Gizemli Kasaba

-8-

Saat gecenin ikisiydi. Mesaj sesiyle uyandım. Kim olabilirdi ki?

David.

İsmini görür görmez hemen yataktan doğruldum ve mesajı okumaya başladım.

"Buluşmamız lazım. Yarım saat içinde bize gel."

Mesajı birkaç kez daha okudum. Gerçekten çok garipti. Hemen kalktım. Yüzümü yıkayıp dişlerimi fırçaladım. Üstümü giyinip saçımı açtım. Sessizce evden ayrıldım.

David kapıyı açtı. Üzerinde mavi bir gömlek ve pantalon vardı. Şaşırmıştı. Verdiği tepki çok garipti:

"Senin bu saatte burada ne işin var?" İçimi bir korku kapladı. Ne yani? Bana mesaj atan David değil miydi? Ama onun ismi yazıyordu. Emindim.

"Bana mesaj attın ya?" dedim.

"Hayır ben atmadım." dedi şaşkınlıkla. Neler oluyordu?!

Lanet olsun!

Telefonumu evde bırakmıştım. Şimdi bana mesaj attığını nasıl ispatlayacağım ki?

"Hadi gir içeri." dedi.

"Yok, ben eve gideyim."

"Saçmalama! Bu saatte dışarı çıkman baştan hataydı zaten." dedi. İçeri girdim ve koltuğa oturdum. David telefonunu alıp yanıma geldi. Ve mesajlara baktı.

"Mesaj atan ben değildim." dedi endişeyle. Gerçekten çok korkuyordum. Bunu kim neden yapsın ki? Ayrıca nasıl? Başımı ellerimin arasına aldım. Bütün olanlar çok garipti. Çok geçmeden başımı kaldırdım. İkimiz de bir şey söylemiyorduk. İlk David konuştu:

"Kimin yapmış olabileceği hakkında bir fikrin var mı?"

"Hayır."

"Peki güvendiğin halde beklemediğin bir şey yapan biri?"

Sustum. Çünkü o kişi David'di. Ama sonra söylemeye karar verdim.

"Sensin." dedim. Sesim biraz öfkeli çıkmıştı.

"Ne? Ben mi? Ben ne yaptım ki?" dedi. Sesi gerçekten meraklı çıkmıştı.

"Ne mi yaptın? Yaramın kaybolduğunu gidip Monica'ya söyledin ya!"

"Jenna.."

"Ne var?"

"Ben Monica'ya hiçbir şey söylemedim."

Tanrım!

Neler oluyordu?

"Bu da nerden çıktı ki?" diye sordu. Endişeliydi.