Until Dawn

Hoofdstuk 6

Jessica zit nog steeds op het bankje bij het kabelbaanstation op de berg. Ze bekijkt even haar rood gelakte nagels, maar pakt dan haar telefoon op waar muziek uitkomt. Van schrik laat ze haar telefoon vallen als een sneeuwbal, niet ver naast haar hoofd, tegen de muur aan knalt. Ze kijkt even naar de plek waar de sneeuwbal tegenaan kwam, maar draait dan haar hoofd in de richting waar hij vandaan kwam. "Dat meen je niet." zegt Jess lachend en ze staat op. "Handen omhoog! Je bent omsingeld." zegt Mike en hij maakt een nieuwe sneeuwbal. Jess steekt haar handen in de lucht en ze zegt: "Wie ben ik om iets terug te doen? Wat anders kan een jonge rebellenmeid doen dan zich overgeven aan zo'n stoere militair." Mike pakt ondertussen nog wat sneeuw bij elkaar, zodat de sneeuwbal nog groter wordt. Zo snel als Jess kan rent ze naar een bankje van een picknicktafel toe. "Geniepig, hoor!' zegt Mike en hij gooit de sneeuwbal richting Jess. Jess duikt net te laat weg en de sneeuwbal komt tegen haar aan. Mike begint te lachen en hij rent naar een boom. "Ik heb je!" zegt hij. "Waag dat nog eens!" zegt Jess lachend terwijl ze achter het de picknicktafel neerhurkt. Ze maakt snel een sneeuwbal. Mike komt met een sneeuwbal in zijn handen achter de boom vandaan en hij zegt: "Waar zit je ergens verstopt, kleintje?" Jess staat op om te gooien als ze ziet dat Mike ook een sneeuwbal op haar richt. Snel begint ze te rennen naar een boomstronk en Mike gooit. Net op tijd duikt Jess naar beneden en de sneeuwbal vliegt over haar heen. "O , jawel!" zegt ze. Een vogel komt aanvliegen en hij gaat zitten op de picknicktafel waar Jess eerder achter zat. "Hallo. Kom tevoorschijn." zegt Jess en ze staat op met een nieuwe sneeuwbal in haar handen. Mike begint te rennen en Jess richt. "Hé, Mike." zegt ze en ze gooit. De sneeuwbal komt in Mike zijn nek en hij valt op de grond. Snel staat hij op en hij rent verder. "Oké, je hebt me." zegt Mike en hij gaat achter een boom zitten. Jess rent naar een houtstapel en het vogeltje gaat op de houtstapel zitten. Jess maakt een nieuwe sneeuwbal, om Mike opnieuw te raken, en ze staat op. Het vogeltje vliegt op en hij gaat zitten op de picknicktafel naast de boom waar Mike zich verstopt. "Je kunt je niet verstoppen, Mike. Ik ken al je trucs!" roept Jess. Het vogeltje vliegt weer op als Mike even beweegt achter de boom. Terwijl hij opstaat gooit Jess de sneeuwbal naar Mike. Snel duikt hij opzij, maar de sneeuwbal komt alsnog tegen hem aan. "Zo dan!" zegt Jess. "Ik vind je wel, Jess." zegt Mike terwijl hij opstaat. "En dan?" vraagt Jess en ze begint te rennen. "Genoeg!" zegt ze. "Nog lang niet. Je gaat eraan!" zegt Mike. Jess begint te lachen en ze stopt met rennen. Meteen wordt ze op de grond gegooid door Mike en ze trekt hem mee. "Ik heb je! Het is voorbij. Over en uit." zegt Mike. "Dus...ging ik door de knieën?" vraagt Jess en ze kijkt met een grote glimlach in het gezicht van Mike. "Volgens mij niet." zegt Mike. "Als ik dat wel deed, had je dat wel gemerkt..." zegt Jess. "Oké. Oké." zegt Mike en hij knikt met zijn hoofd. "Zullen we dan maar zeggen dat ik gewonnen heb?" vraagt Jess met nog steeds de glimlach op haar gezicht. "U bent een waardige tegenstander, Sneeuwballenkoningin Jessica." zegt Mike. "Oké. Dat klinkt een heel klein beetje smerig." zegt Jess en in gedachten trekt ze een vies gezicht. "Majesteit." zegt Mike. Hij buigt zich verder over Jess heen en ze drukt een lange kus op zijn mond. Mike kust haar hevig terug. "Bewaar je nog iets voor later?" vraagt Jess en Mike glimlacht. "Ik heb nog genoeg over. We moeten eigenlijk naar het huis." zegt Mike. "Ja. Maar het is hier zo mooi... Echt adembenemend." zegt Jess. "Ik zou hier voor altijd kunnen blijven. Tenminste..." zegt Mike en hij staat op. Hij trekt Jess overeind en gaat verder met praten: "Als ik voortdurend met jou kan zoenen." Hij slaat de sneeuw van zijn kleren en Jess vraagt: "Alleen zoenen?" "Bij wijze van spreken." zegt Mike en hij begint te lopen. "Ik denk dat we zouden doodvriezen, bij wijze van spreken." zegt Jess en ze loopt achter Mike aan. Ze lopen samen in de richting van het huisje, niet wetend dat een gondel aankomt met een vervoerspersoon.

In een kantoortje staat dokter Hill voor zijn raam. De man is een psychiater en op de stoel voor zijn bureau zit een persoon te wachten tot hij begint met de sessie. "Daar zijn we weer." zegt dokter Hill en hij loopt naar zijn bureau en gast. "Hoe voel je je?" zegt dokter Hill en hij knipt het lampje op zijn bureau aan. Meteen is het iets lichter in de kamer en dokter Hill, leunend op het bureau, buigt zich iets meer in de richting van zijn gast. "We hebben wel redelijk vooruitgang geboekt, tijdens onze laatste sessie." zegt hij en hij gaat zitten op zijn bureaustoel. "Maar ik maak me zorgen over je situatie. Dit keer gaan we op zoek naar de oorsprong van je angst." zegt hij en hij haalt een boekje uit zijn la. Hij slaat het bruin gekafte boekje open en hij legt hem neer voor zijn gast. "Pak dat boek maar en sla de bladzijden om. Je ziet een groep plaatjes en symbolen. Vertel me welk plaatje in elke groep je het angstigst maakt." zegt dokter Hill terwijl hij ondertussen zijn aantekenmap pakt en zijn pen. De gast pakt het boekje op en op de eerste twee bladzijden zijn een man en een vrouw te zien. Wie maken de gast het meest nerveust? Het tikt met zijn wijsvinger op de vrouw en hij slaat de bladzijde om. Op de volgende bladzijdes staan de afbeeldingen van een vliegtuig en een mensenmassa. Wat maakt de gast het meest bang? De gast twijfelt even maar tikt dan op het vliegtuig. Mensenmassa's zijn ook niet fijn, maar bij vliegtuigen krijgt hij de rillingen. Hij slaat de bladzijde om en op de volgende bladzijde staan afbeeldingen van iemand met hoogtevrees en iemand die verdrinkt. Is de gast bang voor verdrinking of heeft hij hoogtevrees? Hij tikt met zijn vinger op de verdrinkende persoon en de gast slaat de bladzijde om. De bladzijden laten een rat en een slang zien. Waar is de gast het bangst voor? De gast tikt met zijn vinger op de slang en dokter Hill schrijft alles rustig op. De gast slaat de bladzijde om en op de volgende bladzijden staan afbeeldingen van een mes en een pistool. Waar is de gast het meest bangst voor? De gast denkt even na. Bij een mes kan je het meestal alleen verwond worden als je in de buurt van persoon met het mes staat, behalve als hij gooit met het mes, en met een pistool kan je op alle momenten worden verwond. Al sta je ver of dichtbij. Maar met een pistool ben je sneller dood en met een mes gaat dat langzamer en dan voel je dus meer pijn. De gast tikt met zijn vinger op het mes en hij slaat de bladzijde om. Kakkerlakken of ratten? De gast tikt met zijn vinger op de kakkerlakken en dokter Hill schrijft nog steeds rustig verder. De gast slaat de bladzijde om en zijn hart staat even stil bij het zien van een gezicht van een clown. Clowns of vogelverschrikkers. Meteen tikt de gast op het gezicht van de clown en hij slaat de bladzijde snel om. Slachtafval of kraaien? De gast tikt op het slachtafval, als plots dokter Hill met zijn hand op het bureau slaat. "Liet ik je schrikken? Het spijt me. Je doet het goed. Ontspan maar." zegt dokter Hill en hij haalt een klokje uit zijn la. Hij zet het klokje op tafel en hij zegt:" Probeer het iets sneller. Hoe meer je op je instincten vertrouwd, hoe eerlijker je antwoorden zijn." Hij klikt op een knopje op het klokje en het klokje begint te tikken. "En hoe meer inzicht je krijgt." zegt dokter Hill en hij houdt zijn pen weer boven het papier, om verder te schrijven. De gast slaat de bladzijde om en op de bladzijdes zijn afbeeldingen van een spin en een kakkerlak te zien. De gast tikt met zijn wijsvinger op de spin en hij slaat de bladzijde om. Slachtafval of naalden? De gast tikt op de naald en dokter Hill schrijft het op. De gast slaat de bladzijde om. Clowns of zombies? De gast tikt op de clown en hij slaat de bladzijde weer om. Naalden of honden? De gast tikt op de naalden en hij slaat de bladzijde om. Naalden of onweersbuien? De gast tikt alweer op de naald en dokter Hill zet de klok stil. "Dat is heel interessant. Bedankt dat je zo bedachtzaam antwoordt." zegt dokter Hill en hij glimlacht even. "Spinnen, Clowns en naalden. Wat een combinatie! Klinkt als een goede vrijdagavond." zegt hij en hij begint zijn tanden bloot te glimlachen. Hij kijkt even in zijn aantekenboekje en hij zegt: "Het zit er helaas weer op voor nu. Maar ik beloof je dat we snel verder praten." zegt dokter Hill en hij loopt terug naar het raam waar hij eerder voor stond. En met zijn armen op zijn rug kijkt hij naar buiten.

"Het lijkt wel alsof die berg elke keer hoger wordt." zegt Chris. "Voor mij niet, hoor." zegt Josh en hij glimlacht.

Josh: Complex, Broer van Nikita, Hannah en Beth, Bedachtzaam, Liefdevol

"Jij bent hier opgegroeid. Voor jou wordt -ie juist elke lager." zegt Chris. "Da's waar." zegt Josh. "Wanneer zet je hier telefoonmasten neer? Ik heb ontwenningsverschijnselen." zegt Chris en hij gaat met zijn telefoon door de lucht op zoek naar Wi-Fi. "Geef me een miljoen en ik regel het meteen." zegt Josh. Nikita grinnikt en ze prikt in haar broers buik. "Tuurlijk." "Nu je het zegt.. Volgens mij zit het in mijn andere jas." zegt Chris terwijl de groep, die bestaat uit Chris, Josh, Nikita en Sam, begint te lopen. Josh gooit zijn hand in de lucht als begroeting en hij vraagt: "Goed boven gekomen?" Matt staat op, van de trap richting de voordeur van het huis, en hij zegt: "Jammer dat er geen piccolo's zijn. Maar je kan niet alles hebben." Ashley, die nog op de trap zit, glimlacht even. "Het viel inderdaad mee, maar het is wel eng. Heel raar om hier terug te zijn." zegt ze en ze zwaait even naar Nikita, die haar tassen in de sneeuw heeft gezet. Nikita zwaait terug en ze gaat naast Ashley op de trap zitten. Josh en Chris de trap op naar de voordeur. "En? Komt er al beweging in?" vraagt Chris. "Ja, man." zegt Josh. "Gaat het wel goed met je? Het vast moeilijk zonder je zus..." zegt hij als hij halverwege wordt onderbroken wordt. "Hou op!" zegt Josh. "Ik bedoel..." probeert Chris. "Ik weet wat je bedoelt. Echt, ik ben er overheen. Ik wil gewoon dat we samen lol maken. Zoals we altijd deden." zegt Josh. "Josh? Kan de deur open? Het is koud buiten." vraagt Nikita en ze probeert zichzelf warm te wrijven. Josh knikt en hij draait zich richting de deur. Op de beige bodywarmer en muts van Josh vallen sneeuwvlokjes. "Verdomme... Rotding..." zegt Josh en hij probeert te deur open te krijgen. "Bevroren?" vraagt Chris. "Natuurlijk." zegt Josh en hij begint aan het slot te peuteren. "Misschien kunnen we ergens anders naar binnen." zegt Chris. "Dat kunnen we zeker. Alleen is alles op slot." zegt Josh. "Wat? Kunnen we niet naar binnen?" vraagt Nikita en ze komt bij Chris en Josh staan. Josh knikt. "Ik zou niet weten hoe." "Er is vast ergens een raam dat we open kunnen krijgen." zegt Chris en hij kijkt even rond. Josh draait zich naar Chris toe en hij zegt: "Wacht even, je bedoelt dat we moeten inbreken?" "Het is toch geen inbreken als het je eigen huis is?" vraagt Chris. "Nee, tenzij ik je aangeef." zegt Josh en hij glimlacht. "Josh! Doe niet zo flauw!" zegt Nikita. "Ga jij maar voorop." zegt Josh en hij steekt zijn rechterarm naar voren, als teken dat hij mag. Chris loopt de trap af gevolgd door Josh. Hoofdschuddend kijkt Nikita het tweetal na.

Hey iedereen. Dat was weer een lang hoofdstuk. :) Als je Until Dawn leuk vindt neem dan ook zeker een kijkje bij FantomsInWonderland. Zij schrijft het verhaal verder. Waar de game stopt gaat zij verder met het verhaal. Ook een kijkje nemen bij CoolioCaro is zeker de moeite waard. Zij schrijft ook Until Dawn alleen dan net iets anders. Maar op een positieve manier. Dan was dit weer het hoofdstuk en tot het volgende! :)

P.S. Laat weten in de reacties wat jij zou kiezen bij het stuk met dokter Hill en het boekje. Bijvoorbeeld, Spinnen of Kakkerlakken? Clowns of zombies?