Until Dawn

Hoofdstuk 8

Hey iedereen. Ik wil even iets zeggen van tevoren. In de media heb ik een filmpje gezet. Als toevoeging voor de scene met Josh en Nikita in het kamertje. Dus voordat je begint met lezen dat Nikita de kamer ingaat, mag je het filmpje aanzetten. (moeten hoeft niet, maar het is een leuke , eigenlijk verdrietige vind ik zelf, toevoeging.) Veel plezier met lezen.

Buiten, op het balkon van het ski-huis, staan Mike en Jess. "Verbannen." zucht Mike. "Seks-peditie." zegt Jess. "Nog beter." lacht Mike en hij gaat naast zijn vriendin staan, die over de leuning kijkt waar de blokhut is. "Waar is die blokhut eigenlijk?" vraagt ze terwijl ze zich uitstrekt om het landschap nog beter te kunnen zien. "Deze blokhut is het meest romantische liefdesnestje dat je ooit hebt gezien." zegt Mike terwijl hij de zaklamp in zijn hand stevig vasthoudt. Jess draait naar Mike toe en ze kijkt hem in zijn ogen aan. Ze begint zachtjes te lachen en ze zegt: "Als we er ooit komen." "Het geluk staat vast aan onze kant." zegt Mike met een grote glimlach. "Als je je best doet, maak ik je straks gelukkig." zegt Jess terwijl ze Mike's hand pakt en zachtjes aan zijn hand trekt. De deur naar het balkon wordt opengegooid en Josh verschijnt in de deuropening. "Zeg, pornosterren. Vergeet deze niet." zegt hij en hij gooit een sleuteltje naar Jess. "Pornosterren?" vraagt Jess terwijl ze het sleuteltje opvangt. "Ik zou betalen om het te zien." zegt Josh. "Gadver." zegt Jess en ze kijkt Mike aan. "Sorry dat jullie zo weg moeten." zegt Josh terwijl hij naar het tweetal toeloopt. "Geen probleem." zegt Mike. "Jullie zullen je vast niet vervelen." zegt Josh met een glimlach en hij laat zijn blik van Mike naar Jess gaan. Jess knikt. "En jij veel plezier met die mafkezen." zegt ze. Josh maakt van zijn rechterhand een pistool en hij zet hem tegen zijn hoofd. Met een schietgeluid haalt hij zijn hand weg en met beide handen gaat hij naar de andere kant van zijn hoofd. Daar laat hij ze 'wegvliegen' en hij glimlacht. Hij wil naar de deur lopen, als hij zich bedenkt. "Je moet de generator aanzetten, anders zie je geen hand voor ogen. Het is donker daarbuiten." zegt Josh en hij loopt naar binnen. "Komt in orde." zegt Mike. Als Josh binnen is sluit hij de deur en Jess en Mike blijven even staan. "Volgens mij was Josh met me aan het flirten." zegt Jess. "Oké? Wil je dat hij met ons meegaat?" vraagt Mike nadat hij even zijn wenkbrauwen fronst. "Wat? Echt?" vraagt Jess terwijl haar blik even naar de dichte deur gaat. "Natuurlijk niet!" zegt Mike. Ze lopen de trap, die naar beneden gaat, af. Ze komen bij een leuning die achter zich een prachtige, besneeuwd gebied laat zien. Jess stopt en ze kijkt naar het uitzicht. "Hé, stuk. Fotootje?" roept Jess. "Oké. Strak plan." zegt Mike en hij komt hij naast haar staan. Jess haalt haar telefoon uit haar zak en ze geeft hem aan Mike. "Oké." zegt Mike terwijl ze met hun rug naar het uitzicht in de lens kijken. Snel maakt hij een foto en hij geeft de telefoon terug aan Jess. Jess bekijkt de foto en het blijft even stil. "Aardige poging. Volgende keer maak ik de foto wel." zegt ze. Mike legt zijn hand in zijn nek terwijl hij luistert. Hij haalt zijn hand weg en hij zegt: "Oké, maar het valt niet mee om dat ding goed vast te houden." Jess lacht even, maar dan zegt ze: "Oké Kom, ik wil die blokhut zien." Ze lopen samen het pad af naar beneden. "Het is koud, zeg." zegt Jess. "Daar kan ik je wel mee helpen." zegt Mike. "Hoe dan?" vraagt Jess grinnikend. "Ik kan wel wat verzinnen." zegt Mike.

Ondertussen is Nikita in de bibliotheek op zoek naar een boek die ze nog niet gelezen heeft. Met haar wijsvinger gaat ze langs de verschillende kaften. "Is er dan echt niks meer?" mompelt ze. "Gelukkig heb ik zelf ook nog boeken mee." zegt ze. Ze loopt naar de grote woonkamer. "Waar is mijn koffer?" mompelt ze zachtjes. "Aha!" Nikita loopt naar haar koffer en ze legt hem op zijn kant. Dan trekt ze de ritsen open en een stapeltje boeken wordt zichtbaar. "Divergent? Neh. The hunger games? Misschien iets te vaak gelezen. Ah, deze." zegt Nikita en ze haalt een boek uit de koffer. Ze legt het boek neer en ze ritst de koffer dicht. Dan zet ze de koffer rechtop en ze pakt het boek op. Terwijl ze opstaat komt Josh de grote woonkamer binnengelopen. "Hey." zegt Nikita. "Hey." zegt Josh. "Lukt het met het vuur?" vraagt Nikita en ze kijkt even naar de openhaard. "Ja, hoor. Leuk boek gevonden?" vraagt Josh en hij kijkt naar het boek die Nikita in haar handen vasthoudt. "O, ja hoor." zegt Nikita. "Oké." zegt Josh en hij knielt neer bij de openhaard. "Ik ga weer naar de bibliotheek. Het is daar erg stil." zegt Nikita en ze wil net weg gaan als Josh haar tegenhoudt. "Nikita. Ik heb een leuke plek voor je. Het is daar ook stil en het is helemaal voor jou." zegt Josh en hij begint te lopen. "Volg me." zegt hij. Twijfelend loopt Nikita achter haar broer aan. Wat al hij bedoelen? "Waar gaan we naartoe." vraagt Nikita en ze komt naast Josh lopen. "Een kamertje." zegt Josh en hij staat stil voor een deur. De kamer die er achter ligt, ligt in een gang richting de grote woonkamer. "Ga maar." zegt Josh en hij geeft zijn zusje een duwtje in haar rug. Nikita legt haar hand op de klink en ze doet de deur open. "Oh, wauw!" zegt ze en ze stapt de kamer in. De lichtblauw geverfde muren zijn bedekt met tekeningen, posters en foto's van Hannah, Beth, Josh en haarzelf. Met haar hand strijkt ze over een foto van Hannah en Beth. De muur waar de foto aan hangt is alleen maar bedekt met foto's van haar zussen, broer en haarzelf. "Heb je dit voor mij gedaan?" vraagt Nikita. Ze werpt even een blik op de enige lege muren, waar roze vlinders op zijn geschilderd. "Ja. Ik dacht dat je het misschien wel leuk vond. De tekeningen zijn van Hannah, Beth, jou en mij van vroeger, toen we klein waren." zegt Josh terwijl zijn zusje komt staan. Hij legt een arm over haar schouders en er komen tranen in Nikita's ogen. "Ik mis ze zo." snikt ze en ze drukt zich tegen haar broer aan. Josh strijkt met zijn hand over haar rug om haar te sussen, maar ook bij hem komen er tranen in zijn ogen. "Ik ook, Nikita. Ik ook." fluistert hij. "Hoe kan jij dat verbergen." zegt Nikita en ze kijkt in haar broers ogen die gevuld zijn met tranen. "Ik weet het niet." zegt hij en een traan rolt over zijn rechterwang. Met haar duim veegt Nikita de traan weg en Josh glimlacht verdrietig. "Ik geloof erin dat ze op een dag terugkomen." zegt Nikita. "Doe jij dat ook?" "Ik zal het proberen." zegt Josh. Nikita drukt zich weer tegen Josh aan en ze begint zachtjes te huilen. Josh kan zijn emoties niet meer bedwingen en hij begint ook zachtjes te huilen. "Waarom moet ons dit overkomen? Waarom kunnen we niet één grote blije familie zijn?" jammert Nikita en Josh shirt wordt langzaam nat van Nikita's tranen. Ze laat Josh los en ze knielt neer. "Hannah en Beth..." begint ze. "Als jullie dit horen, kom dan alsjeblieft terug. We missen jullie zo." gaat ze verder. Josh knielt ook neer en hij neemt Nikita's gezicht tussen zijn handen. Nikita kijkt hem met betraande ogen aan en er rolt een traan met snelheid over haar wang. "Het komt goed, zusje. Geloof me maar." zegt Josh. "Ik zal je geloven. Beloof jij me dan dat het waar is?" vraagt Nikita met een hese stem. Josh kijkt naar het betraande gezicht van zijn zusje en hij drukt haar tegen zich aan. "Ik beloof het." fluistert hij. "Ik geloof je'." zegt Nikita. "Het komt goed. Stil maar. Ze komen terug. Dan staan ze met een blij gezicht bij de voordeur." zegt Josh. "Ja. Als we zo blijven denken, dan gebeurd het misschien ook wel een keer." zegt Nikita en ze haalt even diep adem. Dan laat ze Josh los en ze kijkt hem even aan. Nikita staat op en ze bekijkt alle foto's een voor een. "Hoe kom je aan al die foto's?" vraagt ze en ze bekijkt een foto van Hannah, Beth, Josh en haarzelf. Het is een foto van heel lang geleden. Toen was Nikita vijf geworden. Hannah droeg een limoengroen jurkje en Beth een spijkerbroek met een lichtgeel shirt. Ze waren toen acht. Josh was negen en hij droeg ook een spijkerbroek met een wit-blauw geblokte blouse. Nikita zelf droeg een lichtroze jurkje met een rode strik die om haar middel zat. "Wat waren we toen klein." zegt Josh nadat hij naast haar is komen staan. Hij legt zijn rechterhand op haar linkerschouder en Nikita voelt de tranen weer opkomen. "Het was jouw verjaardag. Je was zo blij met mijn cadeau dat je me een lange knuffel gaf." zegt Josh. "Een medaillon met foto's van Hannah, Beth en mij." Nikita pakt het medaillon vast, die onder haar shirt zat, en ze laat hem aan Josh zien. "Ik draag hem nog elke dag." zegt ze en ze klikt hem open. De gezichten van Hannah, Beth en Josh worden zichtbaar en Josh pakt het medaillon vast. "Ik heb de foto's erin gelaten." zegt Nikita en ze kijkt naar Josh, die zijn blik op de medaillon heeft. Het medaillon is een hartvormig kettinkje met foto's erin. Josh glimlacht bij het zien van de foto's. "Ik zie het. Wat lief dat je ze erin hebt gelaten. Ik dacht dat er misschien foto's erin zou doen van hoe we er nu uitzien." zegt hij. "Die heb ik achter deze foto's gedaan. Dat als ik de gezichten van Hannah en Beth wil zien, dat dat ook kan." zegt Nikita en ze haalt de foto van Hannah weg. Een foto van hoe Hannah eruit zag voordat ze op vakantie ging naar het ski-huis wordt zichtbaar. De zeventienjarige Hannah met een bril en lang, zwart haar. "Dat is leuk gedaan. Dat je foto's hebt van hoe we er toen uitzagen en nu." zegt Josh, maar bij het woord nu breekt zijn stem. "Ook al weten we niet hoe ze er op dit moment uitzien." zegt hij zacht. Nikita knikt traag, maar dan glimlacht ze even. "Laten we ophouden om te praten over Hannah en Beth. Niet omdat ik ze wil vergeten, maar omdat ik er verdrietig van word. We zijn nu op vakantie met je vrienden en we gaan het gezellig maken." zegt ze. "Je hebt gelijk. Ik ga proberen om het vuur aan te steken. Veel plezier met lezen." zegt Josh en hij loopt naar de deur. "Josh?" zegt Nikita. "Ja?" vraagt Josh en hij draait zich naar haar toe. "Je bent de beste broer ooit." zegt ze. Josh glimlacht. "En jij het beste zusje ooit." zegt hij en hij loopt weg. Nikita achterlatend in het kamertje. Nikita pakt het boek van de grond en ze legt hem op een bureau die in de kamer staat. Verder staat er ook een bureaustoel, een kleine boekenkast in de vorm van een vlinder, een tekentafel, want Nikita is niet alleen een boekenwurm, maar ook een tekenares. Ze maakt vaak in haar vrije tijd tekeningen van landschappen, mensen of dieren. En die tekeningen zijn altijd prachtig. Met het idee dat ze, als ze geen zin meer heeft om te lezen, ze naar buiten gaat om het prachtige sneeuwlandschap te tekenen, begint ze met lezen in het boek. Zittend op de bureaustoel en het boek opengeslagen op de eerste bladzijde, gaat haar blik over de regels.

Buiten lopen Mike en Jess nog steeds in de sneeuw, naar de blokhut. Mike ziet een bord hangen en hij laat het licht van de zaklamp op het bord vallen, die aan een boom in vastgespijkerd.

Privé eigendom. Washington landgoed.

"Er wordt nauwelijks nog naar omgekeken. Beetje jammer." zegt Mike. Hij loopt verder, achter Jess aan. Ze lopen over het pad, dat tussen de bomen doorgaat en Jess stopt met lopen. Ze wrijft haar handen warm en ze zegt als Mike voor haar staat: "Emily is net zo dom als ze eruit ziet, als ze denkt dat ze tussen ons in kan komen. Met een beetje mazzel volgt ze ons en wordt ze opgevreten door een beer." "Laat haar nou. Ze is er nog steeds niet overheen dat ze gedumpt is." zegt Mike. "Dat is niet mijn probleem. Mike. En ook niet dat van jou." zegt Jess. "Kan ik er iets aan doen dat ze niet weet wat 'Rot op, trut' betekent?" zegt Mike. Anders blijft Jess er waarschijnlijk over doorgaan. Jess begint te lachen. "Ja, koop een woordenboek, bitch." zegt ze lachend. Mike loopt verder en Jess loopt achter hem aan. Als ze de hoek omslaan, is er een hut niet ver van ze vandaan. In de sneeuw ligt een houten totem met rood randje. Mike knielt neer en hij pakt hem op. Meteen wordt hij er 'in gezogen' en er verschijnt een beeld.

Ashley schijnt met een zaklamp in de richting van een persoon. De persoon stapt met flinke stappen naar haar toe en hij geeft haar een klap. De persoon draagt een wit masker, waardoor zijn gezicht niet is de zien. Op de plek waar zijn mond hoort te zitten, is op het masker tanden gemaakt met gescheurde lippen, waardoor het tandvlees is te zien. Er is geen neus en rond de ooggaten zitten ook scheuren.(zie foto media)

Mike wordt er weer 'uitgetrokken' en hij legt de totem terug. Hij staat op en loopt het hutje in. Binnen staat de generator en Mike maakt een klepje open. "Eens even zien." zegt hij en hij drukt de schakelaar naar beneden. Inplaats van een rood lampje schijnt er nu een geel lampje. "Goed zo, Mikey." zegt Mike en hij pakt een handvat vast. Hij trekt eraan en de motor van de generator maakt kort een brommend geluid. Hij trekt nog een keer en de generator blijft nu brommen. Overal, waar het kan, gaan er lichten aan en het pad richting de blokhut wordt belicht. "Je bent een genie." zegt Jess enthousiast. Mike blijft even staan, maar stapt dan weg bij de generator en het raam in het hutje wordt zichtbaar. Maar het raam geeft niet alleen uitzicht op het besneeuwde bos, maar ook op een man, gekleed in het zwart en een glinsterende bril voor zijn ogen. Zijn jas heeft een kraag van bont. De man kijkt door het raam naar binnen en hij staat nog minder dan tien centimeter verwijderd van het raam.

Hey iedereen. Sorry dat ik zo lang geen nieuw hoofdstuk erop heb gezet. De hoofstukken die komen worden daarom ook iets langer. Ik wil ook even zeggen dat ik zo blij ben, omdat meer dan 400 (jazeker 400) mensen hebben mijn boek gezien. Meer dan 400! Dat is echt heel erg veel. Ik ben jullie daar heel dankbaar voor.

Ik vond de scene met Josh en Nikita in de kamer wel zielig. Ze denken allebei dat Hannah en Beth ooit terug zullen komen, maar dat kan niet, want ze zijn dood. :'( Dat vind ik zo zielig voor ze. Maar dit was het hoofdstuk voor vandaag en tot het volgende hoofdstuk.