Porwana po raz drugi

Rozdział 24

Kolejny dzień był nudniejszy od poprzedniego, oprócz wyjścia na stołówkę cały dzień siedziałam w pokoju. Gdyby nie książki prawdopodobnie nie wytrzymałabym tam. 

Wieczorem na kolacji uzgodniłam z Tom'em wszystkie szczegóły naszego planu. Powiedział mi jak i gdzie mam się udać kiedy znajdę się na dole. 

O godzinie trzeciej w nocy, czekałam w garderobie na chłopaka, który mógł się zjawić w każdej chwili. Kilka minut, później kratka wyleciała a z głębi szybu wyszedł Tom.

- Gotowa? - Zapytała a ja kiwnęłam głową. - To chodź, tylko załóż kratkę. 

Weszłam do szybu za chłopakiem i zrobiłam to co mi kazał.

- Tylko pamiętaj jeżeli ktoś cie złapie to nie uciekłaś szybem. - Powiedział stanowczo na co kiwnęłam głową czego i tak nie miał prawa dostrzec bo było ciemno a ja szlam za nim.

- I nikt nie wiedział co planuje. - Dopowiedziałam.

- Tego nie mogę od ciebie wymagać. - Powiedział po chwili. - Sam powiedziałem, że ci pomogę. 

- Ale oni ci tego nie odpuszcza. - Stwierdziłam.

- Nie martw się. Ze mną będzie dobrze. 

Skończyliśmy rozmowę i ruszyliśmy małymi korytarzami szybu. 

Po kilku kolejnych zakrętach Tom nagle się zatrzymał i pokazał mi ręką żebym do niego podeszła.

- Pamiętasz jak mówiłem, że będzie trudno? - Zapytał, na co kiwnęłam głową. - Teraz najgorsza cześć... Musisz jakoś się przytrzymywać i zejść na parter. Nie wyżej i nie niżej bo inaczej cie znajdą. Będziesz musiała otworzyć sobie drzwiczki i jakoś nimi wyjść. Niestety nie pomogę ci inaczej w zejściu.

- Już wystarczająco pomogłeś. - Stwierdziłam. - Wracaj.

- Powodzenia. - Powiedział i poszedł z powrotem do siebie.

Zawiesiłam nogi w powietrzu i zaczęłam się zastanawiać jak to zrobić żeby było najbezpieczniej. Zasadniczo to w żadnym stopniu nie było bezpieczne.
Oparłam ręce o ściankę i po chwili rozmyślania równolegle ułożyłam nogi na dwóch innych ścianach. 

- Raz kozie śmierć. - Powiedziałam pod nosem i zaczęłam schodzić. 

Na 10 piętrze moje nogi i ręce zaczęły wysiadać, dodatkowo byłam w bardzo niewygodnej i niebezpiecznej pozycji. Sześć pięter niżej omsknęła mi się ręka i żeby nie spaść złapałam za drzwiczki, które z hukiem otworzyły się a ja zawisłam w powietrzu. Jak najszybciej wróciłam do poprzedniej pozycji i kontynuowałam wędrówkę w dół.

Na parterze tak jak Tom kazał otworzyłam drzwiczki i wyszłam na ciemny korytarz po czym szybko je zamknęłam, ruszyłam wzdłuż ściany tak jak mówił chłopak. Znalazłam odpowiednie drzwi i jak najszybciej przez nie przeszłam, wychodząc na dwór. Byłam wolna! Naprawdę wolna! 

Niezmiernie się cieszyłam do momentu kiedy usłyszałam czyjś głos i szybko schowałam się za kontenerem. 

- Jesteś pewna, że wejdziemy tędy? - Zapytał mężczyzna. 

- Tak. Te drzwi od zawsze były otwarte. - Odparła kobieta a ja zrozumiałam kto prowadzi tą konwersacje.

- Mamo! - Krzyknęłam i wybiegła z kryjówki.

- Kat? Boże! Moje dziecko! - Powiedziała prawie plącząc i mocno mnie przytuliła kiedy wpadłam jej w ramiona.

- Tak tęskniłam! - Pisnęłam i przytuliłam się do mężczyzny. 

- Chodźmy stąd! Szybko!- Powiedział tata i zaczęliśmy biec w stronę wyjścia z zaułku.

- Nie ruszajcie się! - Usłyszałam za sobą głos Huberta i natychmiast stanęliśmy. - Spodziewałem się was szybciej. - Powiedział i podszedł kawałek w naszą stronę. 

- Nie zbliżaj się! - Krzyknęłam do niego a kilkunastu ochroniarzy z bronią wyszło kilka kroków przed niego i wycelowało w nas.

- Nie odzywaj się. - Powiedział do mnie.

- Bo co twoi ochroniarze mnie zastrzelą?! - Krzyknęłam. - Nie podchodź bliżej. - Warknęłam.

- Bież ją. - Powiedział do jednego z mięśniaków.

Podszedł do mnie i złapał za rękę co źle się dla niego skończyło, bo mój nóż do rzucenia rozciął jego gardło, mężczyzna opadł na kolana trzymając dłoń na ranie.

- Skąd masz broń?! - Warknął.

- Nie interesuj się! - Odparłam co zupełnie mi się nie spodobało.

Wyciągnął zza paska pistolet i strzelił tacie w nogę a ten zaczął krzyczeć na mężczyznę. 

Szybko odwróciłam się do taty i próbowałam zatamować krwotok. Mama uklękła obok mnie i próbowała zrobić to samo. Serce dudniło mi w piersi jak oszalałe i słyszałam tylko jego głośne bicie. Widziałam, że mama coś do mnie mówi ale nie mogłam zarejestrować słów. Kiedy w końcu trochę się otrząsnęłam wszystko zrozumiałam.

- Uciekaj. Kat, szybko! - Krzyknęła a ja zerwałam się na równe nogi i już miałam biec kiedy poczułam jak łapią mnie za ręce i ciągną do tyłu zakładając jakieś dziwne kajdanki, które z każdym ruchem ręki zaciskały się bardziej. 

- Zostawcie mnie! - Krzyczałam.

- Macie rękawiczki? - Zapytał Tao. - Skoro nie poszłaś po dobroci mam inne rozwiązanie. - Powiedział i wyciągnął broń, którą dobrze znałam bo już jej używałam.

- Mamo uciekaj! - Krzyknęłam głośno. 

- To nie dla twojej matki. - Odparł i strzelił mi w brzuch. 

W pierwszym momencie poczułam łaskotanie, ale kilka sekund później wszystko zaczęło mnie niewyobrażalnie boleć. Jakby tysiące igieł wbijało się w każdą cześć mojego ciała. Wyginałam się w każdą stronę żeby znaleźć choć na chwilę pozycję, która nie doprowadzała do płaczu. Słyszałam krzyk rodziców i ich prośby żeby to zatrzymali ale nie mogłam nic powiedzieć. Wydawało mi się, że krzyczałam ale nie byłam w stu procentach pewna. Na pewno płakałam bo czułam, że mam mokre policzki. 

- A to z dedykacją dla ciebie. - Powiedział Hubert do mojego ucha. 

Ktoś podniósł moją głowę tak żebym wszystko widziała. Reszta ochroniarzy przygotowała broń i wycelowała w moich rodziców.  

- Zgnijesz w piekle. - Powiedziała mama. - Ona i tak po nią przyjdzie! Pamiętaj o tym! - Krzyknęła.

I wtedy dziesiątki kul przeszyło jej ciało, chwilę później to samo stało się z tatą. Widziałam tylko wielką plamę, krwi i sztywne ciała rodziców leżące na ziemi. Nic poza tym się ni liczyło. 

Hubert stanął przede mną i wycelował w brzuch. 

- Jeszcze trochę bólu ci się przyda. - Powiedział i wystrzelił dwa razy.

Tym razem było dużo gorzej, ponieważ uderzyło to we mnie ze zdwojoną siłą a prąd dalej raził mnie z poprzedniego postrzału. Wtedy przypomniałam sobie jedną rzecz. Ta bron niszczyła elektrykę, czyli mój zegarek, który był moją ostatnią nadzieją.

Ostatnie co pamiętam to głośny śmiech Huberta.