Ενστικτοδώς η Bridgit τρέχει από πίσω μου και πιάνει τα μαλλιά μου τραβώντας τα απαλά προς τα πίσω. Όπως κάθε φορά που έχω κάνει εμετό στη ζωή μου, κάποια ξερά δάκρυα ξεφεύγουν από τις άκρες των ματιών μου.
Δεν είμαι συνηθισμένη σε τέτοιες καταστάσεις. Εγώ ήμουν ένα απλό κορίτσι, με τους φίλους της και τις φίλες της που ζούσε όμορφα και ειρηνικά –χωρίς διάσημα αγόρια πάνω από το κεφάλι της.
Και τώρα, –από τη μία μέρα στην άλλη–, βρίσκομαι σε κάθε κουτσομπολίστηκη εκπομπή να χαμογελάω με τον Harry γιατί απλά πέρασα μια όμορφη μέρα.
Όμως χρειάστηκε αυτό που συνέβη για να καταλάβω πως δεν πρέπει να συναναστρέφομαι με ανθρώπους σαν τον Harry. Με ανθρώπους που δεν ξέρουν να περνούν καλά με φίλους και, ίσως, ακόμα και να συμπαθούν.
Τι θα κάνω τώρα; Φοβάμαι ακόμα και να ανοίξω το Tweeter μου –σίγουρα κάποια από τις followers μου θα με έχει αναγνωρίσει και θα έχει κάνει βούκινο πως εγώ είμαι η τρελή fan.
Μόλις επιστρέφουμε ξανά στο σαλόνι ο Harry φαίνεται να συνεχίζει να μιλάει για το ζήτημα. «Ναι, είναι αλήθεια πως είναι εκείνη η fan που είχε ανέβει στη σκηνή στη συναυλία στο Μπράιτον. Όμως τώρα, βρισκόμαστε ήδη στο Λονδίνο και δεν υπάρχει περίπτωση να έχω καμία επαφή μαζί της».
Τα λόγια του με πονάνε ελάχιστα αλλά και συνάμα με ανακουφίζουν καθώς είναι πλέον σίγουρο πως δεν θα τον ξαναδώ.
«Θα σου φέρω λίγο χυμό από κάτω» μου ανακοινώνει η Bridgit και τρέχει έξω από το δωμάτιο.
Μόλις η πόρτα κλείνει, βάζω το κινητό μου στην φόρτιση και το ενεργοποιώ χωρίς να ελέγξω αν έχω κάποιο μήνυμα ή κλίση. Κάθομαι κουρασμένη στο κρεβάτι μου και κοιτώ απέναντι όπου σχηματίζω οπτική επαφή με την μινιατούρα του Harry μέσα στο σικάτο και παράλληλα σιχαμένο κουστούμι του.
Ο θυμός ξεχυλίζει από μέσα μου για άλλη μια φορά. «Ξέρεις κάτι;» φωνάζω στη μινιατούρα. «Δεν θα ασχοληθώ άλλο. Το θέμα θα ξεχαστεί σε λίγες μέρες και θα σε ξεχάσω τόσο εύκολα όσο και εσύ» πέφτω πίσω –στο άνετο στρώμα– και σκέφτομαι πόσο τρελή είμαι που φωνάζω σε μία μινιατούρα.
[...]
Οι ώρες κυλούν βασανιστικά στο δωμάτιο. Εγώ και η Bridgit συζητούμε για το οτιδήποτε από τον Zayn μέχρι τις παραλίες του Λονδίνου.
Το κινητό μου δονείτε στον ρυθμό του "They don't know about us" και σκέφτομαι πως πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξω ringtone. «Ναι;» μιλάω αργά και σταθερά.
YOU ARE READING
His Best Hater ↬ h.s.
Fanfiction[Αυτό το πράγμα χρειάζεται ολοκληρωτική διόρθωση, προειδοποιώ] Φαντάσου αυτό: ξυπνάς ένα πρωί Κυριακής με απέραντη διάθεση και προετοιμασμένη για μια εύκολη μέρα όμως δεν έχεις ιδέα για το τί σε περιμένει στη κουζίνα. Τέσσερα εισιτήρια για ένα μηνια...
