Until Dawn

Hoofdstuk 46

"Oké." zegt Sam en ze gaat op de rand zitten bij het water. "Ik ga erin." zegt ze vastbesloten. Mike gaat ook op de rand zitten en hij laat zich als eerste in het water zakken. "Oeh. Oeh. Kom op. Het gaat wel." zegt hij tegen Sam die hem verwachtingsvol aankijkt. "Zeker weten?" vraagt Sam. "Ik leef nog..." zegt Mike en hij laat licht van de zaklamp over het water glijden terwijl hij zijn armen boven het wateroppervlak houdt.  "Beroemde laatste woorden..." zegt Sam en ze laat zich ook in het water zakken. "IJskoud. Ik voel mijn vingers niet meer." zegt ze en ze houdt ook haar armen boven water terwijl ze zachtjes springt om warm te blijven. Mike kijkt even naar haar en begint dan te lopen. Sam loopt achter haar aan als ze plots voelt hoe de grond iets lager ligt. "Wacht even. Jij zat toch al in de het diepste stuk?" zegt Sam bibberend. Haar tanden klapperen op elkaar van de kou. "Dat heb ik niet gezegd. Ik zei dat het wel ging. Dat er geen haaien zaten of zo." zegt Mike terwijl hij probeert om zijn stem niet al te erg te laten trillen. Sam ziet een rand en terwijl ze ernaartoe loopt zegt ze: "Haaien. Fijn! Bedankt." De rand zit naast het waterrat die stilstaat terwijl er allemaal water opvalt. Mike komt naast haar staan en hij klimt op de rand. Sam hijst haarzelf ook het het koude water en tegelijk gaan ze staan. Op de grond ligt een boek. Een bruine kaft en vergeelde bladzijdes. "Shit. Dat lijkt op Hannah's handschrift." zegt Mike geschrokken. Sam pakt de rand van de bladzijde vast en ze begint te lezen.

Dag 1

Mijn zusje is dood. De val heeft haar gedood. Ik zag de kleur uit haar gezicht wegtrekken.

Mijn been is gebroken.

Ik ben helemaal alleen, zit hier vast met Beth's lichaam.

Er zal wel snel iemand komen.

Sam trekt wit weg en ze slaat snel de bladzijde om.

Dag 5

Ik heb nog nooit zo'n honger gehad. Het lijkt alsof mijn maag zich binnenstebuiten keert in mijn lichaam.

Ik heb Beth's trui aangetrokken. Heb het nu een stuk warmer. Ze zorgt nog steeds voor me.

In Sam's ooghoek glinstert iets. Wat een vreselijk tijd moet haar vriendin hebben doorgemaakt. Beth die dood is en zij ook bijna. Sam slaat de bladzijde om en ze begint hardop voor te lezen.

Dag 30

Sorry Beth. Ik heb geen keuze. Ik ga dood van de honger.

Alleen zo kan ik overleven. Als iemand dit vind: het spijt me. Ik moest wel. Ik had geen keuze.

Vergeef me, Beth.

Het spijt me.

"Sorry Beth. Ik heb geen keuze. Ik ga dood van de honger. Alleen zo kan ik overleven. Als iemand dit vind: het spijt me. Ik moest wel. Ik had geen keuze." vertelt Sam. "Wat betekent dit?" vraagt Mike. Sam haalt haar schouders op en ze slaat de bladzijde om.

Dag 33

Mij handen voelen smerig. Mijn nagels zijn uitgevallen. Ik heb pijn, maar heb het niet koud. GEEN PIJN. Ik begin sterker te worden.

Een rilling loopt over Sam's rug. Wat bedoelt Hannah? Ze slaat de bladzijde om om meer te lezen, maar de rest van de tekst is onleesbaar. De hele tekst is doorgekrast alsof haar arm plots een hevige schok kreeg tijdens het schrijven. Sam komt overeind en ze gaat voor Mike staan terwijl ze nadenkt. "Dit verklaart alles. Het was Hannah die Beth heeft opgegraven." zegt ze. "Nee. Dat slaat nergens op." zegt Mike hoofdschuddend. "Michael, het kan niet anders. Het lijkt de enige verklaring. Beth stierf toen ze viel." zegt Sam. "Wat wil je daarmee zeggen?" vraagt Mike. "Hannah moet haar hebben begraven." vertelt Sam. "Godverdomme." zegt Mike en hij grijpt naar zijn hoofd. "Hannah was hier wekenlang. Misschien een maand." zegt Sam langzaam. "Ik geloof het niet." schreeuwt Mike. "Ze kwam om van de honger. Ze was wanhopig." zegt Sam en er branden tranen in haar ogen. "Fuck!" roept Mike hard. "We moeten Josh vinden. Nu meteen." zegt Sam vastbesloten. Even kijken ze naar het water en dan laten ze zich allebei erin zakken. Het tweetal loopt het rad voorbij richting een andere rand die helemaal aan de andere kant van de eerste ligt. "Het wordt nog dieper." zegt Mike terwijl hij naar adem hapt en Sam zakt ook een stukje meer naar beneden. Als ze vlakbij de rand zijn gaat het weer omhoog en er verschijnt kort een glimlach op Sam haar gezicht. "Het gaat weer omhoog. We gaan het redden." zegt Mike. "Zeg dat nou nog niet!" zegt Sam. Mike klimt opnieuw op de rand en hij voelt hoe de warmte weer een gedeelte van zijn lichaam overneemt. "Kom op." zegt hij en Sam hijst haarzelf op de rand. "We hebben het gered." zegt Mike met een glimlach die amper te zien is. Mike gaat overeind staan en Sam doet hetzelfde. Tegenover het tweetal is een deur met een hendel die er lang is. Sam pakt de hendel vast en ze duwt hem langzaam naar beneden. Met een kracht vliegt de deur open en Mike en Sam vallen op de grond. Een hoofd glijdt mee met het water dat uit de ruimte komt. Gillend staat Sam op en Mike laat het licht van de zaklamp over het water glijden om de zien of er nog meer hoofden volgen. Dat gebeurt niet en terwijl zijn hart hevig tekeer gaat staat Mike op.