«Πότε είναι η συναυλία;» ρωτάω όταν πλέον η Bridgit έχει σταματήσει να μιλάει.
«Αύριο στις 6», απαντά γρήγορα η αδελφή μου.
Κουνάω απλά το κεφάλι μου και βλέπω το ρομπότ με τα μπέργκερ μας να μας πλησιάζει. Ω Θεέ μου, επιτέλους! Πεινάω τόσο!
«Ένα λαχανικών,», λέει και δίνει στην αδελφή μου το δικό της. «ένα απλό,», δίνει στην μαμά μου το δικό της και ήδη μου τρέχουν τα σάλια. «ένα τριπλό,» δίνει στο μπαμπά μου. Έλα τώρα! «Και ένα διπλό!» με πλησιάζει η μυρωδιά το μπέργκερ μου και νιώθω φρεσκο-ερωτευμένη. «Και τα ποτά σας», διανέμει στον καθένα αυτό που θέλει να πιει.
Το ευγενέστατο ρομπότ κάνει να φύγει όμως η Bridgit τον σταματάει. «Έι, μόλις είδα την ιστοσελίδα σας από το κινητό μου. Δίνεται δώρα One Direction;» ρωτάει ενθουσιασμένη και στριφογυρίζω τα μάτια μου.
Ως μεγάλη μου έκπληξη το ρομπότ κάνει ένα thumps up. «Ναι, με κάθε παιδικό γεύμα παίρνετε μία μινιατούρα με όποιο μέλος θέλετε!»
Τα μάτια της λάμπουν σαν να άνοιξες την κεφάλα της και αμόλισες εκατό πυγολαμπίδες στην θέση του καριδιού που έχει για μυαλό. «Θέλω πέντε παιδικά γεύματα!» Η μαμά την κοιτάει σοκαρισμένη όμως η Bridgit απαντάει στην ερώτηση που έκανε αυτή με τα μάτια της. «Έχει πολλά αδέσποτα εδώ πέρα, είμαι σίγουρη πως πεθαίνουν της πείνας!»
Σοριάζομαι στην καρέκλα μου δαγκώνοντας δυνατά τα χείλη αλλά και το πίσω μέρος των μαγούλων μου ώστε να μην γελάσω. «Α, και που 'σαι, θέλω διαφορετικές μινιατούρες!» απευθύνεται στο ρομπότ.
«Μπορείτε όταν σας φωνάξουμε για να πάρετε την παραγγελία σας κατευθείαν από το ταμείο να διαλέξετε όποιες θέλετε», αποκρίνεται και φεύγει.
Η Bridgit μοιάζει τόσο ενθουσιασμένη που αποφεύγω να της χαλάσω την χαρά. Απολαμβάνω τις τελευταίες μπουκιές από το μπέργκερ μου και το αναψυκτικό μου μέχρι που ακούω στα μεγάφωνα τον αριθμό του τραπεζιού μας, 13. Τι στο καλό συμβαίνει με αυτό το 13;
Η Bridgit πετάγεται από το τραπέζι και τρέχει στο ταμείο ενώ εγώ και οι γονείς μου την ακολουθούμε. Πραγματικά απορώ πώς ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι μπορεί να συμπεριφορέρεται σαν πεντάχρονο.
Μόλις τη φτάνουμε στήνω αφτί για να ακούσω. Παίρνει το γεύμα της και ένα άλλο ρομπότ την οδηγεί στα κουκλάκια. Πραγματικά αναρωτιέμαι, δεν έχουν ανθρώπους στο προσωπικό;
Έχει δέκα σχεδόν διαφορετικά είδη κουκλάκια για τον καθένα από τους πέντε! Με διαφορετικά ρούχα! Δηλαδή, ποιος βλάκας κάθετε να φτιάξει ρούχα για το κουκλάκι του Louis;
Πλησίαζω μαζί με την Bridgit τον πάγκο και η ίδια φαίνεται μαγεμένη από το θέαμα. «Λοιπόν», λέει στο νέο ρομπότ. «Θέλω αυτόν τον Louis», δείχνει μία εκδοχή του Louis ντυμένο απλά.
«Με τα καρότα ή χωρίς;» ρωτάει το ρομπότ και σηκώνω το φρύδι μου.
«Με τα καρότα φυσικά!» αποκρίνεται η Bridgit και όταν το ρομπότ βάζει την φιγούρα στο ένα παιδικό γεύμα η Bridgit προχωράει. «Αυτόν τον Liam», δείχνει τον Liam με κάτι γυαλιά. «Με την κιθάρα», ακολουθεί η ίδια διαδικασία. «Αυτόν τον Niall χωρίς τα Noodles», δείχνει όπως πάντα τον απλό Niall. «Αυτόν τον Zayn με το πιστολάκι. Γιατί, χωρίς όμορφα μαλλιά, δεν μπορείς να είσαι ένας Θεός!» μιλάει μόνη της. «Και αυτόν τον Harry, με το μικρόφωνο!» διαλέγει τον κουστουμάτο Harry και εγώ παραξενεύομαι.
Το ρομπότ βάζει τις φιγούρες μέσα στις σακούλες και οι γονείς μου πληρώνουν όσο εγώ και η Bridgit βγαίνουμε από το μαγαζί. Βρίσκω την ευκαιρία να την ρώτησω. «Γιατί διάλεξες όλους τους άλλους σε απλό ντύσιμο και τον Styles κουστουμάτο;»
Γελάει σαρκαστικά. «Γλυκιά μου Bella, ο Harry Edward Styles όταν φοράει κουστούμια είναι ένας σέξι Θεός!» μου λέει αποφασιστικά και ύστερα σκύβει το αφτί μου. «Συν ότι το κουστούμι βγαίνει πιο εύκολα», μου κλείνει το μάτι και προχωρά μπροστά αφήνοντάς με άφωνη.
Μόλις η μαμά μου φτάνει δίπλα μου, κάνω μια γκριμάτσα αηδίας και συνεχίζουμε τον δρόμο μας για το μεγάλο ξενοδοχείο.
(...)
Το ξενοδοχείο είναι σχεδόν δίπλα από το φαστφουντάδικο αλλά είμαι ήδη εξαντλημένη. Ο ήλιος αρχίζει να πέφτει ενώ κάποια φώτα στους δρόμους ανάβουν.
Βλέποντας το επιβλητικό ξενοδοχείο πέντε αστέρων μπροστά μας μένω άφωνη. Το τεράστιο κτήριο βαμμένο σε χρώματα του άσπρου, του ροζ και του χρυσού σου δίνει εντύπωση παλατιού, ή έτσι μοιάζει τουλάχιστον. Ρίχνοντας μια φευγαλέα ματιά στα μέλη της οικογένειας διαπιστώνω πως όλοι είναι εντυποσιασμένοι καθώς μπαίνουμε στην αυλή του κάστρου, εκτός από την Bridgit η οποία είναι απορροφημένη στις μινιατούρες της.
Καθώς πλησιάζουμε στην είσοδο γύρω μας υπάρχουν γήπεδα με φυσικό χορτάρι για το γκολφ ενώ το μονοπάτι όπου προχωράμε είναι στρομμένο με πέτρες και ψηφιδοτά. Η πόρτα είναι γιγαντιαία –τουλάχιστον διπλάσια από εμένα. Είναι ανάγλυφη και βαμμένη με ένα πονηρό αλλά και χαλαρό χρυσό. Όπως κάθε παλαιό κάστρο, υπάρχει πάνω στην πόρτα ένα χερούλι με σκαλισμένη μια φάτσα λιονταριού.
Ο μπαμπάς μου εντυποσιασμένος πάει να σπρώξει την πόρτα όμως αυτή ανοίγει από κάποιον, πολύ μεγαλύτερο από τον ίδιο τον μπαμπά μου. Μοιάζει με αυτούς τους μπάτλερ και τους υπηρέτες στις ταινίες.
«Καλώς ήρθατε στο Braiton's Palace!»
---
Γειά σας! Υποσχέθηκα να βάλω σήμερα οπότε να το! Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο αγάπες!
All the love xx.
YOU ARE READING
His Best Hater ↬ h.s.
Fanfiction[Αυτό το πράγμα χρειάζεται ολοκληρωτική διόρθωση, προειδοποιώ] Φαντάσου αυτό: ξυπνάς ένα πρωί Κυριακής με απέραντη διάθεση και προετοιμασμένη για μια εύκολη μέρα όμως δεν έχεις ιδέα για το τί σε περιμένει στη κουζίνα. Τέσσερα εισιτήρια για ένα μηνια...
