Ciemne zakamarki duszy

#7 Za chwilę

-Halo?
-Oliver to ja. Możemy się teraz spotkać?
-Gdzie jesteś?
-Cztery ulice za moim domem.
-Za chwilę będę.
Rozłączył się, a ja stałam i obserwowałam przechodzących ludzi. Czemu właściwie do niego zadzwoniłam? Nie musiałam długo czekać, właśnie podjechał Oli. Wysiadł z samochodu i pierwsze co przytulił mnie.
-Długo chyba nie czekałaś?
-Tylko chwilkę.
-Co się stało?
-Chciałam cię po prostu zobaczyć. To źle?
Nie odpowiedział, uśmiechnął się tylko. Znów słyszałam jego serce, mogłabym słuchać go cały czas.
-Idziemy moja pando.
-Idiota!
Znów uderzyłam go w ramię, ale teraz mnie nie przytulił. Szłam za nim, właściwie nie wiedząc dokąd. Był strasznie zamyślony.
-Oli..coś się stało?
-Nie masz czym się martwić.
Uśmiechnął się i pocałował mnie w czoło.
-Gdzie idziemy?
-Już nigdzie.
-Jak to?
-Jesteśmy na miejscu.
Rozejrzałam się i zobaczyłam duży biały dom. Oliver podszedł do drzwi i otworzył je kluczem, a ja stałam i do końca nie wiedziałam co się dzieje. Uchylił drzwi i ustał w progu.
-Wejdziesz, czy będziesz tak stała?
-Co jeśli powiem, że zostane właśnie tu?
Przekręcić głowę w prawą strone i spojrzał się na mnie.
-Nie pozostawiasz mi wyboru.
Zaczął iść w moją strone.
-Co masz na myśli?
Nie odpowiedział złapał mnie w pasie i podniósł. Właśnie tak znalazłam sie w budynku.
-Możesz teraz poczuć się jak panna młoda, one też tak są przenoszone przez próg.
-Strasznie mnie ściskasz, nie za fajne uczucie.
Postawił mnie na ziemię i pocałował w czoło.
-Przepraszam.
I oddalił się w głąb mieszkania. Zamknęła drzwi i nie wiedziałam czy mam iść za nim. Po chwili namysłu poszłam wprost przed siebie do dużego salonu. Na prawo była kuchnia z dużym blatem po środku, a na lewo schody w górę. Oli siedział na kanapie i szukał czegoś w telewizji.
-Myślałem, że zostaniesz w tym korytarzu.
Przewróciłam oczami.
-Bardzo śmieszne, a co to w ogóle za miejsce?
-Głupie pytania zadajesz..
-No odpowiedz.
-To mój dom, usiądziesz czy będziesz tak stała?