blind vertrouwen

Hf.15

Ik word door Ilias in een rolstoel gezet en hij rijd me zo snel bij kan naar de balie. Ik kreun van de pijn. Het zijn heftige steken, zo heftig als nooit te voren. Ik sluit m'n ogen in de hoop dat de pijn mooier word. Maa tever geefs. Ilias rood me een lift in en voor ik het door heb lig ik op een bed met slangetjes om me heen. Ik kijk rechts van me en zie een groot apparaat staan waaar alle slangetjes aan zijn verbonden, ik kijk links van me en zie Ilias zenuwachtig naast me zitten. Ik zie in z'n ogen dat er iets mis is. Voorzichtig vraag ik: Ilias... En? Hij kijkt me aan en ik zie dat hij het moeilijk vind om het te vertellen. Je bent zwanger.... Zegt Ilias voorzichtig. Ik schrik en voel dat al het bloed naar m'n hoofd stijgt. M'n leven staat stil. Wat moet ik nu? Vraag ik angstig aan Ilias die lijk bleek naast m'n bed zit. Hij geeft geen antwoord maar kust me op m'n hand en zegt dat hij me gaat helpen.

Dagen lig ik in het ziekenhuis, de gordijnen altijd dicht, geen woorden alleen tranen en Ilias die geen minuut van m'n bed is geweken. Ik voel me misselijk. En volgens de dokters is alles goed met de baby in m'n buik en ben ik al 20 weken zwanger. Ik weet niet of dat veel is of weinig. Of ik blij moet zijn dat het kind nog leeft, mijn kind. En geen idee wat ik nu moet doen. Ik heb been vast huis, ik heb geen man of vriend, ik heb geen geld. Voor abortus is het te laat, en m'n ma had dat me zeker nooit vergeven. Misschien kan iemand mijn kind groot brengen, adopteren. Maar ik weet niet of ik dat wel kan. Dan zie ik m'n kind nooit en weet ik niet hoe het met hem of haar gaat. Diep in m'n hart hoop ik dat er een mogelijkheid bestaat dat ik het kindje kan groot brengen. Maar ik weet ook dat dat geen optie is...
Ik ben fking 16 jaar, zwanger, dakloos en werkloos. Ik voel me alleen maar toch ook niet. Ilias is er altijd voor me geweest. Hij zei niet veel omdat hij blijkbaar door had dat ik in de stiltes aan het denken was over de toekomst van mij en m'n kind. En toch bleef hij terug komen. Elke dag, elk uur en elke minuut heeft hij naast m'n bed gezeten. Ik houd zoveel van Ilias. Ik hoop dat hij beseft hoeveel het met me doet dat hij me niet laat vallen zoals m'n ma heeft gedaan. Het is begrijpelijk dat ze woedend op me is, maar sinds ik weg ben heeft ze me niet 1 keer gebeld,,, niet eens een berichtje gestuurd. Wat voor een waardeloze moeder is dat Nou?

Ik word wakker door de kleine zonnestralen die door het opengemaakte gordijntje naar binnen schijnen. Wrijvend in m'n ogen ga ik recht op zitten in het ziekenhuis bedje. Ik kijk naast me en zie daar Ilias zitten met een big smile. Hij straalt helemaal. Wat is er? Vraag ik nieuwsgierig. Je mag naar huis. Schreeuwd Ilias uit volle borst. Voor het eerst in dagen voel ik een klein beetje blijdschap in me. Ik werd gek hier, een klein saai wit kamertje. Ik, vol met pijnlijke naalden en buisjes die overal uit staken. Ilias heeft m'n tas al ingepakt en ik sta rustig op uit het bed. Ilias komt voor me staan. Ik kijk in z'n ogen en hij in de mijne. Ik houd zoveel van hem. Dankjewel Ilias.. Zeg ik verlegen. Hij knikt en heel even, heeel even maar lijkt het alsof hij me gaat zoenen, maar hij bedenkt zich blijkbaar en geeft me een klein kusje op m'n voorhoofd. Wat weet ik eigelijk weinig over de jongen die dagen aan m'n bed heeft gezeten en me niet alleen heeft gelaten terwijl ik zoveel verkloot heb. Ilias, wat weet ik eigelijk weinig over jouw.. Zeg ik, iets brutaler dan de bedoeling was. Hij haalt vaag z'n schouders op en rijd me in m'n rolstoel de lift In. Verbaast blijf ik denken, waarom doet hij zo? Hij kan me toch gewoon vertellen wie de echte Ilias is. Waar hij werkt, hoe oud hij is, waar z'n ouders zijn en van wat hij ayoub kent. Ik besluit niet verder te vragen en voorzichtig stap ik uit de rolstoel in de auto. En we rijden naar huis toe.