blind vertrouwen

Hf.13

Uren of misschien wel dagen zit ik in het kamertje. Soms hoor ik geschreeuw, soms wat gehuil en helaas ook wel eens geweer schoten...
Als marjam over komt vergeef ik mezelf dat nooit meer. Ik voel me eenzaam en alleen, zo eenzaam dat ik blij ben als er eindelijk iemand binnen komt. Mijn blijdschap verwonderd in angst als ik zie dat er dit keer een andere oudere man met een pistool voor me staat. Hier dina. En hij overhandigt de pistool aan mij. Ik kijk langs de man en zie dat marjam geblinddoek en met tape om haar mond de kamer in gegooid word. Schiet haar neer. Zegt de man boos tegen mij... Ik schrik, ik kan marjam niet dood schieten.. Dank zei mij zitten we hier nu. Ik zie de boze blik van de man op me gericht. Ik richt het pistool op marjam, ze beweegt wild om zich heen, en ik snap het wel. Ze moet natuurlijk onwijs bang zijn. Zonder ook maar na te denken richt ik... En schiet ik.... Niet op Marjam, maar op de grote man die mij het pistool gaf en het bevel gaf om m'n beste vriendin neer te schieten. Ik zie de man kreunend in elkaar zakken. Ik grijp m'n kans, en ik en marjam rennen samen weg... Het is een heel klein huisje. Maar samen kunnen we alles aan. Tot m'n verbazing is er niemand in het huis en is voor we het weten staan we buiten. Veilig buiten. Hand in hand en opgelucht rennen we de straat uit, op naar ons geluk, onze veiligheid en ons oude leven. Al zal mijn leven nooit meer zoals vroeger worden... Mama is denk ik nog steeds woendend. Ik en marjam rennen nu al 10 minuten een wild vreemde kant op zonder een woord tegen elkaar te hebben gezegd.

Uitgeput staan marjam en ik voor het politie bureau, zenuwachtig kijk ik haar aan. Hand in hand lopen we het grote politie bureau in. We staan voor een gigantische balie waar een klein vrouwtje met een brilletje zit. Hallo kan ik jullie helpen? Zegt de vrouw met haar norse stem. In haar woorden herken ik zelfs een beetje irritante. Ja we komen aangifte doen,.. Stamelt marjam, ik knik en de vrouw wijst ons de weg naar een klein kamertje waar een man in een pak zitten. Ga zitten zegt de man die er jong uit ziet. Ik en marjam gaan op de 2 stoelen zitten die er staan en vertellen alles wat er gebeurt is. Ik schaam me kapot en voel dat ik rood ben. De man knikt en hij krijgt ons nummer. Voor we het weten staan we weer buiten. En nu? Vraag ik aan marjam. Ze haalt haar schouders op en dan lopen we naar het busstation. Op weg naar huis. Geen idee waar mijn huis is, misschien dat ik nog even naar Ilias kan. Ik pak m'n telefoon uit m'n zak en sms Ilias.

Dina: hee heb je tijd?
Ilias: tuurlijk, hoe gaat het?
Dina: klote, ayoub heeft mij en marjam opgehaald en we hebben nu aangifte gedaan.
Ilias: waar ben je? Ik haal je op
Dina: bushalte
Ilias: ben er over een kwartiertje

Marjam heeft geen woord tegen me gezegd. Ik weet niet of ze boos is. Zoveel kan ik er toch ook niet aan doen? Ik druk op het rode knopje in de bus en stap uit. Ik neem afscheid van Marjam, die naar haar eigen huis gaat. Als ik de bus uit loop die ik Ilias al staan. Hij geeft me een knuffel en ik stap bij hem in de auto.