blind vertrouwen

Hf.43

In de verte hoor ik sirenes aankomen. Ik voel iemand aan m'n arm trekken en me door elkaar trekken. Tranen vallen op m'n wang. Het zijn niet mijn tranen want ik huil niet. Iemand plant een zoen op m'n mond, Ilias?

Hoestend en proestend open ik m'n ogen. Hier lig ik dan. Voor de zoveelste keer in het ziekenhuis. Ik heb een hekel aan deze plek. Weer ben ik aangesloten op een apparaat en zitten er prikjes in m'n arm. Ik kijk naast me en zie Ilias daar liggen. Z'n hoofd is zwart van alle rook bij de knal en op z'n mond zit een mond kapje. Z'n ogen zijn gesloten en z'n hart is aangesloten op een monitor. Ik bid tot Allah om niet ook nog eens Ilias van mij weg te nemen, de enige die ik heb. Tranen stromen over m'n wangen. Er komt een zuster naar binnen lopen die me controleerd. Zo dina voel je je al wat beter? Vraagt ze lief. Verbaast kijk ik haar aan, ben ik in Nederland? Alsof ze mijn gedachten kan lezen antwoord ze: je bent overgeplaatst naar Nederland. Ik knik. 'Je ligt hier al 3 dagen en bent nog nuet wakker geworden tot nu dan'. Ik schrik van haar woorden en wijs naar Ilias. 'Hij is ook nog niet wakker geworden, we houden heb in slaap en als ze conditie stabiel is halen we hem eruit'. Ik knik dankbaar en de zuster verlaat de kamer.

Ik lig hier nu al dagen. Het is onwijs saai. Ik wil dat alles weer net als vroeger word. Ik en Ilias samen gelukkig. Ilias word nog steeds in slaap gehouden en met de dag krimpt de kans dat hij ooit wakker word. Ik word bang bij de gadachten dat hij er misschien niet meer zal zijn. Ik mag over 2 weken pas naar huis toe. Dus ik moet veel geduld hebben. De buisjes en naalden zijn gelukkige uit m'n arm gehaald dus ik kan rond lopen.voorzichtig kom ik m'n bed uit en loop naar Ilias toe. Hij ligt in de zelfde kamer als ik gelukkig. We liggen hier met z'n tweeën. Met kleine pasjes loop ik naar hem toe en ga hijgend naast hem op het stoeltje zitten. Ik pak z'n hand en geef er zachte kusjes op.'ilias laat me niet alleen achter'. Huil ik terwijl ik z'n hand blijf kussen. 'Niet ook jij'. Ik sta op en strompel naar m'n eigen bed toe. Mijn hoofd bonkt. De dagen dat ik hier lig heb ik net zoveel gehuild als de meeste mensen in hun hele leven. Vreselijk.

Ik kijk naar het plafond terwijl de tranen zoals altijd over m'n wangen rollen. Ilias word vanmiddag wakker gemaakt. Als hij niet wakker word, word hij officieel dood verklaard. Ik hoop dat hij z'n ogen opend. Het worden hoe dan ook de spannendste minuten van m'n leven. Ik kijk op de klok tegenover m'n bed. 11:45 om 12:30 kom de dokter om hem uit z'n coma te halen. In shaa Allah word hij wakker. Ik blijf bidden en smeken om Ilias niet van me weg te nemen.hij is alles wat ik heb. Minuten vliegen voor bij zonder dat ik het door heb. Ik kijk op naar de klok : 12:25. Ik schrik en stap m'n bed uit. Op dat moment komt de dokter de kamer inlopen en begeleid me naar de stoel naast het bed van Ilias. Zo Ilias ben je er klaar voor? Vraagt de dokter. Geen beweging in z'n lichaam. Ik doe nog snel een smeekbede en haal dan diep adem. De dokter haalt het masker van het gezicht van Ilias en haalt voorzichtig een naald uit z'n borstkast. De seconden lijken uren te duren. Er gebeurd niks.... Ilias ligt daar zo bewegeloos. Tranen stromen over m'n wangen. Niet ook Ilias...
Net als ik ervan uit wil gaan dat ik hem voorgoed kwijt ben begint hij hart te hoesten. De dokter had dit blijkbaar ook niet verwacht. Vlug legt de dokter een beademingsapparaat op de mond van Ilias en sluit die aan op een grote buis. Langzaam opend hij z'n ogen en kijkt me met tranen in z'n prachtige ogen aan. 'Ik heb je gemist' snik ik. Ik pak z'n hand.'dina het os beter als hij nu even kan uitrusten hij leeft maar moet nog even bij zinnen komen'. Zegt de dokter. Ik knik dankbaar en sta op richting m'n eigen bed die helemaal aan de andere kant van de kamer staat.

Het is donker buiten en ik probeer te slapen. Ilias slaapt al de hele dag. Gister is hij uit z'n coma ontwaakt. Ik heb vandaag de hele dag aan z'n bed gezeten maar hij heeft z'n ogen niet geopend. Ik weet dat hij leeft en nu niet meer buiten levensgevaar is, maar ik ben nog wel bang. Ik wil naar huis... Met Ilias. Ik zelf word eind volgende week ontslagen uit het ziekenhuis maar heb al met de dokter afgesproken dat ik hier mag blijven tot dat Ilias ook naar huis mag. Het gaat waarschijnlijk 2 tot 5 maanden duren voordat hij naar huis mag maar ik blijf hier ook voor hem. Ookal mag ik gaan.

Ik pak m'n oortjes en luister wat muziek Rambo~sorry. Ik staar naar buiten, m'n muziek zet ik lekker hard. Even weg van deze wereld. Ik word verstuurd uit m'n dagdroom door een fles water die tegen m'n hoofd aankomt. Geschrokken draai ik me om en lachend kijkt Ilias me aan vanaf de andere kant van de kamer. Een big smile komt op m'n gezicht en ik spring op uit m'n bed, m'n oortjes smijt ik op de grond en vrolijk huppel ik naar Ilias. 'Sorry ik riep je maar je hoorde me niet'. Zijn. Z'n eerste woorden. Alle vlinders in m'n buik komen tot leven en verliefd staar ik hem aan. Ik houd van je. Stameld hij. Ik geef hem een zacht kusje op z'n voorhoofd. Eindelijk je bent wakker! Roep ik vrolijk. Hoe lang heb ik hier gelegen? Vraagt hij dan. 1 week... Zeg ik kortaf. Ik word verdrietig als ik denk aan het ongeluk. Een weeek!! Herhaalt Ilias wel 3 keer. Ik knik.

Ik zit nog steeds aan het bed van Ilias, de dokter is net geweest en het gaat uitstekend met hem, nog 4 weken en hij mag naar huis, eerder dan verwacht. Als we naar huis mogen gaan we opnieuw beginnen. Ik wil een baan vinden en kinderen krijgen. Het zal duren voordat ik de laatste paar jaren helemaal verwerkt heb want daar heb ik niet echt tijd voor gehad. Maat het komt goed! Dat is iets wat ik zeker weet. Ilias en ik kunnen echt alles aan.