blind vertrouwen

Hf.17

Stomverbaasd blijf ik achter. Starend naar de hard dicht geslagen deur waardoor Ilias net verdwenen is. Wat is er toch met hem.minuten VOl spanning zit ik op de bank in de hoop dat Ilias terug komt en me alles uit legt. Als ik door heb dat hij misschien oas over een laar uur of een paar dagen terug komt sta ik op en ga in bad. Ik ben wek toe aan ontspanning. Ik zet harde muziek aan en laat het warme bad vol lopen. Door de muziek hoor ik niet dat Ilias het huis in is gelopen. Ik merk het pas als ik hem m'n naam hoor roepen. Snel sta ik op uit het bad, even vergeten hoe glad het bad wel niet is en voor ik het door heb lig ik plat op de grond op m'n buik. Ilias heeft de klap van beneden waarschijnlijk gehoord en ik hoor hem naar boven rennen. Hij klopt op de deur. M'n buik doet zo veel pijn, dit kan nooit goed zijn. Dan schiet het me te binnen, ik heb een baby... Misschien is die nu wel dood door m'n val. Ilias opend de badkamer deur en ik zie dat hij niet ziet wat hij moet doen. Ik hoor hem weg lopen en voor ik het weet lig ik in een ambulance richting het ziekenhuis, voor de tweede keer. Ilias is voor in de ambulance gaan zitten en ik zie aan de ambulancebroeder die naast me zit dat er iets aan de hand is met de baby. 100 keer misschien wel 1000 keer heb ik hem al gevraagd wat er is en waarom hij zo nerveus kijkt. Maar elke keer zegt hij dat hij een vermoede heeft maar dat het las in het ziekenhuis onderzocht kan worden. Tranen rollen iver m'n wangen. Ik heb zoveel pijnstillers ingespoten gekregen dat ik m'n buikpijn niet meer voel. Om eerlijk te zijn voel ik zelfs de baby niet meer. Ik ben of was niet heek hoog zwanger maar af en tie voelde ik een licht schopte van de baby. Elke drempel doet pijn en van de sirenes van de ambulance krijg ik koppijn. Gelukkig komt de ambulance eindelijk tot stil stand voor het ziekenhuis. Met bed en al word ik de ambulance uit gedragen het ziekenhuis in. Ilias houd m'n hand stevig vast en ik zie dat hij het ook eng vind om hier weer te zijn.

Daar lig ik dan. Ik staar naar het plafond, m'n ogen doen pijn van het huilen. Ik huil, niet omdat ik net te horen heb gekregen dat m'n baby dood is, maar omdat ik diep van binnen zelfs een beetje blij ben. Blij dat ik geen kind hoef op te voeden nu al. Ik ben zelf nog een kind. Het is egoïstisch. Welke rot moeder is nou blij als ze een kind verliest? Dat is waarom ik huil. Ilias zit naast m'n bed, hij heeft m'n hand de hele dag niet los gelaten. Dina, ik zal het je vertellen.. Zegt Ilias met een zachte stem. Niet begrijpend kijk ik hem aan en knik dan toch maar. Hij begint z'n verhaal:

10 jaar geleden, kwam ik bij je op school. Jij was 6 en ik was 10. Ik vond je zo mooi en leuk. Maar het mocht en kon niet. Ik was te oud. Ik dacht vaak en veel aan je. Je groeide op tot een prachtige meid. Ik zag je weleens lopen over straat en heb vaak gefantaseerd over hoe het geweest zou zijn als jij de mijne was geweest. Maar ik maakte mezelf altijd wijs dat jij te goed voor me was. Dat kwam door m'n vader. Hij sloeg me en schold me uit. Toen ik 15 was is mijn vader vermoord door een vage kennis die niet eens een echt motief had. Ik was er kapot van en wist niet waarom. Ik had een hekel aan m'n vader. Kort daarna raakte m'n moeder in een depressie. Ze droeg geen hoofddoek meer en ze stopte met bidden. Ze ging uit, nam mannen mee naar huis en was zelfs dronken. Jij verdiende beter vond ik. Ik was Eem zielig jongetje met een rot leven. Mijn leven werd alleen maar rotter toen mijn moeder dronken achter het stuur was gaan zitten en in een greppel reed. Ze overleed en ik ging op mezelf wonen. Ik was 17 jaar. Ik zag jouw bijna elke dag bij de appie want daar werkte ik dagelijks. Ik had geld nodig voor eten en spullen. Il was eenzaam en al gauw raakte ik op het verkeerd pad. Ik ging de gevangenis in voor 5 maanden nadat ik iemand had mishandeld met ayoub. Dina, wat ik nu ga vertellen is heel erg ik hoop dat je het me ooit vergeeft. De man die we mishandelde hadden stierf vlak erna, we wisten net wie het was maar hij zag ons iets stelen bij de Bijenkorf en zou ermee naar de politie gaan. We waren bang en sloegen hem tot hij beloofde het niet te doen. Maar het was te laat. De man was dood. En kort erna werden we,op gepakt. Achteraf hoorden we dat het om jouw vader ging dina... Ik ben verliefd op je maar elke keer dat ik je wil zoenen denk ik weer aan je vader die daar bloedend op de grond lach te schreeuwen om hulp. Dina en daarom heb jij sinds je 14e geen vader meer. Toen uk hoorde dat ayoub jouw vast hield als hoer ben ik meteen gekomen, het was het minste wat ik kon doen.

Vol ongeloof kijk ik Ilias aan. Ik weet niet wat ik zeggen moet. Mijn ogen vullen zich met tranen. Ilias huilt al sinds de eerste woorden van z'n verhaal. Ik weet dat hij spijt heeft. Maar door hem heb ik geen vader meer... Ik heb geen idee of ik he, dit kan vergeven.