Η συναυλία τελειώνει και εγώ με την Bridgit βρισκόμαστε ήδη στα παρασκήνια όπου μας έστειλαν τα πέντε αγόρια. Η Bridgit δεν έχει βγάλει λέξη από το στόμα της και έχει αυτό το χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπό της εδώ και δέκα λεπτά που βρισκόμαστε πίσω από την κεντρική σκηνή.
Γυρνά λίγο το βλέμμα της σε εμένα και ανατριχιάζω στον φόβο πως θα μου θυμώσει που την έκανα ρεζίλι, όπως θα το έλεγε. Όμως ήμουν ο εαυτός μου εκεί πάνω και δεν χρειάστηκε να προσποιούμε μία όχι και τόσο αληθινή fan.
Παίρνω μία ανάσα και περιμένω το προσβλητικό της σχόλιο για την συμπεριφορά μου. Παρόλ' αυτά, όσο και αν περιμένω κάτι κακό, το χαμόγελο δεν λέει να φύγει από τα χείλη της. «Σ' ευχαριστώ πολύ», οι λέξεις βγαίνουν αργά από το στόμα της ώστε να τις εμπεδώσω και χάνω λίγο την γη κάτω από τα πόδια μου.
Συνοφριώνομαι. «Μ' ευχαριστείς; Νόμιζα... Ότι θα με βρίσεις», μουρμουρίζω και σκύβω το κεφάλι μου.
Δέχομαι τα ζεστά της χέρια να αγκαλιάζουν τους ώμους μου και χαλαρώνω το σφιγμένο μου σώμα που στηριζόταν τόση ώρα πάνω σε ένα ξύλινο πάγκο. «Γιατί να σε βρίσω;» με κοιτά στα μάτια μόλις απομακρύνεται λίγο. «Συνηδιτοποιείς πως οι One Direction ξέρουν για εμένα και την αδελφή μου;» τα μάτια της λάμπουν. «Σ' ευχαριστώ», επαναλαμβάνει και με σφίγγει για άλλη μια φορά στην αγκαλιά της.
«Φυσικά και σε ξέρουν», ανταποδίδω στην αγκαλιά της και ακούμε βήματα από την σκηνή.
Τα πέντε αγόρια εμφανίζονται ενώ μία αρκετά μεγάλη σειρά κοριτσιών έχουν στηθεί έξω από τα παρασκήνια και προσπαθούν να εισέρχουν ώστε να δουν για λίγο ακόμα τα αγόρια που τόσο θαυμάζουν. Μόλις το βλέμμα μου συναντά στιγμιαία του Harry τα μάτια του φλέγονται και γυρνώ να κοιτάξω αλλού.
Το συνηθισμένο σκηνικό με τους πέντε να αγκαλιάζουν τις fan περνάει από τα μάτια μου για τουλάχιστον δύο ώρες.
Μετά από δύο ώρες αναμονής τα παρασκήνια αδιάζουν εντελώς και νιώθω την απειλή να καταφθάνει. Η Bridgit μόλις τα αγόρια μας πλησιάζουν δεν σταματάει να έχει αυτό το χαζό χαμόγελο. Πλησιάζει τον Zayn και τον αγκαλιάζει σφιχτά. Ο Niall πλησιάζει εμένα.
«Δηλαδή είσαι εδώ μόνο για την αδελφή σου», ακουμπά το σώμα του δίπλα μου, στον πάγκο.
Αναστενάζω. «Τι δεν κατάλαβες;» εμφανίζω τον ειρωνικό μου εαυτό και κάνει κάτι που δεν περιμένω. Χαμογελάει. «Γιατί χαμογελάς;» ανασηκώνω το φρύδι μου.
«Κοίτα τον Harry», μου λέει χαμηλόφωνα και στρέφω το βλέμμα μου στο σπαστικό αγόρι. Με κοιτά και γυρίζει το βλέμμα του.
Αναστενάζω ενοχλημένη. «Ναι okay», λέω αδιάφορα και η Bridgit αγκαλιάζει τον Harry. Αυτός χώνει το κεφάλι του στον ώμο της απαλά και νιώθω ένα τσίμπιμα στο στομάχι. Πεινάω.
«Τον ενδιαφέρεις», επιμένει η ξανθόψυρα και στριφογυρίζω τα μάτια μου.
«Το μόνο που με ενδιαφέρει εμένα τώρα είναι να βρω ένα φαστφουντάδικο εδώ κοντά». Πραγματικά πεινάω.
Αναστενάζει και πλησιάζει την Bridgit ώστε να την αγκαλιάσει. Νιώθω πως το μαρτύριο σε λίγο θα τελειώσει και εγώ θα ξαπλώνω στο κρεβάτι μου αγκαλιά με ένα μπολ πατατάκια βλέποντας το Teen Wolf.
«Σας έχουμε μία έκπληξη», λέει ο Liam χαμογελώντας πλατιά και έχοντας στην αγκαλιά του – ίσως και χωρίς την θέλησή του – την Bridgit η οποία κρέμεται από πάνω του. «Bridgit, τι λες να φύγεις λίγο από πάνω μου για να χωρέψουμε; Θα βάλουμε μουσική».
Η Bridgit ανοίγει διάπλατα τα μάτια της και ξετυλίγει γρήγορα τα χέρια της από το σώμα του λες και είναι άρρωστος ή κάτι τέτοιο.
«Bridgit, πρέπει να πάμε σπίτι!» γρυλίζω φανερά ενοχλημένη. «Η μαμά και ο μπαμπάς...»
Με διακόπτει. «Η μαμά λέει πως δεν έχει θέμα», λέει κουνώντας το κινητό στο χέρι της. Αναστενάζω και στηρίζω το σώμα μου στον πάγκο – πιο σταθερά αυτή τη φορά.
Η μουσική αρχίζει να παίζει και όλοι τους αρχίζουν να χορεύουν στον ρυθμό της, εκτός από εμένα και τον Harry ο οποίος με πλησιάζει.
«Γειά», κάθεται δίπλα μου, εκεί που καθόταν πριν ο Niall. Δεν με κοιτάει καθώς έχει το βλέμμα του κολλημένο στα παιδιά όπου χορεύουν μπροστά μας.
Αναστενάζω και δεν απαντώ. Πίνω λίγο από την πορτοκαλάδα που μόλις μου σέρβιρε ο Louis και κοίτω την αδελφή μου. Είναι πραγματικά ευτυχισμένη. Είναι αυτό που περίμενε τόσο καιρό, ένα όνειρο που νόμιζε απλά πως δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Κανείς δεν περίμενε να πραγματοποιηθεί, η αλήθεια είναι.
Στιλώνω το βλέμμα μου στο γεμάτο πλαστικό ποτήρι με την πορτοκαλάδα. Οι φουσκάλες που φουσκώνουν και ύστερα σκάνε μου θυμίζουν τις όμορφες στιγμές. Όσο περνάει η ώρα γίνονται ακόμα και πιο έντονες όμως σε μία στιγμή σκάνε και τελειώνουν, σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
«Τι σκέφτεσαι;» η βαριά φωνή του Harry αντηχεί στα αφτιά μου μα δεν νιώθω ενόχληση, όπως πριν.
«Τα όνειρα. Ίσως και να γίνονται κάποτε πραγματικότητα».
-----
Το ξέρω πως περιμένατε να μην μπει κεφάλαιο όπως είχα πει όμως αποφάσισα να βάλω. Είναι πολύ βαρετό να κάθεσαι και να μην κάνεις τίποτα. Ευχαριστώ όσες νοιάστηκαν και ρώτησαν γιατί ήμουν στο νοσοκομείο, σας αγαπώ.
Θα μπει και κεφάλαιο στο Drapetomania γειι!
All the love xx.
YOU ARE READING
His Best Hater ↬ h.s.
Fanfiction[Αυτό το πράγμα χρειάζεται ολοκληρωτική διόρθωση, προειδοποιώ] Φαντάσου αυτό: ξυπνάς ένα πρωί Κυριακής με απέραντη διάθεση και προετοιμασμένη για μια εύκολη μέρα όμως δεν έχεις ιδέα για το τί σε περιμένει στη κουζίνα. Τέσσερα εισιτήρια για ένα μηνια...
