Dhampiers?! (Voltooid)

Hoofdstuk 23 (XL)

Vandaag is het zover, we gaan verder met de missie. Samen met Levi. We zitten in een kring in de woonkamer. 'Zullen we gaan?' Vraagt Bart. Ik knik terwijl ik met de vingers van Thomas speel. Hij geeft me een bemoedigend kneepje. Ik glimlach naar hem. '3, 2, 1!' Liv telt af en bij 1 drukken we allemaal op het knopje van de onderwereld.

Het is net zo donker, grauw en somber als de vorige keer. Er loopt een rilling over mijn rug. We kijken om ons heen. Alles is hetzelfde. 'Kijk!' Roept Maud. Ze rent op de kerk af. Ik ren achter haar aan. Ik kijk achterom en zie dat de andere ook zijn gaan rennen.

We rennen naar de kerk en Maud wijst ergens naar. Ik zie het niet. Ik loop wat dichter naar haar toe. 'Zie je het niet?' Ik kijk nog eens beter. Dan schud ik mijn hoofd. 'Ik heb Grieks gestudeerd. Kijk, er staat hier:

Gebruik je krachten op het juiste moment. Jullie zijn dicht bij de eerste diamant, maar pas op! Bij elke diamant moeten jullie laten zien wat jullie waard zijn. Alleen de sterkste zullen overwinnen.

Ik kijk nog eens goed naar de plek waar Maud naar wees. Het verbaast me dat ze dat kan lezen.

'We zijn dicht bij, maar wat is dicht bij? In de kerk, een straat verder op, een dorp verder op?' Vraagt Simon.

'Ik denk in de kerk.' Zegt Kim, die blijkbaar naar de deur is gelopen en hem open heeft gedaan.

We lopen naar binnen en kijken om ons heen. Het is net alsof we in een kerk staan in de mensheid. Overal staan beelden van goden en branden kaarsen. Het is dood stil in de kerk.

'Ik stel voor dat we in de tweetallen op onderzoek uitgaan. Het is belangrijk dat we overal zijn geweest en dat we niets over het hoofd hebben gezien. Ga alle kamers in die er zijn. Er is niemand in heel dit dorpje, nou ja, niemand waarvoor deze kerk heel bijzonder is. Ik sluit me aan bij Simon en Kim, oke?' Vraagt Levi.

We knikken en splitsen ons op. Ik pak Thomas' hand vast. 'Zullen we in die deur gaan?'

'Ja, daarna in die.' Zeg ik, terwijl ik naar een andere deur wijs.

Thomas knikt en we lopen de eerste deur in. Het is een kamer waar je tot Jezus kan bidden. We lopen wat rond. Als we zeker weten dat er hier geen aanwijzingen zijn lopen we naar de andere deur waar ik naar wees. Thomas maakt de deur open. Er verschijnt een trap die naar beneden lijd.

'Ga jij maar voor.' Zeg ik.

Thomas knikt en loopt de trap af. Soms vallen we bijna omdat sommige treden heel smal zijn en andere weer heel breed. Als ik op Thomas val barsten we in lachen uit. We lopen verder en houden ons goed vast aan de muren omdat er geen leuningen zijn...

'Wees is stil?' Zegt Thomas opeens.

Ik hou mijn mond en kijk hem verwachtingsvol aan. Zo blijven we een paar minuten staan.

'Laat maar.' Zegt hij dan.

Ik gooi mijn armen in de lucht en Thomas grinnikt. Ik zucht en we lopen verder de trap af. Er lijkt geen einde aan te komen.

Na een tijdje zijn we eindelijk beneden. We lopen een kamer in. Er staat een tafel met wat flesjes en bakjes. Thomas loopt er nieuwsgierig naar toe. Ik kijk naar een aantal schilderijen aan de muur. Het zijn allemaal portretten van verschillende mannen. Onder de schilderijen staan een aantal jaartallen. De nieuwste komt uit het jaar 1967. De oudste uit 1903. De mannen zien er voor die tijd rijk uit. Ik sluip naar Thomas en pak hem bij zijn schouders.

'BOE!' Thomas draait zich geschrokken om. Ik lig inmiddels op de grond van het lachen.

'Amber doe dat nooit meer!' Zegt hij waarschuwend terwijl hij me overeind helpt. Zijn lippen krullen iets op en ik druk een kus op zijn neus. Hij glimlacht en gaat verder met de potjes bestuderen. Ik zucht licht en loop dan naar een mega grote spiegel. Ik veeg er met mijn arm over om het stof weg te halen. Ik zie mezelf. Ik heb mezelf nog nooit als dhampier gezien. Ik til mijn bovenlip iets op en twee grote hoektanden komen tevoorschijn. Ik schrik van mezelf en kijk snel weer normaal. Langzaam zie ik het spiegelbeeld veranderen. Ik wrijf in mijn ogen en knipper een paar keer. Zie ik dit wel goed? Ik sluit mijn ogen.