Dhampiers?! (Voltooid)

Hoofdstuk 27

Ik open mijn ogen. WAUW! Gister was zo gaaf! Het is ons gewoon gelukt om de eerste diamant te vinden! Vrolijk gooi ik mijn benen over de rand van het bed en loop ik naar de kast. Ik pak mijn onsie en trek die over mijn pyjama aan. Ik loop de trap af en ga naar de keuken. Ik pak wat cornflakes en melk en ga aan tafel zitten. Liv komt de kamer in lopen. Ze ploft tegen over me neer en begint te eten.

'Amber? Zullen we een grap uithalen bij Simon?' Vraagt Liv met een ondeugende grijns op haar gezicht. Ik knik. We lopen naar de keuken en pakken een glas water. We sluipen naar Simon's kamer. Voorzichtig maakt Liv de deur open. Simon ligt te snurken. Liv en ik grinniken en lopen naar Simon toe. Ik kieper het glas water leeg boven zijn hoofd en samen rennen we de kamer uit. We rennen naar een badkamer en doen snel de deur op slot. We barsten in lachen uit en niet veel later klinkt er gebonk op de deur.

'Amber! Liv! Ik krijg jullie nog wel!' Roept Simon boos. We beginnen nog harder te lachen. We horen hem weg lopen.

'Ik denk dat we hier beter even moeten blijven...' Zegt Liv lachend. Ik knik.

We zijn twee uur verder en Liv en ik zitten nog steeds in de badkamer. 'Kunnen we hier weg? Ik heb honger....' zeur ik. Liv knikt en we halen de deur van het slot. Op ons hoede lopen we door het huis naar beneden.

'Ik ga naar de woonkamer.' Zegt Liv. Ik knik terwijl ik naar de keuken loop. We maken tegelijk de deur open en een emmer water wordt boven ons omgekiept. Bart staat lachend naast me met een lege emmer in zijn handen. Simon hoor ik ook lachen. Bart en Simon rennen weg en geven elkaar een high five. Liv en ik laten het er niet bij en rennen achter hun aan. Opeens weet ik het perfecte plan.

'Liv! Kom ik weet iets!' Samen met Liv ren ik naar mijn kamer. Ik pak twee waterpistolen. Dan lopen we naar de keuken. Ik pak rauwe eieren en stop ze in de waterpistolen. Bart en Simon zijn naar buiten gevlucht. Ik ga met Liv in de tuin zitten en we verstoppen ons. Als Bart en Simon rustig aan komen lopen springen we op en beginnen we met schieten. De jongens zitten helemaal onder het ei. En geloof me, ze stinken een uur in de wind. Liv en ik rennen lachend weg. De jongens lopen naar boven en even later hoor ik twee keer de douche aan gaan.

Ik plof naast Thomas op de bank en Liv gaat op schoot zitten bij Robin.
'Jongens bescherm ons! Bart en Simon zitten achter ons aan!' Roep ik dramatisch. Thomas slaat zijn armen om me heen.

'Niemand komt aan mijn meisje.' Ik glimlach tevreden. 'Oh ja! Sarah komt vandaag langs.' Zegt hij.

'Oké! Dan moeten Bart en Simon zich in houden met ons terugpakken!' Roept Liv.

'Hoezo terugpakken? Wat hebben jullie gedaan?' Vraagt Robin lachend.

'We hadden zin in een grapje dus gooide we water over Simon heen toen hij nog sliep. Daarna ging ik naar de woonkamer en Amber naar de keuken en daar gooide Bart en Simon een emmer water over ons heen. Toen pakte wij ze weer terug door op ze te schieten met waterpistolen, alleen zat er geen water in maar rauwe eieren.' Zegt Liv onschuldig. Thomas en Robin barsten in lachen uit.

'Ik zeg wel dat mijn zusje komt en dat ze niets mogen doen zolang zij er is.' Zegt Thomas terwijl hij opstaat.

*Een uur later*

We zitten met z'n alle op de bank, te wachten op Sarah. Iedereen is een beetje gespannen door de slechte verhalen over haar. Ik hoop dat het vandaag anders gaat dan de vorige keer. Misschien dat het nu wat makkelijker voor haar is omdat ze mij en Thomas al kent. Als ze maar niet zo verwend en bitchie doet.

*ding dong* (meest orginele deurbel ooit)

Ik geef Thomas een bemoedigend knikje. Hij staat op en loopt naar de deur. Het is zo sneu, hij houdt van haar en heeft alles voor haar over. Hij voelt zich verantwoordelijk en wil een goede grote broer zijn. Waar ze naar toe kan gaan als er iets is en die haar beschermt. Net zoals hij bij mij doet. Maar ze laat het niet toe. Ze doet zo gemeen als ik weet niet wat. Maar hij blijft volhouden. Ik hoop dat ze er achter komt hoe veel geluk ze met hem heeft. En dan eindelijk normaal doet.

♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆

Haaaaalllllooooo!!
Het is een wonder dat ik een hoofdstuk af heb gekregen. Waarom? Dat ga ik jullie vertellen.

Donderdag ochtend werd ik wakker met enorme keelpijn en een schorre stem. Ik heb zangles af moeten zeggen en dat vond ik heel jammer. Ik hou onwijs van zingen en al helemaal met Jasmijn en de band.

Maar goed, ik ben ook snot verkouden. Ik moest huiswerk maken als ik uit school kwam en daarna had ik gewoon echt geen energie om een hoofdstuk te schrijven. Ik hoop dat jullie begrijpen dat er daardoor geen spannende dingen zijn gebeurt en het hoofdstuk ietsjes korter is dan normaal.

Oké nu even goed nieuws! Nog ongeveer 70 of 60 lezers en dit boek heeft de 1K gehaald! OMG!! Als dat gebeurt ga ik zo hard gillen! Jullie lezers zijn stuk voor stuk geweldig! Maar dat wist ik allang ; )

Love you
X
Imke