwam, kwam alles weer naar boven." zegt Sam. "Een jaar is zo voorbij." zegt Chris. Hij zucht. "Zou de meest gezochte misdadiger langskomen." zegt hij. "Iemand dacht van wel." zegt Nikita. "Kom nou toch. Het is hier meestal verlaten. Niemand komt hierboven." zegt Chris. Ze lopen verder naar de ingang en Sam rammelt aan de deurknop. "Dat is gek. De deur zit op slot." zegt ze. "Hij moet op slot blijven van Josh om mensen buiten te houden." zegt Chris. "Zei hij dat? Welke mensen?" vraagt Nikita. "Weet ik niet. Hij zei dat er een keer mensen in het station sliepen." zegt Chris en hij houdt een sleutel omhoog. "Wat eng." zegt Nikita. Sam knikt. Chris loopt naar de deur en met de sleutel maakt hij de deur open. "Na jullie." zegt hij en hij maakt een buiging. Nikita loopt naar binnen gevolgd door Sam en Chris. "Een echte heer." grinnikt Nikita. Chris doet de deur dicht en hij draait hem in het slot. "Wat moet het moeilijk zijn voor Josh." zegt Sam. "Ik snap niet hoe hij het volhoudt. Ik zou een wrak zijn." zegt Chris. "We moeten hem allemaal in de gaten houden." zegt Nikita en ze slikt even. Het voelt niet fijn om over het verlies van haar zussen te praten. Als Josh het moeilijk heeft voelt ze dat en dan voelt ze zich nog rotter als ze al rot was. En toen hij thuis kwam was dat het geval. Hij kwam thuis zonder Hannah en Beth en hij had snikkend vertelt dat ze weg waren. Hij wist niet waar ze waren. Ze was toen veertien. Het is een raar gevoel om te weten dat ze op deze berg verdwenen. "Hij moet zo veel verwerken. Net zoals jij waarschijnlijk, Nikita. En hij lijkt me niet het type dat om hulp vraagt. " zegt Sam. Nikita knikt en een traan verschijnt in haar ooghoek. "Zullen we erover ophouden en gaan." zegt ze en ze gaat zitten op een bankje. "Ja." zegt Chris en hij gaat naast Nikita zitten. "Wisten jullie dat dit ski-huis vroeger een soort hotel was. Voor een gezond lichaam en gezonde geest." zegt Nikita. "Het is niet een plek die je snel in gedachten daarvoor hebt." zegt Sam. "Vind ik ook. Maar nu is het een vakantiehuis voor ons." zegt Chris. "Ik dacht dat de gondel dichterbij was." zucht Sam. "Dan moeten we wachten." zegt Chris. "Ik snap nu waarom je tijd zou willen doden op de schietbaan. Hoelang duurt het?" vraagt Nikita. "Het is een grote berg." zucht Chris. "Hij is zo mooi overdag, maar s 'avonds lijkt hij zo dreigend. Als een slapende reus. " zegt Sam. "Kijk! Daar komt de gondel." zegt Nikita en met veel lawaai komt de gondel het station binnen. "Ga je het publiceren?" vraagt Chris terwijl hij opstaat. "Wat?" vraagt Sam en ze kijkt Chris vragend aan. "Je mooie gedicht. 'De slapende reus van Blackwood Forest." zegt Chris lachend. "Hou toch je kop." zegt Sam met een glimlach terwijl ze de gondel instapt en gaat zitten op een bankje. "Eindelijk. Kom je?" vraagt Nikita terwijl ze na Sam de gondel instapt en op een bankje tegenover Sam gaat zitten. "Ik wilde hier blijven en een dutje doen, maar vooruit." grapt Chris en hij loopt de gondel in. "Alsof we naar het eindfeest gaan.' zegt hij en hij gaat naast Sam zitten. De gondel komt in beweging en ze glijden via de kabel richting het andere kabelbaanstation op de berg. "Daar gaan we." zegt Nikita enthousiast. "Het avontuur begint." zegt Chris. "Ik hoop dat we hier goed aan doen." zegt Sam. "Aan wat?" vraagt Nikita. "Samenkomen na een jaar." zegt Sam. "Josh leek heel enthousiast dat we iets gingen doen met z'n allen, toch?" vraagt Nikita. "Absoluut. Ik heb hem nog nooit zo enthousiast gezien over iets." zegt Chris. "Gelukkig. Je weet het vaak niet bij hem en ik maakt me zorgen." zegt Nikita. "Het was een goed idee." zegt Chris. "Ik hoop dat iedereen dat vindt." zucht Sam. "We zijn er toch allemaal?" vraagt Chris. "Bedankt. Fijn gesprek." zegt Sam met een glimlach en ze geeft een stomp met haar vuist tegen Chris schouder. "Laten we niet meer praten over wat er gebeurd is en genieten van de trip." zegt Nikita. "Je hebt gelijk." zegt Sam. "Weet je waar ik Josh van ken?" vraagt Chris en hij kijkt de meiden aan. "Nee?" zegt Sam vragend. "Derde klas. Josh zat achterin, ik zat vooraan. We wisten geeneens van elkaars bestaan. Maar de jongen naast Josh begon aan de behabandjes van het meisje voor hem te trekken. De leraar liet hem vooraan zitten waar ik zat." zegt Chris. "En?" vraagt Sam. "En toen moest ik achterin zitten. Naast Josh. Zo leerden we elkaar kennen! We werden vrienden en dat zijn we nog steeds." zegt Chris. "Het perfecte koppel" zegt Nikita. "Maar als Jeanie Simmonds niet drie jaar te vroeg in de puberteit kwam en die dag geen T-shirt droeg waarin haar beha te zien was, had je nu alleen in deze gondel kunnen zitten." zegt Chris. "Of met compleet iemand anders. Boom! Dat is het vlindereffect." zegt Chris terwijl de gondel steeds dichterbij de kabelbaanstation op de berg komt.

Hey iedereen. Hier is weer een nieuw hoofdstuk. Morgen wordt het hoofdstuk weer wat langer, omdat ik donderdag de hele dag weg ben. Hopelijk vonden jullie dit hoofdstuk leuk en tot het volgende. ;) Byeee