blind vertrouwen

Hf.26

Met trillende benen en een veelte snel kloppend hart stap ik de auto uit. M'n handen zweten en de blaren branden in m'n voeten. Met Ilias naast me loop ik naar de deur en klop erop. Ik voel me zenuwachtig, zoveel meegemaakt hier. Laatste hier dat Ilias en ik hier waren ging het niet echt goed... Ilias laat z'n hand rusten op m'n schouder en ik voel me al iets minder gestrest. Na seconden die voor mij minuten lijken word de deur eindelijk geopend. M'n moeder staat achter de deur. Ik herken haar amper. Haar ogen zijn opgezwollen en ze ziet er moe uit. Onder haar oog zit een flinke blauwe plek, ik zie dat ze wankeld en niet veel evenwicht heeft. Langzaam trekt het laatste beetje kleur uit haar gezicht. Ik voor ik het door heb ligt m'n moeder op de grond. Ik slaak een gil en Ilias beeld 112. Blijkbaar is er niemand in het huis want anders was die vast wel gekomen. Even later komt met loeiende sirenes een ambulance de straat in rijden. Het is al donker en morgen ga ik trouwen..maar het boeid me niet, mijn lieve mama is nu het enige wat telt. Ze word op een brancaar gelegd en de ambulance ingerold.

Voor ik het door heb is de ambulance met loeiende sirenes weggereden. Ilias en ik mochten niet mee omdat het anders te druk zou zijn. Ik begin te huilen en ik loop het huis in. HALLO IEMAND THUIS?! Schreeuw ik in de kleine hal. Geen antwoord, ik besluit naar m'n oude slaapkamer te gaan. Voorzichtig open ik de krakende deur. Ilias zit al in de auto want ik wou even alleen zijn. Ik herken m'n eigen kamer amper.... De muren zijn in plaats van licht blauw nu donker grijs. Het is saai em eng ongericht. Het stinkt er zelfs. Op de grond liggen wat wijn flessen. Tot m'n verbazing staat in de hoek wat baby speelgoed. Zou m'n mama nieuwe kinderen hebben? Ik bekijk de rest van het huis ook. Er is verder weinig veranderd, alleen de foto's van mij en de islamitische teksten zijn weg en vervangen door foto's van haar nieuwe gezin. M'n moeder rookt blijkbaar want overal liggen pakjes sigaretten en aanstekers. En het stinkt onwijs. Ik huil en loop het huis uit. Ik smijt de deur hard dicht en loop naar de auto waar Ilias al inzit. Op naar het ziekenhuis dan maar

Het is al 21:47 als we eindelijk bij het ziekenhuis aankomen. Vandaag had een leuke dag moeten worden, we zouden uit eten moeten gaan en daarna naar de bios. Hand in hand lopen we richting de grote balie die vlak boord de draaideuren staan. Vol spanning vraag ik naar het kamer nummer van m'n moeder. Kamer 241, dat is op de 3e verdieping aan de rechter kant. Antwoord de vrouw glimlachend. Ik knik en samen lopen Ilias en ik de trap op.

De saaie witte gangen staan in mijn ogen voor de dood. Zo kil zou koud. Ik probeer niet te veel na te denken en pak de hand van Ilias dan maar. Hij glimlacht en samen lopen we door naar de kamer Waar m'n moeder ligt. Aan het einde van de gang zien ik de deur waar ze ligt. Voorzichtig duw ik hem open en kijk naar m'n moeder. Naast haar staat een zuster die fluisterd: ze slaapt. Ik knik en loop Naar m'n slapende moeder. Ze ligt op een ziekenhuis bed met een buisje in haar arm. Ik kijk Ilias aan en hij geeft me een klein duwtje richting m'n moeder.