Βρισκόμαστε έξω από μία αρκετά γνωστή παμπ στο Μπράιτον, δίπλα από την ακτή. Είναι μαγευτικά, τα βότσαλα αντανακλούν στο φως το φεγγαριού – δεν υπάρχει πιο ρομαντικό μέρος από όσα μέρη έχω επισκεφτεί, και έχω επισκεφτεί πολλά!
Η ουρά για να μας ταξινομήσουν σε κάποιο τραπέζι είναι τεράστια και αρχίζω να πανικοβάλομαι λίγο για το κατά πόσο θα καταφέρουμε να βρούμε τραπέζι. Η μαμά φαίνεται να καταλαβαίνει την ανησυχία μου και με ακουμπά καθησυχασθηκά στον αγκώνα.
«Έχουμε κλείσει τραπέζι, μην ανησυχείς», διαβάζει την σκέψη μου και εγώ απλά χαμογελάω σκεπτόμενη πως δεν περιμένουμε όλη αυτή την ώρα τζάμπα στην ατελείωτη ουρά.
Προσπαθώ με κάθε προσπάθεια να βγάλω από το μυαλό μου την τηλεφωνική μου συνομιλία πριν λίγες ώρες μα είναι μάταιο. Ο εγκέφαλός μου δημιουργεί συνέχεια σενάρια για το ποιος ήταν ο μυστηριώδης άνδρας χωρίς να προσθέτει το γεγονός πως όντως μπορεί να ήταν ο Harry Styles.
Καθώς ταξιδεύω με την εικόνα του σγουρομάλλικου άνδρα στο μυαλό μου δεν αντιλαμβάνομαι πως έχουμε φτάσει πρώτοι στην σειρά. Κοιτάω για λίγο την Bridgit η οποία μιλάει σιγανά στις μινιατούρες της και η σκέψη του ότι η αδελφή μου είναι τρελή γυρνάει ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Την σκουντάω απαλά στον αγκώνα όταν ο κύριος στην υποδοχή την κοιτά παράξενα και σταματά το ακατάπαυστο παραλήρημά της προς την μινιατούρα Harry.
Μας αφήνει σε ένα τραπέζι δίπλα στο παράθυρο και εγώ απλά στηρίζω το κεφάλι μου πάνω του. Ο εγκέφαλός μου είναι έτοιμος να εκραγεί με τόσες σκέψεις και θεωρίες έτσι απλά κλείνω τα μάτια και προσεύχομαι το φαγητό να με κάνει να τα ξεχάσω όλα.
[...]
Το πρωί ξυπνάω με τα τρία χτυπήματα του κινητού τηλεφώνου μου στον ρυθμό του “I feel like dancing” των All Time Low όπου λατρεύω.
«Σκασ' το!» φωνάζει η Bridgit αγανακτησμένη αφού την ξύπνησε και αυτή το πρωινό τηλεφώνημα καθώς μου πετάει ένα μαξιλάρι αφού το κρεβάτι της είναι απέναντι.
Χωρίς να ανοίξω τα μάτια μου το πιάνω στα χέρια μου και απαντάω αδιάφορα.
«Ναι;», λέω αδύναμα παραμερίζοντας το μαξιλάρι από το πρόσωπό μου όπου είχε πέσει.
«Έλα υπναρού! Ούτε ένα τηλέφωνο δεν παίρνεις!» ακούω την φωνή της κολλητής μου, Melanie, και χαμογελώ νυσταγμένα έχοντας τοποθετήσει το άλλο μου χέρι στο μέτωπο.
YOU ARE READING
His Best Hater ↬ h.s.
Fanfiction[Αυτό το πράγμα χρειάζεται ολοκληρωτική διόρθωση, προειδοποιώ] Φαντάσου αυτό: ξυπνάς ένα πρωί Κυριακής με απέραντη διάθεση και προετοιμασμένη για μια εύκολη μέρα όμως δεν έχεις ιδέα για το τί σε περιμένει στη κουζίνα. Τέσσερα εισιτήρια για ένα μηνια...
