Until Dawn

Hoofdstuk 47 'het einde'

Op het politiebureau is iedereen druk in de weer om de tieners op te vangen. Ze zitten allemaal apart in een verhoorkamer, zodat ze alles aan de politie kunnen vertellen.

Als ze allemaal naar buiten lopen staat daar mevrouw Washington en meneer Washington. Nikita neemt een sprint en ze gooit haarzelf in haar ouders armen. "Ik was zo bang." jammert ze en ze begint hard te huilen. Ashley zakt in elkaar en Chris schiet haar te hulp. "Gaat het Ash?" vraagt Chris bezorgd. Ashley schudt haar hoofd en ze duwt haar gezicht in Chris zijn winterjas. Jess knijpt in Mike zijn hand. Sam rent naar de familie Washington en ze knuffelt mee. Een traan van Sam druppelt op Nikita's hoofd. "Stil maar, meiden. Jullie zijn veilig. Stil maar." sust meneer Washington en hij gaat met zijn hand door het haar van zijn enige dochter. "Het is al goed."

Regendruppels spetteren op de straat. Ondanks dat de zomer in zicht is regent het pijpenstelen. Het is bijna zes maanden geleden dat Josh, zijn vrienden en Nikita naar de Blackwood Mountains gingen. In die zes maanden is er veel media over de vloer gekomen bij de familie Washington. Daardoor hebben de vrienden van Josh nooit echt privé met de familie kunnen praten. Alleen deze regenachtige dag is een uitzondering. Mevrouw Washington had gevraagd of de vrienden langs wilden komen en dat hadden ze geaccepteerd. Door de regen rent Sam in de richting van het enorme huis van de familie. Haar jas is doorweekt en haar haar is een natte klittenboel. Als ze voor de voordeur staat drukt ze op de bel en achter de deur klinkt het geringel. Ze gaat even met haar hand door haar natte haar en ze kijkt even omhoog. Boven de deur zit een afdakje en daardoor staat Sam droog. Er klinken voetstappen achter de deur en de deur wordt open gedaan door mevrouw Washington. "Hey, Sam. Kom binnen." zegt ze en ze laat Sam binnen. Haar blik is droevig en somber. " Iedereen is er al. Wil je een kopje thee?" vraagt mevrouw Washington terwijl Sam haar natte jas aan de houten kapstok hangt. "Ja, lekker." zegt Sam en ze trekt haar schoenen uit. "Er liggen warme pantoffels op de verwarming voor je." zegt mevrouw Washington en ze glimlacht. Sam is zo vaak met Hannah mee naar huis geweest dat Sam nu een soort vijfde kind is van meneer en mevrouw Washington. Mevrouw Washington slikt even. Nu is Sam eigenlijk haar tweede kind, omdat Hannah, Beth en Josh weg zijn. Er branden tranen in haar ogen en ze glimlacht even als ze Sam de pantoffels van de verwarming ziet halen. "Kom maar mee." zegt mevrouw Washington en Sam loopt achter haar aan naar de woonkamer.

In de keuken staat Nikita thee te zetten. Nikita is broodmager en er zitten wallen onder haar ogen. Haar gezicht kijkt emotieloos, maar haar ogen laten weten dat er iets vreselijks is gebeurd. Haar dunne lijfje zit in een wit jurkje en haar bruine haren zit in een lange vlecht. Haar voeten, die licht bruin zijn omdat ze zo vaak mogelijk buiten is. Haar huis doet te veel denken aan haar zussen en broer. Het huis waar ze zo lang hadden gewoond. De fluitketel, waarin de thee zit, begint te fluiten en Nikita zet het gas uit. " Nikita? Sam is er. Ze wil ook graag thee." zegt mevrouw Washington die de keuken in was gelopen. "Sam..." mompelt Nikita en ze rent de keuken uit. In de woonkamer staat Sam te praten met Ashley en ze glimlacht verdrietig als ze Nikita ziet staan in de deuropening. Sam spreid haar armen en Nikita rent erin. De tranen stromen over haar wangen en af en toe rolt er een snik over haar lippen. Nikita haalt even diep adem en ze laat Sam los. "Wat ben je mager." zegt Sam en ze bekijkt het meisje even. "Ze eet amper." zegt mevrouw Washington die met de theepot en een theeglas de kamer inloopt. Ze zet het theeglas op de salontafel en ze schenkt hem vol. Ook bij een paar andere glazen schenkt ze er thee in en ze loopt terug naar de keuken. "Kom eens hier, Nikita." zegt Mike en hij wenkt haar. Met trillende handen loop Nikita naar Mike toe en Jess schuift opzij, zodat Nikita naast Mike kan gaan zitten. Hij slaat een arm om haar heen en Nikita drukt zich tegen hem aan. Opnieuw stromen er tranen over haar wangen. "Ik mis ze zo." snikt ze. "Wij allemaal." zegt Mike en hij slikt even. "We missen ze allemaal. Maar blijf alsjeblieft eten, want het kan anders nare gevolgen hebben." zegt Jess en ze bekijkt het magere lichaam van Nikita. "Je snapt er ook niks van." zegt Nikita plots op een boze toon en ze rukt zich los. "Jij weet niet hoe ik me voel." zegt ze en haar ogen knijpen tot spleetjes. Ze staat met een ruk overeind en ze stampt de woonkamer uit. Er slaat een deur dicht en het hoofd van mevrouw Washington kijkt om de hoek van de deur. "Waar gaat Nikita naartoe?" vraagt ze. Sam haalt haar schouders op en Jess kijkt mevrouw Washington onschuldig aan. "Ze is de laatste tijd vaker zo. We hebben het allemaal moeilijk." zegt mevrouw Washington. "Maar Hannah is veranderd in zo'n wezen. Ze is nu wel echt dood, maar ze is toch een Wendigo geweest. En Josh is ook weg. Dat is zwaar." zegt Mike en hij staat op. "Ik ga even kijken bij Nikita." zegt Sam en ze staat op. Mike knikt en Sam loopt de trap op naar de zolder.

Nikita laat haar wijsvinger over de foto's van haar zussen en broer gaan. Josh had alle foto's uit het kamertje gehaald, in een tas gedaan en toe naar thuis gestuurd. Eerst wilde Nikita niet naar de foto's kijken. Het deed haar pijn om te zien hoe zorgeloos ze toen waren. Nu hangen de foto's allemaal in haar inloopkast die was leeggehaald. De kleren die erin hingen zijn verplaatst naar twee kasten. En Nikita vindt het fijn dat ze alle foto's heeft en dat ze niet zijn verbrand. "Hé." klinkt er plots vanuit de deuropening van de inloopkast. Met een ruk draait Nikita zich naar de deur. "Sam... Ik schrok." zucht ze als ze Sam ziet staan. Sam knikt begrijpend. Ze is zelf ook best schrikachtig geworden na het gebeuren op The Blackwood Mountains. "Ben je de foto's aan het bekijken?" vraagt Sam en ze kijkt naar een foto waar Josh op aan het honkballen is met Hannah en Beth. "Ja." zegt Nikita met een hese stem. "Mag ik meekijken?" vraagt Sam. Nikita knikt en Sam bekijkt een paar foto's. Josh, Hannah en Beth kijken te vrolijk. Te zorgeloos. Te vrij. "Het spijt me zo erg wat er is gebeurd." zegt Sam zachtjes. "Je kon er niks aandoen. Je had geprobeerd Hannah tegen te houden. Je was gewoon ietsjes te laat." zegt Nikita. "Je was een goede vriendin voor Hannah. Ze had het zo vaak over je." Sam zwijgt. Ze weet niet wat ze moet zeggen. "En je kon de Wendigo ook niet tegenhouden. Anders was je ook dood. Josh had zijn medicijnen moeten nemen. Hij draaide gewoon helemaal door. Zonder medicijnen wordt hij een hard persoon. Het doet hem niks om mensen bijna dood te zien gaan." zegt Nikita. Ze kijkt naar een foto van Josh. Hij was toen geslaagd en hij stond samen met Chris zingend op het grote plein. "Je hebt gedaan wat je kon." Sam kijkt dankbaar naar Nikita. Glimlachend kijkt Nikita terug. "Zijn de foto's interessant?" vraagt Mike plots. Even verschijnt er een bange uitdrukking op Nikita's gezicht, maar dan kijkt ze opgelucht. "O, sorry. Ik wilde je niet laten schrikken." zegt Mike. "Maakt niet uit." zegt Nikita. "Hé. Zullen we naar beneden gaan. Iedereen vraagt zich af waar jullie blijven." zegt Mike. "We komen." zegt Sam. "Sam, wacht." zegt Nikita en ze pakt Sam's arm vast. "Ga maar vast." zegt Sam tegen Mike. Mike knikt en hij loopt weg. "Hier." zegt Nikita en ze duwt een foto in Sam haar hand. Het is een foto van Hannah en Sam. Het was zomer en Sam ging mee op vakantie. Er komen tranen in Sam haar ogen. "Dank je. Dank je wel." stamelt ze. "Kom, we gaan." zegt Nikita en ze trekt Sam mee naar beneden.

"Wat deden jullie?" vraagt Jess. "We gingen foto's kijken." zegt Sam. Mevrouw Washington kijkt de tieners één voor één aan. "Leuk." zegt meneer Washington kortaf. "Laten we proberen om het een beetje gezellig te maken." zegt Ashley en Chris knikt. De rest knikt ook en mevrouw Washington glimlacht. Ondanks dat ze allemaal anders en verschillend zijn is het toch een geweldige vriendengroep. En zo vonden Hannah, Beth en Josh dat ook.

Na die dag kwamen de tieners vaker bij elkaar om te praten over Hannah, Beth en Josh. Nikita is ook meer gaan praten over de tijden die Josh, haar zussen en zij met elkaar hadden meegemaakt. Ze vindt het wel fijn, maar ze gaat vaker naar buiten. Meestal vlucht ze naar het bos, maar wel met de gedachte dat in zo'n bos de Wendigo's rond huppelden. Maar na een tijdje snapt ze dat het vluchten niet helpt en ze laat zichzelf weer zien. Sam komt vaak langs om te kijken bij Nikita en de familie te helpen in het huishouden. Mike en Jess zijn na een aantal jaren samen gaan wonen. Ook Emily en Matt zijn na een aantal jaren samen gaan wonen en alleen Ashley en Chris wonen niet samen. Maar dat vinden ze allebei prima. Langzaam maar zeker gaan ze alle normale dingen doen en ze zijn niet meer zo snel bang. Alleen bij Nikita is het iets anders. Zij is snel bang, maar als er mensen in de buurt zijn voelt ze zich alweer wat veiliger. Ze gaat af en toe naar een psycholoog om te praten en dat lucht. Maar hun allemaal is één ding hetzelfde. Elke dag is er wel een moment dat ze aan de Washington-tweeling en Josh denken en dat ze dan denken aan de hel die ze op de berg hadden meegemaakt. De hel op de Blackwood Moutains met de Wendigo's en waar de dood erg dichtbij was.

Hey iedereen. Dank jullie wel voor het lezen van dit verhaal. De makers van de game Until Dawn verdienen zeker een bedankje voor het maken van dit supertoffe spel. Het is zo mooi gemaakt. Natuurlijk is het wel sneu van Hannah enzo. Er komt nog een Q&A aan en een dankwoord. Dan is het verhaal echt afgelopen en is dit boek voltooid. Aan de ene kant vind ik het wel leuk, maar aan de andere kant ook niet. Het was zo leuk om te doen. Nogmaals bedankt voor het lezen van dit verhaal. :) Ook bedankt voor de stemmen en de lieve reacties. Dit was het hoofdstuk, tot de Q&A en misschien ook tot een nieuw verhaal, want die zullen zeker komen. Byeeeeee :)