blind vertrouwen

Hf.56

Ik doe nog snel de laatste spulletjes in m'n koffer en bekijk mezelf in de spiegel. Ik zie er moe, verdrietig en bang uit. Precies hoe ik me voel eigelijk. Met m'n koffer achter me aan loop ik met ene gebogen hoofd richting de loft die inmiddels gemaakt is. Ik ga naar Nederland terug. Nog niet gelijk naar Ilias, ik heb tijd nodig voor mezelf. Om gewoon echt alles te verwerken van ayoub tot aan issam.

Dat van ayoub is nu al bijna 10 jaar geleden en ik heb m'n verleden kunnen accepteren maar nooit kunnen verwerken.

Ik heb besloten een paar weekjes misschien zelfs maanden ergens in noord Nederland omgeving Groningen te gaan wonen. Nou wonen kan je het niet noemen. Ik heb gister avond een huisje gehuurd in een vakantiepark en het is groot genoeg voor mij alleen. Ilias weet nog niet dat ik Nasr Nederland kom. Ik heb wel een nieuw kaartje gekocht en ik heb z'n nummer van Anass gekregen.

Anass is inmiddels ook vertrokken. Zijn gevoelens voor mij waren geen 'liefde' gevoelens maar meer het ding van het snel moeten trouwen wegens leeftijd. En ik ben erin getrapt.

Tegen wording trouwen de meeste moslims omdat ze oud worden en gedwongen worden, het idee van 'na het huwelijk leer je elkaar kennen en komt de liefde', daar geloof ik niet zo erg in.

Ik heb zelf okk door dat ik terug moet keren maar mijn heer maar dat komt met de tijd. Eerst even op tijd in het vliegtuig zitten en niet neerstorten. Ben al vaak genoeg bijna dood geweest. Soms vraag ik me af hoe het zou zijn. Hoe veel spijt zal uk hebben als de dag des oordeels nu aanbreekt? Nu op dit moment, deze seconden. Kan dat? Ik weet nuet heel mega veel van mijn geloof maar wat ik weet is dat die dag op een vrijdag komt tussen het eerste en heet laatste gebed. Gelukkig...vandaag is het dinsdag. Opgelucht haal ik adem.

Met een rot vaart schiet het vliegtuig naar voor. Heb echt geen zin in deze lange reis maar ik moet.

Half slapend leun ik tegen het raam als het vliegtuig eindelijk z'n top behaalt heeft en niet meer hoger gaat. Ik zucht diep. Wat een gedoe wat een stress zeg. Zijn Ilias en ik dan echt voor elkaar gemaakt? We hebben veel meegemaakt samen maar het zou me niet eens verbazen als hij nu boos op mij is. Ik vertrouwde hem niet en ging meteen van het ergste uit toen ik ze zag zoenen. Maar dat is toch logisch? Als je man met een ander wijf ziet zoenen ga je toch niet uit van een jaloerse ex uit het verleden die dreigt met moord?

Geïrriteerd word ik wakker. We bungelen nog steeds ergens op 11 kilometer hoogte met onder me water. Ik kijk om me heen en zie dat het een huilende baby is die me wakker gemaakt heeft. Meteen is m'n irritatie weg als ik zie dat de moeder van de baby me schuldig aan kijkt, ik glimlach en schud m'n hoofd in de hoop data e zich niet schuldig voelt. Ik aai over m'n buik... M'n buik waar ooit issam gezeten heeft. issam.... Als hij geboren was zou hij nu net zo oud zijn als dat baby'tje ongeveer denk ik. Een paar weekjes. Zo schattig. De liefde van moeder op kind is onbeschrijfelijk groot en mooi.prachtig.

Eindelijk. Het gigantische KLM vliegtuig raakt de grond en een last valt van m'n schouders. Eindelijk terug in dit lelijke koude kikkerlandje. Mijn landje... Nou na Marokko dan. Iedereen klapt sn ik doe vrolijk mee. De Deuren gaan open en als eerst van alle passagiers verlaat ik het vliegtuig. Op naar het vakantiehuisje ergens in Groningen. Klote reis. Zit ergens in Amsterdam bij Schiphol. Eerst maar eens m'n koffers zoeken en dan een taxi pakken.

Geen gebrek aan taxi's hier zo voor de deur. Eindelijk iets dat mee zit. Ik loop richting een taxi waar een man in een pak voor staat.

Hallo jongedame.
Ik groet de taxi chauffeur vrolijk terug.
Ehh kan je me naar Groningen brengen? Vraag ik dan
Tuurlijk stap maar in dan doe ik je koffers in de kofferbak.
Zegt de chauffeur met een norse harde mannen stem.
Ik knik en dankbaar overhandig ik hem de koffers en stap achterin de auto.

Op naar weer een nieuw begin. Maar dit keer zal ik eindigen met Ilias. Eindelijk rust. Eerst eens even wat tijd voor mezelf en dan keer ik terug naar Ilias. Ik besluit hem te bellen en pak m'n telefoon uit m'n zak.

Ilias: hallo met wie spreek ik?
Dina: met mij, ken je me nog
Ilias: prinsesje, tuurlijk ken ik je nog
Dina: ik ben in Nederland
Ilias: meen je dat? Waar ben je ik kom je ophalen
Dina: sorry ik zit in een taxi richting Groningen
Ilias: wat... Je weet dat ik er niks aan kon doen
Dina: dat weet ik ook en ik kom echt weer naar je toe maar ik wil een paar daagjes of weekje rust en tijd voor mezelf
Ilias: dus je komt terug?
Dina: Jaa in shaa Allah als ik alles even heb laten bezinken en goed uitgerust ben
Ilias: is goed prinsesje bel me maar als er wat is of als je me mist
Dina: zal ik doen doegg
Ilias: byeebyee prinses

En ik hang op. M'n telefoon gooi ik naast me. Problemen? Vraag de chauffeur terwijl hij via het achteruit kijk sleuteltje naar me kijkt. Bemoeial. Ehh nee hoor, zeg ik dan maar. Het heeft geen zin om nu bot tegen hem te gaan doen straks dumpt hij me hier langs de weg en zit ik zonder vervoer ergens in Amsterdam. Geen zin in nog meer drama ik wil rust.
Fking rust... Is dat te veel gevraagd?