ÖNSEZİ #1: KORUMA

BÖLÜM 43 - 'EVDEN UZAK'

Beni gaza getirip 3 bölüm art arda yazdıran bu hayat size neler yapmaz? 😂❤️

İyi okumalar dilerim ❤️

*DÖRT GÜN SONRA*

Günler art arda diken üstünde ilerlerken bir nebze de olsa huzura ve güvene kavuşmak, benim için büyük bir lükstü.

Birkaç gündür Mete'nin evinde kalıyorduk. Ada ve Baran da bize eşlik ediyordu. Her ne kadar Baran ile bir türlü yıldızımız barışmamış olsa da, onu idare etme konusunda usta olmuştum. Ne o zorunlu olmadıkça direkt benimle iletişim kuruyordu, ne de ben bu sevimsiz tavrını sorgulayıp kafaya takıyordum.

Ada'ya göre kendisi tamamıyla bir gençlik trajedisi yaşıyordu ve tavırları da bunu destekler nitelikte çocuksuydu. Bazen 17 yaşında olanın o mu yoksa ben mi olduğunu çözemiyordum. Mete çoğunlukla onu uyarsa da bana herhangi bir zararı yoktu. Her an yiyecekmiş gibi bakan sevimsiz bakışları ve aşırı dobralığı dışında!

Kapı ziliyle birlikte merakla başımı geriye uzattım. Ada kapıyı açmaya giderken küçük bir kız çocuğunun neşesiyle sekerek gitti. Kapıyı açar açmaz, "Duru!" diye bağırdı.

"Babam mı?"

"Evet! Baban ve Mete geldi."

Ben de aynı neşeli adımlarla kapıya kadar ilerleyip, koşarak babama sımsıkı sarıldım. "Hoş geldin babacığım," dedim.

"Hoş bulduk canım kızım."

Ada "Taner amcacığım eğer bir ihtiyacın olursa ben içeride olacağım. Seslenmen yeterli," deyip nazikçe izin istedi. Babam başıyla onayladıktan sonra Ada içeriye geçti.

Bu sırada Mete'ye gülümseyip "Sen de hoş geldin, Mete" dedim.

Mete babamdan bir adım geride duruyordu. Bana hafifçe göz kırpıp, en sevdiğim gülümsemesiyle selamladı ama herhangi bir şey söylemedi.

"Seni çok özledim," dedi babam.

"Ben de..."

Babamı da evimizi de çok özlüyor olsam da bu duruma katlanmak zorundaydım. Mete bu özlemi bastırmam konusunda fazlasıyla ısrarcıydı. Çünkü Cihan ve Demet kayıplara karışmış gibi görünse de, hepimiz biliyorduk ki tekrar ortaya çıkacaklardı. Bu da evde ve aynı şekilde okulda tehlike altında olduğuma işaretti.

Babam kollarını gevşetip aramızda bir kol boyu mesafe bıraktı. "İyisin değil mi?" diye sordu endişeyle.

Her şey yolundaymış gibi gülümseyerek rahatlatmaya çalıştım. "İyiyim," dedim.

Mete hafifçe öksürüp "Baba kız ilişkinizi böldüğüm için üzgünüm ama günlük raporu vermem gerekiyor," dedi.

Mete o günden beri babam ve halamın korumalığını üstlenmişti. Onlara herhangi bir zarar gelmeyeceğinden emin olmak için iş yeri ve evde sırasıyla; Baran, Ada ve kendisi nöbet tutuyordu.

Bu günlük nöbet sırası ise Mete'deydi!

"Durucuğum..."

Babam yan gözlerle kötü kötü bakınca hemen kendini düzeltti.

"Duru..."

Babam hala kötü bakışlarını üzerinden çekmeyince başka bir hitap şekli buldu.

"Duru hanım hazretleri! Oldu mu?" deyince babam sabır çekerek bana döndü.

"Bugün babanın iş yerinden hiç ayrılmadım. Merak etme borsa hisseleri dışında herhangi bir aksiyon yaşanmadı. Ha..." Duraksayıp muzipçe sırıttıktan sonra gözlerini bana sabitledi. "Bir ara asistan kızlardan birinin göz hapsine maruz kalmam dışında tabii!"