Τελευταίο κεφάλαιο. αφιερωμένο σε όλες σας. Σας αγαπάω.
Harry
Δεν ξέρω αν πρέπει να πάω στην συναυλία σήμερα.
Βασικά δεν το έθεσα σωστά. Πρέπει, αλλά δεν θέλω. Είναι δύσκολο να έχεις τόσα πολλά πράγματα στο μυαλό σου και να προσπαθείς να συγκεντρωθείς. Στην προηγούμενη μπέρδεψα τα λόγια μου, και όχι εσκεμένα —έτσι αποφάσισα να μην πάω στην εκπομπή.
Μου λείπει, πολύ. Αυτό που με πληγώνει πιο πολύ βέβαια, είναι πως δεν φταίω σε κάτι και δεν έχω ιδέα τι έχει γίνει. Εξήγησα τα πάντα στα αγόρια, μα δεν έχω ιδέα αν με πιστεύουν. Ο Niall ισχυρίζεται πως μας είδε μαζί κάτω, μα εγώ εκείνη την ώρα την έψαχνα σε όλη την περιοχή.
Περνώ τα ακροδάχτυλά μου πάνω από την κιθάρα στην άκρη του δωματίου μου και τραβάω τις χορδές λες και θέλω να τις σπάσω. Δεν είμαι σίγουρος αν είμαι νευριασμένος με τον εαυτό μου ή με την κατάσταση γενικότερα όμως είμαι σίγουρος ότι είμαι νευριασμένος.
Η κιθάρα βγάζει μερικούς φάλτσους ήχους οι οποίοι τρυπούν τα αφτιά μου όμως δεν σταματώ τις κινήσεις μου —δεν έχει νόημα.
«Σου έχω πει χίλιες φορές να χτυπάς την πόρτα» λέω σιγανά χωρίς να κοιτάξω προς την ανοιχτή πόρτα από όπου κάποιος μπήκε. Είμαι σίγουρος πως είναι ο Niall.
«Δεν...είμαι μόνος» η φωνή του ακούγεται κάπως παράξενη έτσι γυρνώ να τον αντικρύσω και αφήνω ήσυχη την κιθάρα.
«Natalie» η φωνή μου βγαίνει σε καταφατικό τόνο, λες και το περίμενα να έρθει.
«Η-ήθελε...να σου μιλήσει...» τραυλίζει χαμηλά ο Niall κάνοντας ένα βήμα πίσω και τους πλησιάζω.
«Συγγνώμη που ήρθα ακάλεστη όμως είναι σοβαρό» με κοιτά στα μάτια.
«Καλύτερα να φύγω» λέει γρήγορα ο Niall και πριν φύγει του σφίγγω κρυφά το χέρι σαν συμπαράσταση.
Κλείνω την πόρτα πίσω του όσο η Natalie κάθεται στο κρεβάτι μου. «Νομίζω πως θα ήταν καλύτερο να κάτσεις και εσύ» με συμβουλεύει και παίρνει μία ανάσα. «Αρχικά, εγώ ήμουν αυτή στο μετρό».
«Το ήξερα!» γουρλώνω τα μάτια μου.
«Δεν... Δεν είναι και τόσο εύκολο να το πιστέψεις αυτό, ποτέ δεν το πίστεψες. Τώρα, είναι σημαντικό να το πιστέψεις όμως» με κοιτά έντονα και τα μάτια της γυαλίζουν.
«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς» παίρνω μία καρέκλα και κάθομαι μπροστά της.
Παίρνει άλλη μία ανάσα. «Σου το έχω πει πολλές φορές, από τότε που ήσουν ακόμα παιδί και έβλεπες εκείνους τους απαίσιους εφιάλτες» σφίγγεται.
ВЫ ЧИТАЕТЕ
His Best Hater ↬ h.s.
Фанфик[Αυτό το πράγμα χρειάζεται ολοκληρωτική διόρθωση, προειδοποιώ] Φαντάσου αυτό: ξυπνάς ένα πρωί Κυριακής με απέραντη διάθεση και προετοιμασμένη για μια εύκολη μέρα όμως δεν έχεις ιδέα για το τί σε περιμένει στη κουζίνα. Τέσσερα εισιτήρια για ένα μηνια...
