Gizemli Kasaba

-38-

Çığlıklar gittikçe yükseliyordu. Susmak bilmiyordu. Burada böylece duramazdım.

Hızla yataktan kalktım. Kapının kilidini açıp dışarı çıktım. Koşarak merdivenlerden aşağı indim. Bizimkiler salondaydı.

Çığlık sesi o kadar şiddetlenmişti ki dış kapıya koşarken yere kapaklandım.

Gözlerim doluyordu. Ailem çığlıklar atarak benden yardım istiyordu.

"Ow.. Jenna. İyi misin?" dedi Nina.

Hızla yerden kalktım ve kapıyı açıp dışarı doğru koşmaya başladım.

"Anne?! Baba?! Neredesiniz?" diye bağırdım. Çığlıklar şiddetleniyor, susmak bilmiyordu. Ama çığlıkların sesinin nereden geldiğini kestiremiyordum.

"Anne! Baba!" diye şiddetle bağırdım. Göz yaşlarımı tutmuyordum. Neredeydiler?

Koşmaya devam ediyordum. Hiç durmadan.. Onları bulmalıydım. Hıçkırıklarla ağlamaya başlamıştım.

Bir güç beni tuttu ve ikimiz de yere kapaklandık.

David'ti.

David oturur pozisyona geçti ve beni de kendine çekerek sıkıca tuttu.

"David. Bırak beni. Annem.. babam.. çı.. çığlık atıyorlar. Onlara.. onlara yardım etmem lazım." dedim zorlukla.

"Şşş.. Sakin ol. Sakin ol Jenna." dedi elini saçlarımda gezdirerek.

"Çığlık atıyorlar. Duymuyor musun? David onların.. yardıma ihtiyacı var." dedim göz yaşlarıma hâla engel olamazken.

"Kimse çığlık atmıyor Jenna." dedi David sakince.

Ne demek kimse çığlık atmıyordu? O zaman bu kafamdaki sesler neydi?

Hızlı nefes alış verişlerimi yavaşlatmaya çalıştım.

Ama sesler gittikçe yükseliyordu. Beynim patlayacakmış gibi hissediyordum.

"Susun!" diye bağırdım. Ellerimle kulaklarımı kapatmıştım.

"Jenna?" dedi Mandy korkuyla.

"Duymuyor musunuz? Susmuyorlar. Gittikçe şiddetleniyor."

---

Ne kadar dışarıda David'le o pozisyonda kaldığımı bilmiyordum. Tüm o süre boyunca herkes benimle birlikte dışarıdaydı. İçeri girmek istememiştim.

Çığlıklar gittikçe azalmış, en sonunda da yok olmuştu.

Ağlamayı kesmiş, sakinleşmiştim. Hâla David beni tutuyordu.

"İçeri girelim mi?" dedi David sakince. Yavaşça başımı olumlu anlamda salladım.

Ayağa kalktım. Hep birlikte eve girdik ve salona oturduk.

"Şimdi daha iyi misin?" diye sordu Michael.

"Evet." dedim.

"Belki de kâbus gördün ve gerçek sandın." dedi Alice .

"Öyle bir şey olamaz. Hiç uyumadım." diye cevap verdim. Bir sessizlik oluştu.

"Jenna." dedi Nina.

"Eğer senin dediğin gibi biri çığlık atsaydı, bunu senden önce biz duyardık. Hatta belki sen duyamazdın. Senin duyup bizim duyamamamız mantıklı gelmiyor." diye devam etti.