Suicidal Mission

Chapter XXVII (Numb)

"Pardon?" magkasalubong ang mga kilay niya.

"Joke lang! Ang sabi ko ang gwapo mo Taehyung, kaya tara na!" sabay hawak sa braso niya.

"Ayaw ko!" tinabig pa niya ang kamay ko kaya napabitaw ako.

Sumimangot ako. "Please! Magpapasama lang naman eh, 'tsaka manager mo ako kaya bawal tumanggi! Let's go!"

Hinawakan ko ulit ang braso niya pero tinabig na naman ulit niya, aba't--

"I can walk." napangiti ako, papayag din pala, pabebe pa kasi eh.

"Saan ba kasi ikaw gusto pumunta?" bahagya pa akong napangiwi ng mag-tagalog siya.

Okay lang, masasanay din naman siya.

"Hindi ko nga alam eh, kaya nga magpapasama diba? Duh! First time ko lang kaya dito sa Japan."

"Okay, basta you will do me a favor too." mabilis niyang sagot.

"Ano 'yon?" tanong ko sabay sakay sa pinara niyang taxi.

"Teach me."

"How to doggie?" napahagalpak ako ng tawa dahil bigla siyang sumimangot. Shit.

'Di pa rin ako humihinto sa pagtawa. Kasi naman eh, sasabihan na nga lang kailangan pang bitinin.

"Corny." and that made me stop.

"I'm not trying to crack a joke, idiot." this time siya naman ang tumawa at ako naman ang nakasimangot.

'Di naman kasi talaga joke 'yon eh.

"Tahimik! Mahiya ka naman--Oh my God! Wala kang disguise!" biglang sabi ko habang nanlalaki ang mga mata.

Saktong huminto naman ang taxi kaya nagbayad siya at sabay kaming lumabas. Mabilis kong tinakpan ang mukha niya dahil maraming tao dito. Baka pagkaguluhan siya!

"Don't worry V, I got you." bulong ko pero tinabig niya ako.

"You don't need to, I can handle myself." sabi niya sabay higit sa akin, 'tsaka ko lang na-realize na may suot na pala siyang hoodie. Edi nye.

'Tsaka ko lang dinna-realize na pareho pala kaming nakasuot ng pajamas. Jeez! Epic. Okay lang, wala namang nakakakilala sa akin dito eh.

"Sa'n tayo pupunta atsaka ano 'yung favor na gusto mong sabihin kanina?" tanong ko habang naglalakad kami sa gilid ng kalsada at wow. Ganito pala ang Tokyo.

Sakto lang ang dami ng tao at walang traffic, 'di katulad sa Pilipinas. Kakaiba din ang structure ng ibang buildings, tapos ang daming iba't-ibang lights sa paligid. Dumidilim na rin kasi. Ang sarap lang tingnan.

"I want you to teach me how to speak Tagalog." napalingon ako kay Taehyung ng mag-salita siya.

"'Yun lang? Sure, easy."

Napaka-bad timing naman niya, kung kailan nasa Japan kami eh.

"Bakit gusto mong matuto?"

"None of your business." taray.

Huminto kami sa paglalakad. Tapos nilabas niya ang wallet niya at bumili ng pagkaing nasa harapan namin. Hugis bilog at kulay dilaw 'yon tapos sa harapan mismo namin niluluto.

"What is this?" tanong ko habang sinusuri ang pagkaing inabot niya sa akin.

"This--"

"Kung gusto mo talagang matutong mag-tagalog, 'wag ka ng magsasalita gamit ang English language, get's? So ano nga 'to?"

Nagsimula akong kumagat, at masasabi kong okay lang naman. Masarap!

"Ang pangalan nito is--ay 'okonomiyaki' pancake, paborito pagkain ko 'to here in Japan, kahit Rapmonster hindi payag kain ako--"