Rüya

37

1 ay sonra Alin'in ağzından..
Şuanda babamın cenazesindeyiz. Kendimi kocaman bir boşlukta hissediyorum. Canım babam,en değer verdiğim insan artık toprağa ait. Ve ben onu ölmeden önce son kez göremedim bile.
Annem,ablam hepsi perişan. Hatta bizi aramayan sormayan,kardeşine zerre değer vermeyen halam bile perişandı. Ta İtalya'dan buralara babam için gelmiş olması imkansız,mutlaka bir çıkarı vardır.
Dualar edildi,fatihalar okundu,herkes baş sağlığı dileyip gitti. Bir tek aile bireyleri kalmıştı. Bir de babamın kadim dostu Kemal abi. Bizi yalnız bırakmayıp gelmiş,hatta gelmekle kalmayıp birde mektup getirmişti. Fakat şuanda okuyamazdım,ancak eve gidince.
"Anne iyi misin?"
Annem konuşamıyordu. Ağlamaktan konuşmaya mecali yoktu ki canım annemin.
"Abla ya sen?"
"İyi olacağız canım,güçlü olmalıyız."
Aslında babamsızlık çok zor olmayacak, senede ancak 2 kez görebiliyorduk onu. Alışığız o yüzden.
1 saat sonra evdeydik. Ve cenazede ağlamayan sadece ben vardım. Herkesin ağlamaktan gözleri şişmişti,fakat ben sadece toprağa,yani babama bakıyordum. Gözlerimle bir şeyler anlatmak istercesine. Fakat ne anlattığımı ben bile hala bilmiyorum.
Birkan,Demir,Beren hepsi ziyarete gelmişti. Hepsiyle kocaman sarıldık.
"Her zaman yanındayız canım,bunu sakın unutma." demişti her biri. Unutabilir miydim sanki,onların üçüde benim ailem.
O gün Birkan benimle kaldı. Ablam annemi dışarı çıkardı,biz evde tek kaldık. Odamda deniz manzaralı bölümdeki koltukta uzanıyorduk. Ben onun omzuna yatmıştım. Dalıp dalıp gidiyordum.
"Canım daha iyi misin?"
"Canım?"
"Ha efendim,dalmışım."
"Daha iyi misin?"
"Evet,galiba iyiyim."
"Sen annenler kadar etkilenmedin sanki,halbuki aralarında Sinan amcaya en düşkün olan sendin."
Nedenini ben bile bilmiyordum aslında. Babama en düşkün olan insan ben olmama karşın birazcık bile gözyaşı dökmemiş,hüzünlenmemiştim. Aksine onu daima güzel anılarla hatırlayarak mutlu olmaya çalışıyordum. Fakat bunu Birkan'a söylememeliyim. Benden başka kimse beni anlayamazdı.
Babama benzer bir adam görüyordum,çokta benziyor. Gitgide yaklaştı,yaklaştı,yaklaştı. İnanamıyorum! Babam!
"Baba?"
"Kızım!"
Birbirimize koşup sıkı sıkı sarıldık.
"Baba sen nasıl.."
"Gemide sıkıldım,bir yolunu bulup geldim. Kemal benim yerime bakacak."
"Babacığım seni nasıl özlemişim bir bilsen."
"Ben de canım kızım,hepinizi ayrı ayrı çok özledim."
"Canım babam!"
"Alin,sakin ol canım iyi misin?"
"B-birkan,sen burada.."
"Canım saat sabaha karşı 4. Ben saat 9dan beri buradayım. Sen benim omzuma yattın,sohbet ettik. Sen sonra uyumuşsun. Herhalde rüya gördün gene?"
"E-evet. Ben babamı gördüm. Gemiden bir şekilde izin koparıp yanımıza gelmişti. Hepimizi ayrı ayrı çok özlediğini söylemişti,ama bir anda uyandım işte. Son kez babamı görme fırsatım elimden kaçtı."
"Galiba tek gerçekleşmeyecek rüyan bu olacak,öyle değil mi?"
Acı gerçek buydu. İlk kez gerçekleşmeyecek bir rüya görmüştüm. Ama yinede hala babama ulaşma şansım vardı. Kemal abinin getirdiği mektupta babamla ilgili bir şeyler yazıyor olabilirdi. Evet,babamla görüşecektim işte!