ÖNSEZİ #1: KORUMA

BÖLÜM 35 - 'ARAMA'

Bölüm Müziği: "Coldplay - We Never Change"

⚜️ ⚜️ ⚜️

Bazen bir damla gözyaşına sığan duygular, bir ömür hissedilene denktir.

9 günün ardından...

Mete'nin varlığına alışma sürecim, yokluğuna alışmaktan daha kolay olmuştu. Ama bir türlü gittiğini, kaybolduğunu ve geri dönmeyeceğini kabullenemiyordum. Sanki kabullenirsem onu asla bir daha göremezmişim gibi geliyordu. Oysa ki içimde bir yerde umudun dallı budaklı kolları beni geri dönme ihtimaliyle sarmaşık gibi sarmıştı.

Gitmesini istememin tek sebebi olaylara bir anlam vermek, kafamda sıraya oturtmak be yapabileceklerimi tartmaktı ama o gittiğinden beri hiçbir şeye konsantre olamıyordum.

Bir haftadır ruhtan farksızdım. Ellerim ayaklarımın olması, her şeyi hissetmem dışında, boşlukta süzülen bir ruh gibiydim. Okula gidip gelmek, işinden memnun olmayan birinin iş-ev arası gidip gelmesi gibiydi.

Ama hayat siz ağlasanız, kayıplar yaşasanız, dibi boylasanız da devam ediyordu, etmek zorundaydı.

"Geçen ayın kataloğunda daha iyisi vardı," dedi Melis.

Teneffüs boyunca ucuza denk getirdiği marka ayakkabıdan bahsediyordu.

"Ama olsun yine de bunu iyi buldum. Normalde bunu 360 tl'ye bulmak imkansız." Telefonunun ekranında pembe topuklu bir ayakkabı vardı. Göz ucuyla bakıp tekrar karşıya odaklandım.

Nisa gözlerini devirdi, en az benim kadar bu katalog muhabbetinden içi baymıştı. "Melis istersen bırakalım biraz da Duru konuşsun, ha ne dersin?" dedi. Elindeki telefonu güçlükle masaya bırakmasını sağladı.

"Tamam ya, özür dilerim."

"Evet, Duru..."

Konunun bana yönelmesi daha iç bayıcıydı. "Söyleyecek bir şey yok kızlar," dedim. Masadan kalkmak üzereydim ama Melis kolumdan tutup zorla oturttu.

"O yüzden mi kafan sürekli dalgın?"

"Dalgın falan değilim, sınav stresidir."

Nisa, Melis'le endişeli bir şekilde bakıştı. Sonra aynı gözler içtenlikle bana yöneldi. "Duru bizi kandırmaya çalışma lütfen, neler olduğunu hala söylemedin. Tek bildiğim babanla aranızın bozuk olduğu," dedi. "Ve sanırım hala hiçbir gelişme de yok"

Başımı yavaşça salladım. Babamla aramın bozuk olduğu doğru olsa da, beni yıkan asıl şeyin Mete'nin ihaneti olduğunu biliyordum. Yine de babamın yalan söylemesi de affedilir bir şey değildi.

"Canım bu kadar dert ettiğine göre ciddi bir şey olmalı. Geçen hafta başından beri kendinde değilsin." Nisa gözlerimin içine bakarak devam etti. "Bak, kendin anlat diye üzerine gelmedim ama bu süre daha ne kadar uzayacak bilmiyorum. Anlat, birlikte bir çözüm buluruz belki..."

İyi niyeti karşısında gülümser gibi yaparak iç çektim. "Babam bana bir konuda yalan söylemiş," dedim çatık kaşlarla. "Üstelik epey uzun zamandır. Neredeyse 3 aydır bir yalanla avutmuş beni."