His Best Hater ↬ h.s.

F I F T Y - S I X

Πριν αρχίσετε να διαβάζετε πατήστε το αστεράκι. Μην είστε αναγνώστες φαντάσματα παρακαλώ. Σημαντικό a/n στο τέλος.

Bella

H Melanie με αφήνει έξω από το πρώτο σταθμό του μετρό που βρίσκει μπροστά της και εγώ την ευχαριστώ, έτοιμη να βάλω τα κλάματα βέβαια.

Περπατάω με βαρύ βήμα καταμήκος του σταθμού με τα χέρια μέσα στις τσέπες του παντελονιού μου. Παρόλο που έχει μπει το καλοκαίρι, δεν είναι τόσο δυνατό όσο τις προηγούμενες φορές. Οι βροχές ακόμα υπάρχουν και είναι πολύ συχνές.

Προσπαθώ να μην σκέφτομαι οτιδήποτε από όσα συνέβησαν αυτές τις δύο ημέρες και σφίγγω δυνατά στο χέρι μου την βαλίτσα μου.

Σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους που περνούν από δίπλα μου. Άλλοι, γελούν, άλλοι μιλούν με τους διπλανούς τους, άλλοι τρέχουν βιαστικοί. Άλλοι πάλι χορεύουν στον ρυθμό της μουσικής όπου ηχεί σε όλο το μέτρο. Οι μουσικοί όπου παίζουν εδώ κάτω μερικές φορές όντως έχουν ταλέντο, όμως αυτή τη φορά ο ήχος μου φέρνει μονάχα πονοκέφαλο.

Αναρωτιέμαι κατά πόσο ενδιαφέρονται για την κοπέλα που περπατά συντετριμένη οι άνθρωποι γύρω της. Απλά την προσπερνούν και συνεχίζουν άνετα την ζωή τους.

Ήμουν και εγώ κάποτε έτσι, μαζί με τους φίλους μου παίρναμε το μετρό σε καθημερινή βάση και κατεβαίναμε έως τα μαγαζιά, όπου πίναμε τον καφέ μας.

Δεν μπορώ να πω πως επειδή τον γνώρισα η ζωή μου καταστράφηκε, το αντίθετο. Έχω κερδίσει τόσες αναμνήσεις από αυτόν τον άνθρωπο, που ίσως και να πρέπει να τον ευχαριστώ. Παρόλο το γεγονός πως με πόνεσε στο τέλος, με έκανε να απολαύσω το ταξίδι.

«Ένα εισιτήριο» λέω απλά, σχεδόν επιθετικά στον υπάλληλο που στέκεται πίσω από την αγορά εισιτηρίων και τον πληρώνω πριν αρπάξω το εισιτήριο.

Όλη μέρα ήμουν έξω με την Melanie, προσπαθώντας να με ενθαρρύνει, όμως δεν τα κατάφερε. Δεν κατάφερα ούτε να πάρω τον αέρα που χρειάζομαι.

Το επόμενο τρένο του μετρό έρχεται σε μερικά λεπτά και είναι το τελευταίο, έτσι κάθομαι σε μία από τις καρέκλες και περιμένω χαζέβοντας την αφίσα απέναντι.

«Το ήξερα πως θα σε έβρισκα εδώ», ακούω μία χοντρή φωνή που δύσκολα επιτέλους αναγνωρίζω.

«Χάσου από τη ζωή μου, νομίζω πως το ξεκαθάρισα, Harry» δεν κάνω τον κόπο να κοιτάξω το πρόσωπό του καθώς κάθεται δίπλα μου αλλά ούτε και να του φωνάξω.