Gizemli Kasaba

-45-

Arkana bakma Jenna.

Koş.

Sakın durma.

İçimden kendime bunları söylerken karanlık ormanın içinde koşabildiğim kadar hızlı koşuyordum.

Soğuğu iliklerime kadar hissedebiliyordum. Ama duramazdım. Durmamalıydım.

Dayanacak gücü artık kendimde zor buluyordum. Ama dayanmalıydım. Koşmaya devam etmeliydim. İzimi kaybettiremezsem bana yetişmesi an meselesiydi.

Tanrım..

Demek bana mesajı atan oydu.

Ama neden? Neden yapmıştı? Ben ona ne yapmıştım ki?

Aniden karşıma çıktığında donakalmıştım.

Yüzüne bir sırıtma yerleşti ve ağzından şu kelimeler döküldü:

"Oyun bitti."

10 Saat Önce

"Hazır mısın?" diye seslendi Nina.

"Evet geliyorum." diye karşılık verdim.

Dün hastanede anneme okula gitmeyeceğimi söylemiştim. Ama şu an tam tersine gitmek istiyordum. Belki biraz kafam dağılabilirdi.

Saçlarımı düzleştirmiştim. Düz saçı seviyordum. Üstüme beyaz renkli bir tişört, altıma da pembe renkli pantalonumu giymiştim. Beyaz tişörtümün üstüne de pembe deri ceketimi de giymiştim. Makyajım da tamamdı.

Parfümümü de sıkarak aşağı indim.

"Günaydın." dedi Nina gülümseyerek.

"Günaydın." dedim ben de aynı şekilde.

"Ben kahvaltıyı ha.."

"Aslında aç değilim. Gerek yok. Hadi çıkalım." dedim gerçekten de aç hissetmiyordum. Nina da zaten vampir olduğundan yemek yeme ihtiyacı yoktu.

Dün çantama ne olur ne olmaz diye okul çantamı ve kitaplarımı da koymuştum.

Evden çıktık ve birlikte okula doğru yürümeye başladık.

"Jenna.."

"Efendim?" dedim.

"Her neyse. Boşver. Şu an sormam için iyi bir zaman değil." dedi Nina.

"Nina. Sor lütfen." dedim ısrar edercesine.

"Sen ve David.. birlikte misiniz? Yani çıkıyor musunuz?" diye sordu.

Keşke sorması için ısrar etmeseydim diye geçirdim içimden.

"Bunu neden soruyorsun ki?" diye sordum.

"Öylesine."

"Peki öyle olsa senin için sorun olur muydu?" dedim. Gerçekten hiç çaktırmıyorsun Jenna aferin diye içimden kendi kendime söylendim.

"Demek çıkıyorsunuz." dedi Nina. Ne desem bilememiştim.

Nina gülümsedi.