Gizemli Kasaba

-32-

Ne kadar uyumaya çalışsam da uyuyamıyordum. Odamda neredeyse her zaman yaptığım gibi pencereden dışarısına bakıyordum. Güneş batmak üzereydi. Gökyüzü kızıla boyanmıştı.

Sakinleşmiştim. Artık içimde öfke yoktu. Sadece sakinliği hissedebiliyordum. Bu çok güzeldi.

Anneme dediğim şeyi düşünüp duruyordum:

"Burada kalmaktansa ölmeyi tercih ederim."

Sakinlik hissini pişmanlık kapladı. Annemi üzmüş olmalıydım. Zaten buraya geldiğimden beri mutlu değildim. Sevdiklerimi de mutsuz etmem bencillik olurdu. Annemden özür dilemek istiyordum.

Yataktan doğruluk kalktım.

Tanrım!

Odayı ne hâle getirmiştim böyle?!

Yer cam parçalarıyla doluydu. Sinirden elime geçeni fırlatmıştım.

Annem burayı görmemeli diye düşündüm. Ondan özür diledikten sonra burayı toplamalıydım.

Kapının kilidini açtım. Kapıyı da açıp odadan çıktım. Kapıyı kapatıp merdivenlerden aşağı yavaşça indim.

"Anne?" diye seslendim. Cevap gelmedi. Nereye gitmişti ki?

Elime telefonu alıp annemi aradım. Üçüncü çalıştan sonra açtı.

"Anne nerdesin?" diye sordum.

"İşteyim canım." dedi. Onun da sesi sakin geliyordu.

"Okuldan çağırdıklarında işten çıkıp gelmiştim. Şimdi de geri hastaneye geldim. Çalışıyorum. Bir şey mi oldu?" diye devam etti.

"Yoo.. Öylesine aradım. Merak etmiştim de. Gelince konuşuruz o zaman." dedim.

"Tamam."

"Seni seviyorum anne." dedim. Bunu söyleme ihtiyacı hissetmiştim.

"Ben de seni canım. Şimdi kapatıyorum. Görüşürüz." dedi annem.

"Görüşürüz." dedim gülümseyerek. Ardından telefonu kapattım. Odamı toplamalıydım.

Elime elektrik süpürgesini alıp odaya çıktım. Camları süpürgeyle temizledim ve yere atılan eşyaları yerlerine koydum. Bazılarını da çöpe attım. Yaklaşık on dakikada temizlemiştim.

Ailem birkaç saate gelirdi. Elime telefonumu alıp yatağa uzandım.

---

Kapının çalma sesiyle irkildim. Aşağı inip kapıyı açtım.

Annem ve babam gelmişti.

"Hoş geldiniz." dedim gülümseyerek. Onlar da hoşbulduk deyip içeri geçtiler. Salondaki koltuğa oturdular. Yorulmuş olmalıydılar. Ben de gidip tekli koltuğa oturdum.

Şaşırmış gibiydiler. Çünkü genelde odama çıkardım.

"Anne sana bir şey söylemem gerek." dedim. Uzatmak istemiyordum.

"Evet?" dedi annem.

"Bugün sana son dediğim şeyi hatırlıyor musun?" diye sordum.

"Evet." dedi annem gülümsemeye çalışarak.

"Ben.. çok özür dilerim. Bir anlık sinirle söyledim onu." dedim.