Gizemli Kasaba

-15-

Gözlerimi hastanede açtım. Başım zonkluyordu. Neler olmuştu? Acaba vampir olmuş muydum? Vampir olduysam kafamın acısı o kadar süre sonra neden geçmemişti? Sonuçta vampirler çabuk iyileşirdi.

Kafamı sağa çevirdiğimde Mandy oradaydı.

"Ah! Sonunda uyandın!" dedi neşeyle. Gülümsedim.

"Neler oldu?" diye sordum.

"Şey.. Nina biraz kendini kaybetti ve seni vampir yapmak istedi. O yüzden sana doğru hızla geliyordu ve ben onu engellemeye çalışırken yanlışlıkla seni duvara itmişim. Sen de kafanı çarptın. Şey.. Çok özür dilerim." dedi. Gülümsedim.

"Önemli değil. Sen yanlış bir şey yapmadın. Hatta teşekkür ederim. Yani vampir değilim öyle değil mi?"

"Hayır değilsin. Sen kafanı çarpınca Nina kendine geldi. Şuan çok üzgün. Senden özür dilemek istiyor." dedi. O sırada içeri Nina girdi.

"Jenna.. Ben.. Çok özür dilerim. David benden ayrıldığında çok üzülmüştüm ve.. Suçu sana attım. Biliyorum çok aptalcaydı. Ama gerçekten çok üzgünüm. Beni affedebilecek misin?" dedi. Gerçekten üzgün görünüyordu. Gülümsedim.

"Tamam. Önemli değil." dedim gülerek. Beni çok korkutmuştu ama sonuçta kendinde değildi ve o da pişmandı. O sırada içeri doktor girdi. Orta boylu, kızıl saçlı ve sevimli bir kadındı. Saçlarını topuz yapmıştı. Yaklaşık 30 yaşında falan olmalıydı.

"Jenna Collins?"

"Evet, benim."

"Kafanı biraz sert çarpmışsın ama hiçbir sorun yok. Gayet sağlıklısın. Taburcu olabilirsin." dedi gülümseyerek. Sonra da dışarı çıktı. Tuvalete gittim ve makyajımı tazeleyip saçımı açtım. Hastaneden çıkıp eve doğru giderken Mandy konuştu:

"Bu olayı kimseye söylemedik. Michael, David ve James falan. Hiçbirine söylemedik." dedi.

"Teşekkür ederim." dedim. Zaten bilseler nasıl açıklayabilirdik ki? Neyse ki başıma sargı felan sarmalarına gerek olmamıştı. Çünkü yarın okul vardı..

---

Ertesi gün okula gittiğimde Nina'nın yanına oturdum. Gerçekten üzgün gözüküyordu ve sırf benim için kendisini suçlu gibi görmesini istemiyordum.